Het land Albanië is heel lang zo ongeveer het minst toegankelijke land van Europa geweest. Het land werd in 1912 onafhankelijk van het Ottomaanse Rijk en is daarna heel snel als communistisch land afgesloten geraakt van de rest van Europa. Gelukkig is Albanië na de val van het communisme uit haar isolement geraakt en is het inmiddels een best populaire vakantiebestemming. De reis in mei 2019 was geboekt voor Noord-Macedonië, maar als je zo dicht bij de grens van Albanië bent (en het uitzicht vanaf het hotel aan de overkant van het meer uitzicht biedt op dit land), dan is het wel heel erg logisch om ook een uitstapje ernaartoe te maken. Hieronder een kort verslag met wat foto's van dit dagtripje naar Albanië, langs de kustlijn van het Meer van Ohrid. Tijdens de reis (en dus ook deze dagtrip) zelf is geen verslag bijgehouden, onderstaand verslag is begin 2025 opgetekend vanuit de eigen herinneringen. De foto's helpen daar gelukkig goed bij, net als de verhalen die destijds via sociale media zijn gedeeld.

De reis in mei 2019 werd voor het grootste deel beleefd in het buurland Noord-Macedonië. Slechts op dag 7 van deze reis is Albanië bezocht. Een (foto)verslag van alle overige dagen van dit avontuur (inclusief foto's) is hier te vinden.

Dagverslagen

Dag 7: rondje om het meer heen

Nadat gisteren Skopje al was bezocht met een bustrip, was dat ook vandaag de meest logische optie. Vandaag een rondje om het Meer van Ohrid met de klok mee, met het grootste deel van de rit (en ook alle stops) in Albanië. Zelf met een huurauto gaan was geen optie, omdat een in Noord-Macedonië gehuurde auto niet de grens over mocht. Waarschijnlijk verdwenen er te veel auto's Albanië in om vervolgens ook nooit meer terug te keren. Dan dus maar met een grote groep in een touringcar, misschien ook wel gezellig. Het begin van de trip was richting de grens, waarbij dezelfde plaatsen werden gepasseerd als tijdens de boottocht enkele dagen geleden. De grenspost lag in ieder geval bij Saint Naum, vlakbij het eerdere bezochte klooster. Niemand mocht bij de grens de bus verlaten, paspoorten werden ingeleverd bij de gids die zich vervolgens ging melden in het kantoor van de grenswachten. Het bleek uiteindelijk een tijdrovend verhaal om de grens te passeren, want aan beide kanten van de grens had de douane er nogal werk aan om alles de controleren en registreren. Uiteindelijk duurde het ruim een uur om Albanië in te komen, dat voelde toch wel flink als zonde van de tijd. Gelukkig verder geen problemen, iedereen mocht gewoon mee de grens over.

De bus vervolgde na deze lange stop de weg langs de oevers van het meer, het uitzicht maakte het eerdere wachten eigenlijk wel weer goed. Na een tijdje rijden kwamen we aan in de stad Pogradec. Deze stad is de hoofdstad van de prefectuur Korçë en is met ongeveer 70.000 inwoners nog best groot. In Pogradec stopten we op een soort van boulevard langs het strand. Hier waren wat parkjes aangelegd en was ook wat horeca te vinden. De gids nam ons mee voor een rondleiding door de stad. Heel veel bezienswaardigheden waren er niet te vinden, het was meer een ideale gelegenheid om eens te zien hoe de mensen in Albanië leven. Met het communistische verleden is wel te merken dat er meer armoede te vinden is als in de rest van Europa. De mensen bleken wel vriendelijk te zijn, vergelijkbaar met de mensen in Ohrid helemaal aan de overkant van het meer.

Na het bezoek aan Pogradec werd weer snel de route langs het meer gezocht. Het werd inmiddels wel lunchtijd. Helaas was de lunchstop gepland in een totaal sfeerloos restaurant langs de weg, waar ook verder helemaal niets te beleven of zien was. Zelf een lunchplekje voor een snelle hap zoeken zat er dus niet in, net zo min als het rondkijken in de omgeving. Het werd dus een twee uur durende stop (want probeer met een volle bus met mensen maar een snel te bestellen, eten en weer door te gaan), waar eigenlijk alleen de restauranteigenaar en degene die de commissie opstrijkt blij van worden. Dit is voor mij toch altijd de voornaamste reden om het liefst geen bustrips te boeken (tenzij je zeker weet dat je tijdens lunchtijd in een stad bent waar je zelf je keuzes kan maken).

Uiteindelijk werd de trip toch vervolgd en gelukkig was het mooiste zo ongeveer tot het laatste bewaard: het dorpje Lin op het gelijknamige schiereiland van Lin. Met sfeervolle stenen huizen, geplaveide straatjes en steegjes en oude druivenranken is naar mijn mening Lin de ideale plek in de omgeving van het Meer van Ohrid om het authentieke Albanese dorpsleven te ervaren. Tijdens ons bezoek was er nog geen sprake van, maar naar nu blijkt werd het dorp in 2023 door archeologische vondsten van 6000 voor Christus gebombardeerd tot oudste dorp van Europa. Wandelen door het dorp is al leuk, maar vergeet ook niet om heuvelop net buiten het dorp te kijken. Op het hoogste punt van het schiereiland vind je de ruïnes van een oude kerk. Op hetzelfde terrein ligt de Lin Mozaïek, aangewezen als UNESCO-erfgoed. Ik zou een bezoek aan de ruïnes en vooral de Lin Mozaïek willen aanbevelen, maar schijnbaar is dit tegenwoordig niet meer makkelijk te bezoeken. Het is naar verluidt op dit moment alleen mogelijk om het te bekijken als je de opzichter belt, want het hele terrein is afgesloten met een hek.

Lin bleek vlak bij Noord-Macedonië te liggen, want na vertrek uit dit dorpje waren we binnen nog geen tien minuten bij de grensovergang. Een andere grensovergang dan in de ochtend, we waren tenslotte een rondje rond het meer aan het rijden. Ook hier nam het passeren van de grens de nodige tijd in beslag, al ging het gelukkig toch wel iets sneller. We waren dus weer in Noord-Macedonië, tijd voor het laatste deel van de trip. Geen grote stops meer, het was vooral zorgen dat iedereen weer in de hotels terugkwam. Eerst de mensen die in Struga verbleven, daarna de mensen in Ohrid. Pas als laatste waren wij aan de beurt, maar dat is ook logisch als je 's morgens als laatste wordt opgehaald. Conclusie van de dag: leuk om eens te zien hoe het leven in Albanië is, maar met zo'n georganiseerde bustocht gaat bij een dagtrip toch wel heel veel tijd verloren. Een mooie aanleiding om eens een keer een aparte reis door dit land te gaan maken.