En dan nu echt de allerlaatste dag van dit mooie avontuur, wat is de tijd voorbij gevlogen. Vandaag helaas nog wel een dag van vooral wachten, de vlucht terug naar Nederland vertrekt pas laat op de avond. En aangezien er vandaag geen programma is, voelt het ook echt als wachten. In de ochtend in het hotel nog wel even een ontbijt en de tijd voor een laatste plons in het zwembad. Aan het einde van de ochtend moest toch wel worden uitgecheckt, waarna we richting een strandje langs het Victoriameer werden gebracht. Hier was het vooral een boekje lezen, een wandelingetje over het strand en op de geijkte tijden een maaltijd bij een restaurantje langs het meer. De zonnebrand had ik (omdat het niet in de handbagage mag) alvast in de grote bagage gestopt. Geen goed idee, uiteindelijk op de allerlaatste dag van de vakantie nog flink verbrand. En dat terwijl het nog redelijk bewolkt was.

Uiteindelijk begin van de avond richting de luchthaven, niet ver van het strand. Het zat er nu echt op. Onderstaand nog een paar passages over Oeganda uit het boek My African Journey van Winston Churchill. Deze tekst hing in mijn kamer in het laatste hotel, ik vond de ode aan Oeganda wel leuk om met jullie te delen. Hiermee eindigt het verslag van de rondreis door dit prachtige land. Droge en natte savanne, woestijnachtig gebied, jungle, bergen en moerassen: we zijn door bijna alle soorten landschappen gereisd. Olifanten, leeuwen, nijlpaarden, berggorilla’s, zebra’s en als toetje de schoenbekooievaar: wat hebben we veel dieren gezien. Als je een beetje van alles wil hebben wat Afrika heeft te bieden, ga dan naar Oeganda. Dit mooie land is echt oprecht een totale aanrader.

The Pearl of Africa

My journey is at an end, the tale has been told. The reader who has followed so faithfully and so far has a right to ask what message I bring back. It can be stated in three words: concentrate upon Uganda!

[Uganda] is alive by itself. It is vital, and in my view, in spite of its insects and diseases, it ought, in the course of time, to become the most prosperous of all our East African possessions, and perhaps the ‘financial driving wheel’ of this part of the world.

My counsel plainly is – concentrate upon Uganda! Nowhere else in Africa will little money go so far. Nowhere else will results be more briljant, more substantial or more rapidly realised.

Uganda is from end tot end a ‘beautiful garden’ where ‘staple food’ of the people grows almost without labour. Does it not sound like a paradise on earth? It is the Pearl of Africa.

From ‘My African Journey’

By Winston Churchill (1908)

En zo zijn we weer terug bij het grote Victoriameer, de plek waar deze rondreis ongeveer drie weken geleden begon. Morgen weer terug richting Nederland, maar vandaag nog een belangrijke missie: de zeldzame schoenbekooievaar vinden! Vanuit Masaka dus even een blokje om op weg naar Kampala (waar we de laatste nacht in Oeganda zouden gaan doorbrengen) voor een bezoek aan Mabamba Swamp. In dit moerasgebied leven deze bijzondere dieren. Met een motorboot zouden we eventueel aanwezige exemplaren snel op de vlucht slaan, dus ook nu was het instappen in uitgeholde boomstammen. Ietwat gammeler dan de bootjes op Lake Bunyonyi, maar gelukkig hoefden we zelf niet te peddelen. Achterop iedere boot een bootsman of bootsvrouw, die ons met een stok door het moeras manoeuvreerden.

Maar nu eerst nog even wat uitleg over de schoenbekooievaar. Zoals de naam al doet vermoeden is het een ooievaarssoort. Door zijn bijzondere snavel lijkt het een dier uit de prehistorie, je zou hem zo indelen bij de dinosauriërs. Dit dier leeft in moerasgebieden in Oost-Afrika. Ondanks zijn grootte van 150 centimeter is hij pas in 1850 ontdekt door wetenschappers.   Wetenschappers ontdekten de vogels pas laat, maar de oude Egyptenaren en Arabieren kenden deze vogel al heel lang. In Egypte zijn oude tekeningen gevonden van de schoenbekooievaar. Bij de tekeningen stond de naam abu markub in het oud Arabisch, wat vader van de schoen betekent. De grote schoenvormige snavel van de vogel kan wel 24 centimeter lang en 20 centimeter breed worden. De snavel is heel handig om prooien te vangen. De schoenbekooievaar eet vooral vissen. Tijdens de jacht is hij heel geduldig. Hij staat soms wel uren langs de oever te wachten totdat er een vis langs komt zwemmen. De voortplanting van deze vogel blijkt lastig (slechts eenmaal in de paar jaar een nest en dan ook maar 1 jong), dus het is ook niet vreemd dat deze soort ernstig wordt bedreigd. In het wild zijn nog maar zo’n 2.500 volwassen exemplaren over.

Vooral vanwege het heel bijzondere uiterlijk van deze vogel wilden we er wel heel graag eentje zien. Ook dit keer was het geluk weer met ons, want eenmaal wat dieper in het moeras was er al snel eentje gespot. Heel rustig voeren we wat dichter na de vogel toe en op een teken van onze bootsman stonden we voorzichtig op om hem boven het riet en gras uit te kunnen zien. Dat was nog spannend, de bootjes waren nogal gammel. Met wat onderlinge afstemming kwam uiteindelijk iedereen overeind en konden we de vogel van een afstandje bewonderen. Uiteindelijk spotten we later nog een tweede schoenbekooievaar, dus ook daar namen we nog een kijkje.

Vervolgens weer terug naar het vasteland, waar onze chauffeur stond te wachten om ons naar het hotel in Kampala te brengen. Een typisch stadshotel, met weinig opsmuk maar wel een zwembad. Aan het einde van de middag dus toch nog even lekker plonzen. In de avond nog even een uitgebreid diner met zijn allen, waarbij uitgebreid werd teruggeblikt op een mooie reis.

Na Lake Mutanda en Lake Bunyonyi volgde nu een derde meer: Lake Mburo. Geen overnachtingsplaats, maar een meer onderweg naar de stad Masaka. En eigenlijk ging het hier niet om het meer zelf, maar om Lake Mburo NP. Een nationaal park dus, vernoemd naar het meer dat midden in dit kleine natuurpark ligt. Het park heeft een grote variatie van wilde dieren, zoals zebra’s, impala’s, buffels en veel vogels. Het park is ongeveer 370 km² groot en is daarmee het kleinste savannepark van Oeganda. Veel toeristen zijn er in dit park niet, daarvoor is het park nog te onbekend. De toeristen reizen vaker naar het Nationaal park Queen Elizabeth en het Nationaal park Murchison Falls, vaak vanwege het ontbreken van de leeuwen in dit park. En juist dat maakte dit park bijzonder, want hierdoor was het mogelijk om een wandeling te maken door het park. Wel onder begeleiding van een gids en een bewaker met een geweer, want er zijn nog genoeg dieren die in een chagrijnige bui heel gevaarlijk zijn. Denk maar aan de waterbuffel, daar wil niemand ruzie mee. Het geweer ging uiteraard niet mee om buffels te schieten, maar om in geval van nood het dier te verjagen met een schot in de lucht. Inmiddels zijn er naar verluidt ook giraffes in het park uitgezet, maar helaas waren we daar dus een paar jaar te vroeg voor.

Het Lake Mburo NP hebben wij bezocht in de middag, in de ochtend moesten we eerst nog in de bootjes terug naar de oever van het meer om vervolgens nog de nodige kilometers door te reizen in het busje. Pas na een lunchstop kwamen we aan in het park, waar we dus lekker hebben gewandeld. Ondanks het ontbreken van grote roofdieren toch nog best spannend, zeker als je in de verte een waterbuffel ziet lopen. Opvallend in dit park was ook de aanwezigheid van vee, de boeren laten hun dieren gewoon in dit groene gebied grazen. Tijdens de toch nog genoeg dieren gezien, vooral veel grazers zoals hartebeesten, zebra’s en impala’s. Op het moment dat we te dicht in de buurt kwamen, gingen deze dieren er snel vandoor, maar toch hebben we ze goed kunnen zien. Ook de schreeuwerige blauwbalaap (duidelijk te zien hoe ze aan deze naam komen) liet zich onderweg goed gelden, al ging deze er ook rap vandoor toen we dichterbij kwamen. Al met al een leuk park, zeker omdat je het dus op een heel andere manier kan ontdekken.

Na de wandeltocht snel weer door, er moesten nog kilometers in het busje worden gemaakt. Bestemming was dus de stad Masaka, gelegen dichtbij het Victoriameer. We waren duidelijk weer op weg terug naar de omgeving Entebbe/Kampala, het einde van dit avontuur was in zicht. Waar we in Masaka verbleven staat me niet meer bij, er zijn ook geen foto’s die hier aanwijzingen voor geven. Waarschijnlijk gewoon een prima hotel, ik heb geen herinneringen aan slechte slaapplekken.

Even veranderen van uitzicht, vandaag gaan we van Lake Mutanda naar Lake Bunyonyi. Deze meren liggen hemelsbreed misschien maar 12 kilometer uit elkaar, maar qua beleving en uitzicht toch weer heel anders. Waar het bij Lake Mutanda vooral om het uitzicht op een vulkaanketen ging (met een aantal kraters aan de Oegandese kant van de grens en ook een aantal over de grens met Rwanda), daar gaat het bij Lake Bunyonyi vooral om vogels. Dit kratermeer wordt gezien als het mooiste van het land en met recht: het meer ligt op een hoogte van zo’n 1.962 meter en wordt omgeven door een schilderachtige omgeving vol glooiende heuvels en terrasvormige akkers. De 29 eilandjes in het meer herbergen samen bovendien meer dan 200 verschillende vogelsoorten. Bunyonyi betekent dan ook ‘plaats van vele kleine vogels’. Lake Bunyonyi zou volgens de verhalen ook één van de diepste meren van Afrika zijn, al is de exacte diepte nooit officieel gemeten.

Maar laten we in dit verslag eerst nog maar eens terug gaan naar het begin van de dag: lekker uitslapen en vervolgens wakker worden met het uitzicht over Lake Mutanda. Vandaag was een soort ‘overloopdag’. Mocht het op een bepaalde dag niet lukken om de berggorilla’s te zien, dan krijg je vaak nog een kans om het alsnog in te halen (zonder hiervoor dan te hoeven betalen). Vandaag was dus deze dag. Gelukkig had iedereen van onze groep al een meer dan prachtige ontmoeting gehad met de berggorilla’s, dus vandaag werd een dag zonder programma en met maar een korte rit naar de overnachtingsplaats voor de komende twee nachten. Deze rit stond (nu niemand meer een gorilla-trek had) net voor de lunch gepland, dus alle tijd om op het gemak te ontbijten, de tas in te pakken en vooral nog even te luieren langs de oever van het meer.

Aan het einde van de ochtend dus de transfer naar Lake Bunyonyi. Slechts 12 kilometer hemelsbreed, maar waarschijnlijk ongeveer het dubbele over de weg. Nog wat kronkelweggetjes, dus we zullen vast iets van een half uur onderweg zijn geweest. Eenmaal aangekomen aan de rand van het meer hadden we vanaf de tuinen van een restaurant een prachtig uitzicht over veel van de 29 eilandjes die in het meer liggen. Op één van deze eilandjes zouden we twee nachten gaan overnachten, het was voor ons nog niet gelijk duidelijk welk eilandje dit zou zijn. Op het antwoord op dat raadsel moesten we nog even wachten, want we gingen eerst lunchen (uiteraard wel weer met dat mooie uitzicht, dus dat was absoluut geen straf). Na de lunch in afwachting van de transfer per boot naar het eiland nog lekker even rondstruinen in de prachtige bloementuin van het restaurant. En na een seintje van de gids daalden we met bagage en al door deze tuin af naar de oever van het meer, waar wij zelf speurden naar een leuke boot die ons weg zou brengen. Daar zaten we toch helemaal mis, want er was bedacht dat we zelf wel in uitgeholde boomstammen konden gaan peddelen naar het eiland. Toch nog actie vandaag!

Verdeeld over een paar bootjes konden we aan de slag, twee personen die gingen peddelen en eentje die kon uitrusten. Uiteraard wel af en toe wisselen, zodat iedereen evenveel zijn best moest doen. Het goede nieuws over het meer: nauwelijks golfslag en ook niet al te groot. Binnen een half uurtje kwamen we dus al aan bij Bushara Island, het verder onbewoonde eiland waar bij zouden gaan verblijven. Nog even voorzichtig de bagage en onszelf uitladen en we waren veilig en droog over. In het midden van dit eiland het centrale deel van de Bushara Island Lodge, met een receptie en restaurant omgeven door een tuin met veel bloemen. Beetje basic, maar echt een paradijsje om een paar dagen te verblijven.

Het is eindelijk zover: gorilla dag! Niet dat de rest van de reis niet de moeite waard was (integendeel, Oeganda is echt prachtig), maar dit was toch wel de dag waar ik echt naar uit had gekeken. Nu maar hopen dat we de berggorilla’s echt zouden zien, want dat is uiteraard geen garantie. Gorilla’s kunnen per dag vele kilometers afleggen, dus je moest ze maar vinden. En verder moeten ze maar accepteren dat je in de buurt komt. Als ze een slechte dag hebben (bijvoorbeeld als ze juist die dag een rivaliserende gorillagroep tegen zijn gekomen), dan kun je het vergeten en zorgen ze wel dat je op afstand blijft. Spannend dus!

Zoals zo veel keren eerder deze reis was het weer erg vroeg op. Terwijl het buiten nog compleet donker was, ging de wekker al. Snel aankleden, checken of alle benodigdheden (vooral camera en genoeg accu’s en SD-kaarten!) in de rugzak zaten en voor een heel vroeg ontbijt naar het restaurant van de lodge. Op van de zenuwen, dus heel veel eten ging er nog niet in. Dan maar even wat eten meenemen, misschien zou de trek onderweg nog wel komen. Snel met ons kleine groepje in het busje en op pad. De chauffeur wilde goed vroeg op pad gaan, zodat we ook bij een lekke band nog op tijd zouden kunnen komen. Tijd is tijd, er wordt op niemand gewacht. Wel nog even tijd voor een fotostop vanaf een heuvel bij zonsopgang. Het mooie uitzicht op de bergen en de vulkanen werd zorgvuldig vastgelegd.

De berggorilla’s leven in het Nationaal Park Bwindi Impenetrable Forest, het was dus nog wel een stukje rijden. Het Bwindi Impenetrable Forest is in beschermd natuurgebied met een oppervlakte van 330 km². Het woud is bekend om zijn populatie van berggorilla's, bijna de helft van de wereldpopulatie leeft hier. Bwindi bestaat uit een jungle die naar schatting de laatste 25.000 jaar niet meer aan ecologische veranderingen onderhevig is geweest. In 1932 kreeg het bescherming als Impenetrable Forest Reserve. In 1991 kreeg het de naam Bwindi Impenetrable Forest. Lokaal wordt het park gewoon Bwindi genoemd, de lokale naam voor bos of woud. Het park ligt op een hoogte tussen de 1.160 en 2.600 meter.

Aan de rand van het park moesten we ons melden bij een kantoor van de parkwachters. Even registreren, daarna een stuk voorlichting waarbij werd uitgelegd wat je wel en vooral ook niet moest doen. Ook een toelichting over de groep gorilla’s die wij (hopelijk) zouden bezoeken: de Nkuringo familie. We kregen onder andere te horen dat de groepleider -zilverrug Nkuringo- kort geleden was overleden en dat Safari nu de leider was van de groep. Verder was er recent een tweeling geboren, wat best zeldzaam is. Dankzij de introductie van de familie werd de zin om op pad te gaan nog verder aangewakkerd.

De volgende stap was het introduceren van het personeel. Ondanks dat wij maar met zes toeristen waren, ging er een veelvoud van mensen met ons mee. Behalve speurders (waarvan er al een aantal vooruit waren) en gidsen ook bewakers. Verder werden ons ‘dragers’ aangeboden. Dit zijn studenten die zich in aangewezen volgorde mogen aanbieden om je spullen te dragen (rugzak, maar ook een apart tasje met de lunch). Een beetje op dezelfde manier als de bagagedragers bij de lodge dus. Dit was van tevoren al aan ons uitgelegd, dus uiteraard huurde iedereen een drager. Een reisgenote huurde er zelfs drie: één voor het rugzakje en twee om haar (met haar rokersconditie) de bergen op en af te sjouwen als het nodig was. Een beetje vreemd idee, maar de studenten waren maar al te blij dat ze waren ingehuurd.

Zoals gezegd waren er dus al speurders vooruit. Zij beginnen in de vroege ochtend op de plek waar de gorilla’s de dag ervoor voor het laatst zijn gezien en volgen van daaruit het spoor. Middels portofoons houden ze het kantoor op de hoogte in welk gebied de gorilla’s zich bevinden. Toen het kantoor bericht had gehad dat de gorilla’s waren gelokaliseerd, stapte iedereen in de beschikbare voertuigen (voor ons was het schikken, want ook met ons gingen zoveel mogelijk gidsen, bewakers en studenten mee) en werd naar een punt gereden zo dicht mogelijk bij de gorilla’s. Stel je hier niet al te veel van voor, want het kan nog steeds betekenen dat het uren lopen is.

Vandaag dag 1 van de ‘gorilladagen’, wat voor mij vooral betekende: wachten. Want morgen was ik pas aan de beurt voor mijn gorilla-avontuur. Een korte uitleg is hierbij wel op zijn plaats. Om een tocht naar de berggorilla’s te kunnen maken, heb je een ‘permit’ (vergunning) nodig van de autoriteiten. Voor deze permit betaalde ik in 2009 al zo’n 500 Amerikaanse dollar, het zal inmiddels nog wel zijn opgelopen. Behalve dat de regering er dus geld mee verdient (onder andere voor natuurbescherming en het helpen van de lokale gemeenschappen), is het vooral ook bedoeld om het aantal bezoekers te beperken. Je kan niet zomaar met een grote groep toeristen gezellig voor de neus van gorilla’s gaan staan, grote kans dat het helemaal mis gaat. Er zijn maar een beperkt aantal groepen berggorilla’s die gewend zijn aan mensen, het heeft jaren geduurd voordat het zover was. En dan nog mag de groep bezoekers niet te groot zijn, er worden maximaal zes toeristen toegelaten. En een gorillafamilie kan ook maar maximaal eenmaal per dag worden bezocht. Dit betekent dat in Oeganda en Rwanda maximaal enkele tientallen mensen op bezoek kunnen bij berggorilla’s. Permits zijn dus zeldzaam en voor onze reisgroep was het dus niet mogelijk om een permit te krijgen voor dezelfde dag. De helft van de groep was vandaag aan de beurt, ik met een aantal anderen morgen.

Omdat wij vandaag dus nog niet naar de gorilla’s mochten, was het voor ons dus vooral een dag wachten. Normaal zou ik zeggen ‘relaxen’, maar gezien het vooruitzicht voor morgen voelde het toch echt als wachten. Onze chauffeur was met de bus mee met onze reisgenoten die wel naar de gorilla’s gingen, dus wij waren ook nog volledig beperkt tot onze locatie aan Lake Mutanda. Qua lodge en locatie geen straf, maar er viel voor ons dus niets te ondernemen in de omgeving. Dan maar beginnen met uitslapen. Tegen de tijd dat wij als achterblijvers wakker waren, was de rest van de groep al lang en breed vertrokken. Een lekker ontspannen ontbijtje met het uitzicht over het meer en vervolgens met een goed boek in de hangmat. Geen vervelende manier om de ochtend door te brengen.

Na de lunch kwam de eigenaar van de lodge met het voorstel dat we wel een bootje mochten lenen, we moesten alleen wel betalen voor de benzine. Prima idee leek ons zo, zeker als je bedenkt hoe het meer wordt beschreven: “Lake Mutanda ligt verscholen tussen het indrukwekkende vulkanische gebergte dat de grens vormt tussen Oeganda, Rwanda en Congo. Het rustige meer wordt omringd door eilanden waar lokale boeren hun koffie, bananen en aardappelen verbouwen. De combinatie van het heldere water, de terrassen op de vulkanische hellingen en de omliggende vulkanen maakt dit gebied één van de mooiste en meest opvallende regio's in Oost-Afrika.” Snel dus iedereen bij elkaar getrommeld, aan boord en vol gas op pad. Het bootje was meer een soort drijvend vlot met een overkapping, dus het sturen was niet heel makkelijk (zeker niet als je flink gas gaf). Voor de bewoners van de eilandjes waren wij gekke toeristen met het vreemde bootje een bijzondere verschijning, we trokken heel wat bekijks. Na een poosje rondvaren keek ik toch maar even in de jerrycan met benzine, even kijken hoe veel we nog hadden. Angstvallig weinig, duidelijk dat dit bootje niet geschikt was voor hoge snelheid. De motor werd er dorstig van. Dan dus maar op rantsoen, we hadden geen zin om te gaan roeien. Ook gelijk dus maar de kortste route terug naar de lodge, op de laagst mogelijke snelheid. Uiteindelijk haalden we met zo ongeveer de laatste druppel de lodge. De eigenaar van de lodge merkte nog even droog op dat hij al vond dat we er rap vandoor gingen. Hier had hij vooraf wel voor mogen waarschuwen, maar aan de andere kant hadden we dit mooie verhaal dan ook weer niet gehad.

Wat kan het weer toch omslaan in slechts één nacht. Naar bed terwijl het hard regent en bij het opstaan een prachtige heldere hemel. Zo konden we alsnog even de prachtige tuin van de lodge gaan verkennen. Maar uiteraard niet voordat alle bagage weer was gepakt en we hadden ontbeten. Daarna nog even in het ochtendzonnetje een kop thee in de tuin en vervolgens nog met de fotocamera langs alle fleurige en kleurige bloemen. Ook wel weer eens lekker dat we niet bij (of zelfs ruim voor) zonsopgang moesten opstaan, maar dat we gewoon lekker de tijd hadden.

Uiteindelijk toch weer op pad, we gingen wat dieper het berggebied in. Eindbestemming van de dag was Kisoro, maar daarover later meer. Eerst gingen we namelijk nog een bezoek brengen aan een klein dorpje waar pygmeeën wonen. De naam pygmeeën is de benaming voor leden van de volken waarvan de volwassenen gemiddeld korter blijven dan 150-155 cm. Meer specifiek wordt het begrip gebruikt voor de jager-verzamelaars in het regenwoud van het Kongobekken in Centraal-Afrika. Het verhaal van de pygmeeën in Oeganda is wel sneu. Jarenlang leefden zij in de gebieden waar ook de berggorilla’s wonen. Overal verdwenen de gorilla’s vanwege het verlies aan bos ten behoeve van landbouw. Vanwege de extensieve levensstijl van de pygmeeën, in harmonie met de natuur, leefden de gorilla’s nog wel in die gebieden waar zij woonden. Toen de regering in de gaten kreeg dat de gorilla’s beschermd moesten worden, werd besloten dat uitgerekend de pygmeeën uit het leefgebied van de gorilla’s moesten verhuizen. Deze gebieden werden nationale parken. De pygmeeën kregen land toegewezen op de steile flanken van bergen, gebieden waar ze eigenlijk maar moeilijk kunnen overleven (bergen te steil en grond te schraal voor landbouw en geen bos om te kunnen jagen). En in dit gebied gingen we dus een pygmeeëngemeenschap bezoeken.

Uiteraard waren we benieuwd of de pygmeeën nu echt zo klein zijn. De eerste pygmee die we zagen was inderdaad erg klein, maar dat was alleen een jongetje van een jaar of zeven. Voor de rest waren de pygmeeën gemiddeld gezien nog best lang. Een Europeaan die daar leefde en werkte als leraar legde uit dat ook hier (uiteraard) ook menging had plaatsgevonden met andere volken, vandaar dat we ook nog een pygmee van zeker 1,90 meter lang tegenkwamen. De leraar legde de moeilijkheden van het pygmeeënvolk uit. Vanwege hun verplichte verhuizing wisten ze zich echt niet meer te redden. Door het gebrek aan onderwijs (tot op heden) was het gewoon moeilijk om iets nieuws op te bouwen. Geef ze geld en ze kopen geen gereedschap en zaad, maar ze kopen eten en werken gewoon niet totdat het geld op is. Onderwijs en begeleiding was dus heel belangrijk, zodat ze zich leren aanpassen aan de nieuwe omgeving (even los van de discussie waarom ze naar een nieuwe omgeving hadden moeten gaan).

De mensen in het dorp waren erg vriendelijk, we werden gastvrij ontvangen. Vol trots lieten ze hun huizen, school en dieren zien. Van alle kanten kwamen vooral kinderen kijken naar wie er te gast waren. Er werd gedanst en gezongen en we kregen inzicht in hoe in het schooltje les werd gegeven. Uiteraard hebben we een bijdrage voor het dorp gegeven, maar dan wel via de leraar die hiervoor materialen en zaden voor het dorp kon kopen. In een stadje hadden we basisbenodigdheden als zeep, schriften en pennen gekocht die we wel aan de mensen konden geven. Een vrouw op hoge leeftijd wilde ons wel haar huis laten zien. Gebouwd van lemen muren en een rieten dak, waar overigens de gaten in zaten. Bleek dat ze zelf het riet van het dak trok als ze een vuurtje wilde maken, niet in staat om verder dan een dag vooruit te kijken. De jongeren in het dorp hadden gelukkig wel in de gaten dat je wat verder vooruit moest kijken, maar konden dat deze vrouw niet aan het verstand brengen. Na het bezoek gingen we met een dubbel gevoel weer weg: blij met het vriendelijke ontvangst, maar verdrietig om de nare omstandigheden waarin deze mensen leven.

Tijd om weer door te reizen, we gaan richting het bergachtige gebied in het zuidwesten van het land. Het is niet in één dag te doen om echt tot diep in het berggebied te komen, dus het wordt een reis in een aantal etappes. De eerste rit is naar Kabale, een stad met ongeveer 50.000 inwoners. De stad ligt niet ver van de grens met Rwanda en ook op de uitlopers van de bergen. Dit is dus de bestemming voor vandaag, maar er is eerst nog genoeg te doen. We bevinden ons namelijk nog midden in het Queen Elizabeth NP, dus er rest in ieder geval nog een gamedrive voordat we het park verlaten en doorreizen.

Onze chauffeur had voor vandaag een duidelijke missie: leeuwen spotten. Om nog genoeg tijd te hebben om op zoek te gaan naar deze koning der dieren, moest weer vroeg worden opgestaan. Rond zonsopgang dus weer opstaan, spullen inpakken en met de bagage naar het busje. Terwijl de chauffeur het busje ging inladen, hadden wij gelukkig nog wel de tijd om even te ontbijten. Vanaf het terras van de lodge nog een laatste blik op de vallei ver onder ons, waar ook in alle vroegte al weer wat olifanten en nijlpaarden te spotten waren. Met weemoed namen we afscheid van deze perfecte plek, echt een plek om ooit weer terug te willen keren. Voor nu helaas, de focus moest volledig op het vinden van leeuwen. Snel instappen allemaal en op pad.

Tijdens deze gamedrive nagenoeg geen stops, de olifanten zullen wel raar hebben opgekeken dat een busje zonder aandacht voorbij reed. Het enige dier waarvoor (een korte) fotostop werd gemaakt was een reuzenboszwijn. Met een lengte van bijna 2 meter en een hoogte van ongeveer 1 meter was deze grote broer van het wrattenzwijn met recht indrukwekkend te noemen. En schijnbaar kom je dit zwijn niet heel vaak tegen, want zelfs de chauffeur (in volledige leeuwenfocus) ging vol op de remmen toen hij dit dier zag. Wel voor maar een paar minuten, want daarna vond hij dat we snel weer door moesten.

Betaalde alle moeite van vooral de chauffeur zich uit? Jazeker! Tegen het einde van de gamedrive, toen we de moed al bijna hadden opgegeven en al op weg waren richting een van de uitgangen van het park, zagen we ineens een groep vrouwtjesleeuwen. En als bonus zagen we even later in de bosjes ook een paar leeuwenwelpjes. Heel voorzichtig kwamen ook de kleintjes tevoorschijn, zodat we ze in volle glorie konden zien. De moederleeuwen keken wel wat achterdochtig naar dat witte busje, maar ze waren niet dusdanig verontrust om te gaan schuilen in het struikgewas. En even later was het ook prima en keerde de rust bij alle dieren terug. De planning voor de dag ging dus een beetje om, we pikten een half uurtje voor deze leeuwen.

Vandaag nog een volle dag in dit prachtige, uitgestrekte park. Ondanks de zeer luxe kamers in deze lodge was er geen sprake van uitslapen (hoe lekker het bed ook lag), de wekker ging weer ruim voor zonsopgang af. Met een slaperig hoofd richting het restaurant, waar ze wel zo lief waren om een simpel ontbijt te serveren voor de vroege vogels (uiteraard waren we niet de enige die zo vroeg waren, de beste tijd voor een gamedrive is nu eenmaal rond zonsopgang). Na het ontbijt stond de chauffeur als op ons te wachten. Nog even de medereizigers oppikken bij de naastgelegen lodge en we konden op pad. Het was deze ochtend nog flink bewolkt, het zou tot de middag duren voordat de zon de wolken verdreef. Dit maakte het iets moeilijker om dieren te spotten (en vooral om ze daarna te fotograferen), ze waren door het beperktere licht gewoon moeilijker om waar te nemen. Daar stond dan wel tegenover dat de dieren op zich wel actiever waren. Toen de zon eenmaal echt op was, hadden we daar dan wel weer voordeel van.

Tijdens de gamedrive in de ochtend weer voldoende gezien. Denk hierbij niet alleen aan dieren als de olifant, buffel en impala, maar ook aan de uitzichten. Het terrein is relatief heuvelachtig, zodat er op de toppen van de heuvels de mooiste uitzichten waren. Verder waren er ook een aantal kommen waar zout werd gewonnen, ook deze plaatsen zorgden voor een bijzonder plaatje. Onderweg werd het nog even toegestaan een stukje te wandelen, altijd toch wel spannend in park waar veel wild leeft. Tijdens een stukje wandelen valt pas op hoeveel sporen je kunt vinden in het zand en ook uit de uitwerpselen kun je opmaken welke dieren er leven en daarnaast ook waar hun dieet uit bestaat. Vooral de uitwerpselen van de hyena zijn bijzonder, hier zie je het kalk van de botten die ze gewoon mee-eten.

In de middag een optionele wandeling in een verrassende omgeving binnen het park: de Kyambura Gorge (Kyambura kloof). De kloof staat ook wel bekend als het Kyambura Game Reserve en maakt deel uit van het Queen Elizabeth National Park. Een park in een park. Vooraf was verteld dat het een wandeling zou worden in een kloof, maar verder hadden we geen flauw idee. Aangezien het landschap in het Queen Elizabeth NP (zeker in de tijd dat we er waren) erg droog was met vooral veel open landschappen, hadden we het idee dat het ook een droge kloof zou zijn met veel rotsen en misschien een smal stroompje. Met die gedachte zaten we er flink naast.

De chauffeur bracht ons naar een plek waar een aantal (bewapende) gidsen op ons stonden te wachten. Ondanks dat we ongeveer 50 meter van de kloof af stonden, hadden we hem nog nauwelijks in de gaten. Totdat we meeliepen naar een soort vlonder, vanwaar we ineens een volledig uitzicht hadden op deze gigantische en vooral ook heel groene kloof. Het uitgestrekte graslandschap werd plotseling in tweeën gespleten door een 100 meter diepe kloof. De kloof, ongeveer 1 km breed en 16 km lang, is begroeid met tropisch regenwoud. En daar zouden we dus in gaan wandelen. Voordat we op pad gingen kregen we een veiligheidsinstructie van de gidsen. Er werd ons verteld dat in de kloof soms ook roofdieren als de leeuw kwamen, maar ook dieren als olifanten. Voorzichtigheid geboden dus. Verder moesten we ook uitkijken voor dieren als slangen, dus het werd echt een jungletocht. Dat hadden we nooit verwacht, maar wel heel gaaf.

Op naar alweer een volgend nationaal park: Queen Elizabeth NP. Maar een paar uurtjes rijden in zuidelijke richting, dus ook vandaag genoeg tijd om op zoek te gaan weer heel veel wild in het park. Het Nationaal park Queen Elizabeth is (voor toeristen) het bekendste nationale park van Oeganda. Het ligt in het westen van het land aan het Edwardmeer, het Kazingakanaal en het Georgemeer. Het park is vernoemd naar koningin Elizabeth II en is in 1954 gesticht. Bekend is de Mweya lodge bij het Kazinga kanaal. Daar komen veel toeristen om de verschillende ijsvogels, waterbokken, nijlpaarden, buffels, olifanten, en leeuwen te zien. En het goed nieuws: ook wij zouden hier gaan verblijven. Het park is beroemd geworden door de grote variatie aan wilde dieren, ondanks dat er veel dieren vermoord zijn tijdens de oorlog tussen Oeganda en Tanzania. Er leven meer dan 90 zoogdiersoorten en meer dan 500 verschillende vogels. De meren in en rondom dit park staan bekend om het vele papyrus. Tevens zijn er enkele mooie kraters waarin zich nu enkele zoutmeren bevinden, waar de flamingo's te vinden zijn.

Gezien het vorenstaande is het niet verbazingwekkend dat deze bestemming vooraf door ons als één van de favorieten was bestempeld. Nu maar gaan kijken of deze verwachtingen uit zouden komen. Maar eerst nog een bijzondere stop onderweg: het passeren van de evenaar. Een monument markeerde dit speciale punt, tijd voor een fotomomentje. Daarna snel door, we wilden dieren gaan spotten. Net als in Murchison Falls NP begon het avontuur al direct na het passeren van de ingang van het park, onderweg naar de lodge was al genoeg te zien. Iedereen dus weer vol in concentratie, zodat veel dieren zouden worden opgemerkt.

Rond het middaguur aankomst bij de Mweya Lodge. Waar de meesten werden gehuisvest in het naastliggende hostel, gingen een aantal van ons voor de luxe van de lodge. Ook ik hoorde bij de laatsten, al kwam het bij mij vooral omdat er door het late boeken geen plaats meer was in het hostel. Toen ik eenmaal de lodge zag, had ik totaal geen spijt. De lodge was aan de rand van een kloof gebouwd, met uitzicht over het kanaal ver beneden. Ook het zwembad keek uit over het kanaal, dus ook vanuit het water kon je genieten van de omgeving. Verder alle mogelijke luxe, helemaal fijn.

In de middag stond een boottocht op het programma, ideaal om echt heel veel dieren van dichtbij te zien. Olifanten, nijlpaarden, krokodillen, buffels en heel veel vogels zoals pelikanen, ooievaars (verschillende soorten) en ook aalscholvers: het kon niet op. Aan het einde van de middag namen we nog even een lekkere cocktail op het terras van de lodge, terwijl de olifanten nog naar de rivier kwamen om ook wat te drinken. Tot het laatste moment voor zonsondergang hielden we dit wel vol. Daarna voor het diner nog even douchen. Op een gegeven moment vreemde geluiden onder het raam van mijn badkamer. Een snelle blik naar buiten leerde dat daar dus gewoon een nijlpaard stond te grazen. Geen paniek echter, want dit nijlpaard bleek een dagelijkse gast. Hij vond het gras van de aangelegde gazonnetjes gewoon het lekkerste van allemaal. Uiteraard wel met een grote boog om hem heen als hij er was, want het blijven zeer gevaarlijke dieren. Tijdens het diner stond hij vlak bij het restaurant te grazen, dus alle tijd om hem te bewonderen vanaf het terras.

Naar de stad Fort Portal zijn we na het schietincident maar niet meer teruggekeerd, maar we verbleven nog wel een volle dag in de omgeving van deze stad. Onze lodge lag een aantal kilometers ten noordwesten van Fort Portal, in een heuvelachtig gebied met een aantal meren. Vandaag werd gebruikt om wat rond te wandelen in de omgeving, om te beginnen naar een kleine waterval met wat grotten. Geen idee meer waar deze waterval precies lag en hoe deze heette, op basis van de foto’s is het ook niet meer te herleiden.

In de middag een wandeling naar de top van een heuvel, waarschijnlijk was het Kyeganywa Hill. Even pittig klimmen, maar dan heb je ook wel een prima uitzicht over de heuvels en de in de dalen gelegen meertjes. Opvallend hoe deze meren afhankelijk van zon of bewolking in kleur veranderen van grijs naar blauw en dan weer groen. Bovenop de heuvel hebben we lekker een poos genoten van het uitzicht, voordat we weer terug wandelden richting lodge. Ook de naam van de lodge kan ik niet meer terugvinden, al weet ik wel dat ze daar in de ‘huiskamer’ de mooiste souvenirs hadden. Thuis heb ik nog een mooie klok staan, gemaakte door de lokale gemeenschap. De rest van de dag geen reuring meer, gewoon weer even genieten van het mooie weer.

Vandaag was er dan wel de tijd om het Kibale National Park nader te ontdekken. Met om te beginnen een ochtendwandeling in de directe omgeving van de lodge. Onder begeleiding van een gids gingen we een paar uurtjes op pad. We hadden nog maar nauwelijks het terrein van de lodge verlaten of we kwamen al op het pad van een grote groep zwart-witte franjeapen. Vol in het zicht, want ze zaten in een gigantische boom met maar heel weinig blad, die dan ook nog eens vlak langs de weg stond. Een beter zicht kun je niet krijgen. Tientallen apen zaten ons al snel aan te staren (en wij hun), maar verder deerde onze aanwezigheid ze eigenlijk weinig. Voor de mooie foto’s was het ook nog eens ideaal dat er nog een mooie maan aan de hemel stond, voor ons gezien ook nog eens achter de boom. Een prima begin van deze wandeltocht dus, dit mooie moment hadden we alvast binnen.

Daar waar wij een pittige wandeling door het woud hadden verwacht, verliep het eigenlijk opvallen makkelijk. Overal waren prima paden aangelegd en in de nattere gebieden waren er zelfs vlonderpaden aanwezig. Geen natte voeten dus, gewoon een gemakkelijke wandeling. Dat gaf ook meer mogelijkheden om wat meer te focussen op de omgeving. Er werden veel vogels gespot, waarbij vooral een hemelblauwe ijsvogel de show stal. Ook kwamen we nog een aantal andere apen tegen, die ons net zo aandachtig aankeken als eerder de zwart-witte franjeapen. Ook nog vermeldenswaardig waren een aantal uitzichttorens die langs de route waren neergezet bij de open, moerassige delen van het bos. Hier had je uitzicht over de wijde omgeving.

Na de wandeling was het tijd om te verkassen naar een volgende locatie net buiten de nabijgelegen plaats Fort Portal. Deze locatie was niet ver rijden, geen idee eigenlijk meer waarom een andere overnachtingsplek nodig was. Onderweg naar deze plek een lunch middenin Fort Portal, op een terras langs een druk kruispunt. Of het eten er goed was weet ik niet meer, maar het tumult wat op een gegeven moment ontstond staat me nog zeer helder voor de geest. Er ontstond op het kruispunt namelijk een discussie tussen een agent en een motorrijder. Op het moment dat de motorrijder er vandoor ging, schroomde de agent niet om zijn geweer te pakken en een waarschuwingsschot te lossen. Kogels die omhoog worden geschoten, komen echter ook weer naar beneden en zijn dus zeker wel gevaarlijk. Daarnaast was er gelijk sprake van allemaal mensen die toe kwamen snellen, voor ons het teken om er toch maar even snel vandoor te gaan. Als toerist moet je niet in zulk tumult terechtkomen. Snel dus in het busje en er vandoor, voor het afrekenen van de lunch zouden we later wel terugkomen (uiteindelijk hebben we dat via de chauffeur geregeld).

Na een nacht in de prima lodge in Hoima was het weer tijd om door te reizen, verder in zuidelijke richting. Best een lange reisdag, de bestemming was het Kibale National Park. Toch snel een rit van zes uur, stops onderweg niet meegerekend. Dat verklaart ook gelijk de overnachting in Hoima, het zou gewoon te ver zijn om ineens van Murchison Falls naar Kibale NP te rijden. Over de rit verder geen bijzonderheden, de bus hield het vandaag zomaar best goed.

Onze lodge lag midden in het Kibale National Park, met alle geluiden van het bos rondom. Het park is 766 vierkante kilometer groot (en daarmee dus niet een van de grootste parken) en ligt tussen 1.100 en 1.600 meter hoog. Hiermee was het ook een stuk koeler dan de plaatsen waar we eerder waren geweest. Hoewel het voornamelijk bestaat uit vochtig groenblijvend regenwoud, bevat het een verscheidenheid aan landschappen. Kibale is een van de laatst overgebleven gebieden met zowel laagland- als bergbossen. Een prachtig park in ieder geval en wij zaten er dus middenin. Ondanks dat er aan het einde van de middag, toen we waren aangekomen, geen tijd meer was voor een wandeling door het bos, viel er in de laatste uurtjes voor zonsondergang nog genoeg te zien in de directe omgeving. Apen en vogels in de bomen en overal hagedissen.

Aan het eind van de middag kwam er nog een aantal mensen uit het nabijgelegen dorp een demonstratie geven van de lokale dansen. Duidelijk dat ze daar betere dans-genen hebben dan bij ons, het swingde er op los. Voor ons leuk om te zien, voor hun een manier om nog wat geld te verdienen. In de avond wilde ik nog even gaan douchen, maar dat was nog best wat geregel. Achter iedere hut stond een soort schoorsteen, los van het gebouw. Vlakbij een watertank met een waterleiding boven door de schoorsteen en daaronder een soort open haard. Als je wilde douchen, moest je even een seintje geven aan het personeel. Zij stookten dan een vuurtje, waardoor het water via de leiding boven het vuur werd opgewarmd en je dus heerlijk warm kon douchen. Heerlijke douche, maar gezien de schaarste van water en de moeite die ervoor moet worden gedaan het toch maar bij een korte douchebeurt gehouden. Hierdoor wel lekker warm mijn bed in, Vanwege het koudere klimaat ook maar lekker onder een warme deken gekropen.

Zoals al vermeld ook vandaag weer een vroege gamedrive, maar nu zouden we alleen niet meer terugkomen in het kamp. Het was dus nog vroeger op dan gisteren, want het was nu niet alleen een kwestie van aankleden en ontbijten, maar ook van het pakken van de tas en uitchecken. Nog even ontbijten en dan het busje laden en op pad. Ook nu reden we bij zonsopgang weer door het park en ook nu was iedereen weer scherp om het nodige wild te spotten. De chauffeur had bedacht dat ik wel bovenop het bagagerek op het dak van het busje kon zitten, met de benen via het omhooggeklapte andere deel van het dak naar binnen. Zo rond zonsopgang was dat nog best fris, maar ik had hierdoor wel een volledige panoramazicht. Op de hobbelige zandpaden was het echter wel een kwestie van goed vasthouden, maar dat ging wel goed.

Ook nu was er weer genoeg wild te zien. Naast impala’s en overige antilopesoorten ook opvallend veel vogels, maar ook daar wilden we graag even voor stoppen. Ook nu spotten we olifanten, een hele kudde was de zandweg aan het oversteken. Toen de chauffeur dacht dat de hele kudde was overgestoken, reed hij een stuk door (de kudde voorbij). Er bleek echter nog een deel van de kudde aan te komen. Terwijl de chauffeur achteruit reed om weer dichterbij de olifanten te komen, had ik al in de gaten dat het dominante mannetje er aan kwam en ook nog vanaf een kant die de chauffeur niet zag. Het feit dat ik bovenop het dak van het busje zat, maakte mij nogal ongerust, dus snel maar wat waarschuwingen het busje in geroepen. Dat kreeg de chauffeur door, maar toen hij wilde optrekken sloeg de motor af. De grote olifant, die flink boos was vanwege onze aanwezigheid tussen hem en de rest van de kudde, kwam ondertussen wel heel dichtbij. Gelukkig hoorde ik de motor starten en konden we er snel vandoor. Het voelde echt als een nipte ontsnapping, het maakte me de rest van de gamedrive extra alert.

Zo halverwege de ochtend begonnen we langzamerhand richting het zuiden te rijden, zodat we uiteindelijk uitkwamen bij de uitgang van het park. Ons bezoek aan Murchison Falls National Park zat er nu helaas op, gelukkig had deze rondreis nog heel veel andere mooie plekken in petto. Voor nu was de eerstvolgende bestemming Hoima. Dit is een niet heel grote stad (ongeveer 50.000 inwoners) in het westen van het land. Het ligt niet heel ver van het park, misschien iets van 30 of 40 kilometer. Geen heel lange rit meer voor de boeg dus. De stad had zelf niet heel veel te bieden, maar er was daar wel een mooie locatie geregeld met prima hutten in een prachtige tuin. Een prima plek om de middag lekker in de schaduw van de bomen door te brengen en even lekker te niksen.

Er was echter één taak die iedereen van de groep had: de was doen. In de ochtend was de achterklep van het busje niet goed gesloten, zodat het rode zand/stof op en in onze bagage terecht was gekomen. Het zand was zo fijn, dat het dwars door de stof van de tassen heen was getrokken. Zelf had ik nog mazzel dat al mijn kleding in plastic zakken zat, ik hoefde alleen mijn schoenen en een paar andere spullen schoon te spoelen. Anderen hadden minder geluk. De rest van de reis controleerde iedereen dus wel of de bagageklep goed dicht was, het was gelukkig dus maar een eenmalig probleem.

In de avond kon iedereen genieten van een warme douche en een echt goed bed, het was echt allemaal prima geregeld.

Nog voor zonsopgang ging de wekker al. Snel aankleden en op weg naar het vroege ontbijt. Even snel wat eten en daarna in het busje om een paar uur lang op zoek te gaan naar het wild in het park. De chauffeur had het dak al omhoog geklapt, zodat (op het moment dat wild werd gespot) iedereen staand vrij zicht had en goed foto’s kon maken. Maar goed, dan moet er wel eerst wild worden gespot. Nadat het busje het kamp uit was gereden, stond iedereen dan ook in de ‘spot-modus’. Volledige focus op het wild dus. De zon kwam inmiddels op, waardoor het ook makkelijker werd om dieren te zien. Eerst een hartebeest, daarna een waterbok, we begonnen steeds meer waar te nemen. En toen ook het nog grotere wild: olifanten en giraffes. En langs en in de rivier de Nijl bleek het ook totaal niet moeilijk om nijlpaarden en krokodillen te vinden. Fijn dat de wildstand zich toch weer goed bleek te herstellen na massale strooppartijen onder het bewind van Idi Amin.

De hele ochtend reden we door het park, we kregen er geen genoeg van. De dieren uiteindelijk wel, want hoe warmer het wordt, hoe minder actief ze worden en hoe minder ze zich dus laten zien. Dat was ook het moment om meer langs de oevers van de Nijl te rijden, want daar zoeken veel dieren dan verkoeling. Al met al was er toen ook nog genoeg te zien. Uiteindelijk werd het langzamerhand tijd om terug te gaan richting het kamp, er wachtte een lunch. Na de lunch was er tijd om even bij te komen en om ook zelf even rust te nemen op het heetste moment van de dag. Prima idee.

In het tweede deel van de middag wachtte een bijzondere ‘safari’: op het water. Onze chauffeur bracht ons naar een aanlegplaats, waar een flinke boot lag te wachten. De boot was flink gevuld met toeristen uit vele landen. Bestemming van de boottocht: de waterval waar het nationale park naar vernoemd is. Eenmaal dicht bij de waterval (na eerst mooie foto’s te hebben gemaakt) werd ons verteld dat we hier moesten uitstappen, terwijl alle andere toeristen in de boot bleven om weer terug te worden gebracht naar het vertrekpunt. Voor ons wachtte een verrassing: een stuk wandelen tot nog dichter bij de waterval en uiteindelijk naar boven tot aan de rand van de waterval. Dat was geen straf, want er wachtten ons misschien nog wel mooiere uitzichten dan vanuit de boot. Wel is het op enkele plaatsen een kwestie van klimmen en klauteren, waarschijnlijk niet weggelegd voor alle toeristen.

Vandaag een hele lange reisdag, dus vroeg op pad op deze zondag. Vanuit Jinja is het ruim 300 kilometer naar de eindbestemming voor vandaag: Murchison Falls National Park. Eindelijk dus naar het eerste natuurpark van deze reis. Het Murchison Falls National Park is het grootste Oegandese wildpark en wordt door de machtige rivier de Nijl in tweeën gespleten. Het ligt in het Noordwesten van Oeganda, op circa zeven uur rijden van Kampala (maar dus nog wat extra uren vanuit Jinja, zeker omdat we nog een stop hadden in Kampala zelf). Het landschap varieert van dicht regenwoud in het heuvelachtige zuidwestelijk deel tot vlakke savannes in het noordwesten. Murchison Falls is door haar ligging aan de Nijl een van de groenste parken van Afrika.

Een vroege start van de dag dus en een tijdig vertrek. Gelukkig was het zondag, dus weinig verkeer op de weg. Helaas tussen Jinja en Kampala al wel het nodige oponthoud. Op een lange, rechte weg werden we staande gehouden door twee agenten. De ene agent had iets in zijn handen dat een snelheidsradar moest voorstellen (maar wat meer deed denken aan een schoenendoos). Onze chauffeur gaf aan het wel te gaan regelen, stapte uit en liep een stuk mee met de agenten. Zo’n twintig meter voor de auto (dus vooral uit het gehoor) werden wat vriendelijke woorden uitgewisseld en werd het gesprek besloten met een handdruk. Het hoeft geen verdere uitleg dat tijdens de handdruk wat geld van eigenaar wisselde. Duidelijk dat beide agenten in het weekend wat aan het bijklussen waren en de eigen zak spekten. De chauffeur wilde er verder ook niet veel over kwijt, duidelijk dat hij zich best schaamde voor de corruptie in zijn land. Na dit oponthoud reden we in één keer door naar Kampala, waar nog wat zaken geregeld moesten worden bij het kantoor van de reisorganisatie (vraag me niet wat, dat ben ik al lang weer vergeten). Gelukkig was het nog steeds rustig op de weg, zodat we binnen de kortste keren weer de stad uitreden in noordelijke richting.

De reis over de stoffige, grotendeels onverharde wegen leek voorspoedig te gaan, totdat het busje er ineens mee stopte. We bleken heel veel geluk te hebben dat binnen onze reisgroep een garagehouder zat. Die had al gauw in de gaten dat het busje toch niet heel goed om kon gaan met de grote hoeveelheden stof, het luchtfilter bleek verstopt. Met een sok werd een provisorische oplossing bedacht, zodat we in ieder geval door konden rijden tot de volgende plaats. Deze truc moest deze reis vele malen worden herhaald, geen idee hoe groot de problemen zouden zijn geweest als wij deze garagehouder niet mee hadden gehad. Waarschijnlijk zouden dat vele uren wachten in de bloedhete zon zijn geweest en late aankomsten op de bestemming. Voor nu werd de benodigde reparatie in ieder geval gecombineerd met de lunch: wij ergens eten, terwijl de chauffeur de bus liet repareren bij een garage. Geen verlies van tijd dus, waardoor we snel weer door konden rijden en tegen het eind van de middag aankwamen bij Murchison Falls National Park.

Er was één ding dat ik nog niet had verteld over Jinja: even buiten deze stad ontspringt de wereldberoemde rivier De Nijl. Hierbij is ontspringen misschien een groot woord, want vanaf het Victoriameer stroomt het overtollige water via de rivier (die hier dus wel begint) weg tot helemaal aan de Middellandse Zee. De Nijl is overigens de enige reden waarom we tijdens deze reis naar Jinja gingen, want in de stad zelf is echt heel weinig te zien of te doen. Langs de Nijl kun je mountainbiken of paardrijden en op de Nijl kun je kajakken (op de rustiger delen) of zelfs raften (op de woeliger delen). En dat laatste was wat de organisatie voor ons in petto had.

Zelf sloeg ik deze activiteit een keertje over, de laatste jaren had ik dit al veel vaker gedaan en eigenlijk is het niet iets waar ik warm voor loop. Uiteraard wel mee met de rest om langs de ruigste rapid iedereen aan te moedigen en de nodige foto’s te maken. En om eerlijk te zijn: het zag er indrukwekkend wild uit op dit stuk van de rivier. Na terugkomst werd al snel duidelijk dat de boot meermaals was omgeslagen en er ook een aantal keer wel iemand was uitgevallen. Gelukkig gingen er genoeg kayakkers mee om iedereen weer veilig aan boord te krijgen. Nadat iedereen weer terug was, nog even lekker wat te drinken naast de rivier en daarna weer terug naar het hotel. Het was nu veel rustiger in het hotel dan de dag ervoor, dus lekker ontspannen bij het zwembad en langs de oever van het meer.

Dag 5 van de reis en nog geen groot wild gezien, goed dat morgen het eerste nationale park zou worden opgezocht. Iets om nu al naar uit te kijken.

Over die mooie ochtenden met veel vogels heb ik natuurlijk al het nodige gezegd, dus alleen de vermelding dat deze ochtend net zo prachtig was lijkt me wel voldoende. Na het ontbijt werd het langzamerhand tijd om een ander deel van Oeganda te gaan verkennen. Eindbestemming voor vandaag was de stad Jinja, een stuk oostelijker gelegen aan de oever van het Victoriameer. De makkelijkste en snelste weg om er te komen was een verbazingwekkende: toch eerst weer met de boot terug naar Entebbe. Dit keer ook met de bagage, onze chauffeur (die we dus twee dagen niet hadden gezien) stond namelijk in Entebbe op ons te wachten. Gelukkig was het droog en waren er nauwelijks golven, dus de bagage lag prima in de boot. Eenmaal in Entebbe alles overladen in het busje en we konden verder op pad over de weg.

De rit was in kilometers nog best ver, in totaal iets van 110 kilometer. Aangezien je door Entebbe én de hoofdstad Kampala moet, doe je er nog best een poos over. Uiteindelijk waren we iets meer dan vier uur onderweg, waarbij wel moet worden opgemerkt dat we nog een korte stop maakten bij de theeplantages. Tussen Kampala en Jinja is namelijk een groot, heuvelachtig gebied met een dusdanig klimaat dat het ideaal is voor het kweken van thee. Verder veel suikerplantages, het blijkt een vruchtbaar gebied. Al met al dus onderweg genoeg te zien, waardoor de tijd wel weer snel voorbijgaat.

Wat zegt Wikipedia over Jinja? Jinja is een stad in het oosten van Oeganda, Het ligt op de oostelijke oever van het Victoriameer. Jinja is de hoofdstad van het district Jinja en het is tevens de hoofdstad van het koninkrijk Busoga. In deze regio woont voornamelijk het Bantoevolk. Jinja heeft ongeveer 110.000 inwoners en het gemiddelde maandinkomen per hoofd van de bevolking ligt rond de 70 euro. De regio waar de stad ligt is beroemd om zijn vruchtbare gronden en de overvloedige regenval. Landbouw is dan ook de grootste industrietak, maar metaalbewerkingsfabrieken, leer- en papierfabrieken doen het ook steeds beter. En omdat het een haven aan het Victoriameer heeft, is de visindustrie ook een grote werkvoorziening.

Heerlijk wakker worden in Oeganda. Het zonlicht viel lekker naar binnen in de hut, terwijl buiten de vogels zich goed lieten horen. Af en toe zelfs het geluid van overvliegende neushoornvogels, een perfecte start van de dag. Snel maar uit de veren, lekker in het ochtendzonnetje ontbijten en genieten van de vroege ochtend. Vandaag formeel gezien nog een dag om te acclimatiseren, er hoefde dus helemaal niets. Wel een optie om met onze gids een stuk te gaan wandelen in de omgeving, leuk om toch weer wat te zien van het dagelijkse leven in Oeganda. Na het ontbijt dus even goede schoenen aan en we konden op pad.

Tijdens de boottocht gisteren (en ook al in Entebbe) was duidelijk dat er in Oeganda veel armoede is. Veel lemen hutten of kleine stenen woningen, mensen in armoedige kleding en ook best veel afval en viezigheid op straat. Dat viel ook gelijk op toen we het terrein van de lodge af wandelden, het contrast kon bijna niet groter zijn. Mensen leefden echt armoedig, terwijl de lodge echt luxe was. De straat was onverhard en met de nodige kuilen. Landelijk gebied, dus slechts af en toe wat huisjes. Verder vooral veel kleine landbouwperceeltjes. Op de weg alleen veel voetgangers, hier en daar een oude brommer of fiets. Veel vrouwen en ook kinderen onderweg met jerrycans en emmers, ze moesten enkele kilometers lopen voor schoon water. En dat dus iedere dag weer. Dan is het best bizar dat ik die ochtend gewoon onder de douche kon (weliswaar niet drinkbaar water, maar toch). Voor de toeristen waren er gewoon genoeg flessen mineraalwater beschikbaar. Als je dan de armoede ziet 100 meter verderop op straat, voel je je wel heel erg ongemakkelijk.

Tijdens de wandeling waren de mensen zeer vriendelijk, de kinderen waren erg geïnteresseerd in die vreemde buitenlandse mensen. Volgens de gids kwam het ook nauwelijks voor dat reizigers de wandeling in de omgeving maakten, de meeste bleven liever lekker bij de lodge. Dan ben ik toch graag de uitzondering. Na een tijdje lopen kwamen we aan in een dorpje (voor zover ik heb kunnen terugvinden was dat Sugu). Iets meer stenen huizen dan buiten het dorp, maar ook hier weinig luxe. Kinderen speelden met oude fietsbanden, takken en stenen. Slechts één klein winkeltje en dan ook met nauwelijks assortiment. De mensen leven hier echt van wat het land (gewassen en vee) te bieden heeft, verdere luxe is er niet. De winkeleigenaar was in ieder geval erg blij met ons, de voorraad frisdrank (pure luxe) en snoep was er volledig doorheen. Uiteraard wel het nodige gedeeld met de kinderen om ons heen. Een reisgenoot had zelf kleine tolletjes meegenomen, dat vonden die kinderen wel erg leuk.

Net buiten het dorpje brachten we nog een bezoek aan een meer grootschalige boerderij. Ook weer een groot contrast met de omgeving. De boerderij was in eigendom van een westerling, die het groots had opgebouwd. Allemaal nette gebouwen en overal werd gebruik gemaakt van machines en tractoren. Gelukkig had deze boer veel lokale mensen in dienst, zodat de gemeenschap er ook nog iets aan had. De boer had zelfs gezorgd voor een school, zodat de kinderen gewoon onderwijs kregen. Hopelijk zorgt het er voor dat de mensen in de toekomst ook zelf iets kunnen opbouwen.

Op dag 1 van de reis zijn geen foto’s gemaakt, dus het is best moeilijk om te reconstrueren wat er die dag is gebeurd. Uiteraard een vlucht naar Oeganda, met de mazzel dat deze direct was. De hoofdstad Kampala heeft zelf geen internationale luchthaven, die is gelegen op een schiereiland in het Victoriameer vlakbij de stad Entebbe (die dan weer tegen Kampala aan ligt). Aankomst in Oeganda was in de avond, dus in het donker werden we opgehaald door onze gids en chauffeur en naar een hotel in Entebbe gebracht. Gelukkig dus geen lange rit, de dag was al vermoeiend genoeg. Na een korte kennismaking met reisgenoten, gids en chauffeur (en een eerste korte briefing) lekker snel naar bed.

De volgende ochtend in het licht hadden we pas een beetje een beeld van waar we terecht waren gekomen. Een eenvoudig, maar prima hotel. Na het ontbijt was het tijd om weer te verkassen, we zouden nog een dag acclimatiseren in de omgeving. Eerst nog even in Entebbe iets belangrijks doen: geld regelen voor de vakantie. Geen idee of het nu geld wisselen was of pinnen, maar we gingen in ieder geval naar een bank. Omdat we gelijk voor heel de vakantie geld moesten regelen, betekende dat een flink pakket bankbiljetten, dat we gelijk overal goed weg moesten stoppen. Daarna nog even wat boodschappen doen en we waren klaar voor het avontuur. De chauffeur bracht ons in het busje naar de oever van het Victoriameer. Daar lag een boot klaar om ons naar de lodge te brengen. Niet dat de lodge niet aan een weg lag, maar het zou een flinke rit dwars door Kampala en Entebbe zijn om ons naar de lodge te krijgen. Dan is een boot de makkelijkere en snellere oplossing. De chauffeur zou de rit naar de lodge wel gaan maken, zodat we de bagage niet in de boot hoefden mee te nemen. Na een leuke boottocht over het meer, waarin we ook weer wat meer van het land zagen, kwamen we aan bij de lodge.

De lodge was helemaal prima, alles was best nieuw. Prima hutten, een lekker zwembad en fijne zitjes in de schaduw onder de bomen. Schijnbaar waren we er op het goede moment, want een zoektocht op internet leert dat de lodge inmiddels gesloten is (en de laatste reviews waren waardeloos). Deze dag stond verder niets meer op het programma, het was gewoon lekker genieten en een beetje wennen aan de warmte van Oeganda. Vanuit de luie stoel was het heerlijk vogels spoten, er kwamen zelfs een aantal neushoornvogels voorbij die zich in de bomen goed lieten bewonderen. Een goede start van dit avontuur dus, zin in de komende weken.