Een laatste stop in Namibië. En wat voor een! Helemaal in het zuiden van het land ligt de Fish River Canyon. De Fish River Canyon of Visrivierkloof in Namibië is de op een na langste canyon ter wereld, na de Grand Canyon in de Verenigde Staten. De kloof is circa 160 km lang, tot 27 km breed en is op sommige plaatsen tot 550 meter diep. De canyon ligt aan de benedenloop van de Visrivier. Helaas niet de tijd en mogelijkheid voor een (dagen)lange wandel- en kampeertocht in de kloof, maar een korte wandeling langs de rand van de kloof was ook een memorabel moment. Uiteraard ook vandaag weer eerst een lange reisdag door het droge landschap van Namibië, de kilometers begonnen nu toch wel echt aan te tikken. Nog maar een paar reisdagen tot het einde van dit avontuur, dat viel toch nog wel uit te houden.

Het bijzondere van de Fish River Canyon is dat je hem pas ziet vlak voordat je er voor staat. Tot die tijd vooral een vlak landschap met nauwelijks begroeiing. Totdat je er dus echt bent, maar dan is het ook gelijk een gigantisch wauw moment. Een meanderende rivier die zich honderden meters diep in het landschap heeft ingesleten, zo ver het oog reikt. Verschillende kleuren rotsen, die vooral tegen zonsondergang mooi oranje kleuren. En ook hier weer de immense stilte, alleen de wind laat zich nog enigszins horen. Genieten en kijken dus maar. Een rustige wandeling langs de rand van de canyon, met iedere keer dan weer een wijzigend uitzicht. Een prachtig laatste hoogtepunt van het bijzondere land Namibië. Tegen zonsondergang werd het tijd om weer verder te gaan, het tentenkamp moest voor het donker nog worden opgezet. Gelukkig kampeerden we niet ver van de canyon, dus dat lukte weer prima. De gebruikelijke braai bij het kampvuur, onder een deken van sterren. Dat zijn de mooiste avonden.

Na een dag relatieve rust is het weer tijd om de rondreis voort te zetten, op naar het volgende deel van het avontuur. Vanuit Swakopmund zullen we om het Namib-Naukluft National Park heen moeten om terug richting Zuid-Afrika te gaan. Dit gigantische park is een zogenaamd woestijnpark en heeft de hoogste zandduinen van de wereld. Het sandboarden gisteren hebben we ook gedaan op de eerste zandduinen aan de rand van dit natuurpark. Om helemaal om het natuurpark te rijden heb je wel meer dan een dag nodig, maar wij gaan voor een overnachting halverwege, met morgen een bezoek aan de wereldberoemde Sossusvlei, maar daarover verderop in dit verslag meer.

Eerst maar eens een paar uur rijden in een landschap dat -bizar dag het mogelijk is- nog droger lijkt dan dat we eerder hebben gezien in Namibië. We doorkruisen wel de nodige opgedroogde rivierbeddingen en zien soms dode bomen en struiken, er moet dus wel veel meer water hebben gestroomd in het verleden. Ook nu in het gortdroge klimaat zijn toch nog levende planten te vinden, zij schijnen vooral te leven van vocht in de lucht of hebben aan een buitje eens in vele jaren voldoende om te overleven. Knap hoe deze soorten stand weten te houden. Onderweg passeren we eerst de Steenbokskeerkring, de plek waar de zon op 21 december recht boven staat. Behalve een bord bij deze denkbeeldige lijn in het desolate woestijnlandschap is er niets te vinden, dus na een korte stop gauw weer verder. Lunchstop bij Solitaire, een pleisterplaats langs de weg. Een tankstation, twee eettentjes en een motel, meer is er eigenlijk niet te vinden. Wel is deze plek 'gedecoreerd' met een aantal oude autowrakken. Doordat het hier bijna nooit regent, zijn de wrakken nog niet weggeroest en dus nog best in goede staat. Een leuke plek om even te lunchen en de benen te strekken dus, voordat het laatste deel van de rit van vandaag wordt voortgezet.

Eindbestemming van vandaag is Sesriem, langs de rand van het Namib-Naukluft National Park. Sesriem is een kleine nederzetting die de poort vormt naar de Sossusvlei. Ook in deze nederzetting is weinig te vinden: een aantal campsites en lodges, een politiebureau, een tankstation en een airstrip. Ook hier is vegetatie zeldzaam, gelukkig wist ik op de kampeerplek nog een enigszins uit de kluiten gewassen struik/boompje te vinden waaronder ik mijn tent kon zetten. Toch nog een beetje schaduw dus. De kampeerplek lag op een geheel open vlakte, alleen een heel laag muurtje scheidt het terrein van de uitgestrekte woestijn. Dat er nog genoeg wilde dieren leven, merkten we 's avonds in het donker. Schijn dan maar eens rond met de zaklamp en je ziet overal in de woestijn ogen reflecteren. Verder maar niet over nadenken en 's nachts vooral in je tent blijven, dan gaat het vast goed. 's Nachts nog een jakhals bij de tent die overal aan het snuffelen was, die is niet zo spannend om even weg te jagen. Verder niet meer gestoord en kon ik lekker doorslapen.

Vandaag dus nog een dag in Swakopmund, maar geen dag om stil te zitten. We hadden met zijn allen bedacht om te gaan sandboarden in de duinen nabij de stad. Twee opties: op een snowboard en dan staand de duinen af 'golven' of plat op de buik op een rechthoekige plank in een rechte lijn naar beneden. Gezien mijn gebrekkige snowboardtalent toch maar gekozen voor het laatste. Aan de voet van de duinen nog een veiligheidsinstructie en het aanmeten van PBM en we konden aan de slag. Het slechte nieuws was dat er hier uiteraard geen skilift of iets dergelijks naar boven is, dat werd dus lopen. En door het mulle zand tientallen meters omhoog is toch best inspannend. De hitte helpt daar dan ook niet mee en het feit dat jezelf je plank moet meesjouwen maakt het ook niet makkelijker. Het bleef dus ook maar bij drie keer omhoog lopen (en dus ook bij drie keer naar beneden), daarna was de energie ook wel een beetje op.

Eenmaal op de top van een duin is het een kwestie van de plank goed neerleggen (op een plek waar je zo recht mogelijk naar beneden kan, want later bijsturen is geen optie), plat op de buik gaan liggen, rand van de plank omhoog trekken, voeten omhoog en gaan. Afhankelijk van hoe stijl het stuk is dat je hebt gekozen, kan het nog erg hard gaan. Schijnbaar kunnen snelheden worden gehaald van meer dan 80 kilometer per uur. Geen idee hoe hard wij gingen, maar voor het gevoel ging het vol gas. Gelukkig ging het allemaal goed, niet gelanceerd of omgegaan met de plank. Ondanks dat zat het zand echt overal, een goede douche na afloop is geen overbodige luxe. Al met al erg leuk om een keer te doen. Ook de mooie omgeving zorgde voor een dikke plus bij deze activiteit. De rest van de dag weer besteed in Swakopmund, lekker even relaxen en rondlopen in deze 'Duitse' omgeving.

Ook vandaag weer kilometers maken door Namibië. Bestemming voor vandaag is zomaar weer een keer de bewoonde wereld, namelijk het stadje Swakopmund aan de kust van de Zuidelijke Atlantische Oceaan. Maar eerst dus nog een flink aantal uren op de weg, en dit keer voor een groot deel een erg bijzondere. We reden door woestijnlandschap en asfaltwegen kunnen daar erg slecht tegen. De oplossing hiervoor had ik zelf niet kunnen bedenken: zoutwegen. Zout geeft een prima verharding en doordat het hier bijna nooit regent blijven deze wegen ook in prima staat. En mochten er wat hobbels in de weg komen, dan biedt een shovel al de oplossing en kan de weg er weer jaren tegenaan. Urenlang in de volle zon en dus ook hitte en bijna alleen maar zandvlaktes zover het oog reikt, dat werd dus knikkebollen in het busje. Totdat we ineens een klapband hadden en stil kwamen te staan. Nergens hulp te bekennen, dus we waren erg blij dat we een handige chauffeur hadden, die gelukkig ook alle spullen had om een band te kunnen verwisselen. Voor ons een half uurtje de kans om te genieten van de absolute stilte in de woestijn. Waar je ook kijkt, er is niets te zien dan zand (en bergen heel erg in de verte).

Gelukkig konden we ook snel weer op pad. Hoe vreemd is het als je op een gegeven moment vanuit het niets de oceaan ziet, na urenlang alleen maar zand. Ook weer een moment om even te stoppen en te genieten van het gebulder van de oceaan die hoge golven op de kust uitstort. Ook de verkoelende wind was meer dan welkom, na zoveel dagen hitte echt een verademing. Na een korte stop toch weer door, er was nog een stuk langs de kust te rijden. Ondanks de tegenslag met de klapband toch best op tijd in Swakopmund. Omdat we zomaar een nacht gingen slapen in een huisje, hoefde geen kamp te worden gemaakt en kon het stadje worden verkend. Swakopmund heeft best weinig inwoners (ongeveer 40.000), maar heeft toch alle voorzieningen. In alles straalt het stadje Duitsland uit, dat zie je niet alleen aan de architectuur, maar ook aan winkels en horeca. De voertaal is ook nog voor een groot deel Duits, dat was best bijzonder om hier steeds te horen.

Een stadje betekent ook weer een keer uit eten in een restaurant. Het eten van onze gids was erg goed, maar een keer niet eten op een klapkrukje met het bord op schoot is ook wel eens lekker. Net als een echt koud biertje, ook best wel fijn. Net voor het betreden van het restaurant ook weer de nodige reuring. Op een meter of vijftig allemaal auto's met beveiliging er omheen. Bleek dat Angelina Jolie en Brad Pitt in het stadje waren en net aankwamen bij hun huis. Ondanks dat je weet dat ze er (deels) wonen, verwacht je ze toch zeker niet ze te zien lopen. Gelukkig geen verdere drukte in het restaurant, waar we heerlijk hebben getafeld. Morgen geen reisdag, dus twee nachten in een gewoon bed. Even een normale douche en de mogelijkheid de was te laten doen. Wat een luxe is dat dan ineens.

Tijd om Etosha NP gedag te zeggen, maar uiteraard ook dit keer nog een toegift. Zoals altijd rest er nog een rit om vanuit het kamp het nationaal park te verlaten en ook tijdens die rit is er nog alle kans om wild te spotten. En juist vandaag veel mazzel, want net aan de grens van het park zaten twee leeuwen vlak langs de weg. Geen oog voor ons, want het mannetje en vrouwtje hadden het -hoe zeggen we dat netjes- erg gezellig. Om de haverklap moest het mannetje weer de nodige aandacht aan het vrouwtje geven. Gelukkig voor het mannetje zijn dat maar heel kortdurende acties, al mag hij wel een aantal dagen achter elkaar aan de bak. Het schijnt hem in ieder geval flink uit te putten. In ieder geval voor ons een mooie afsluiter van het bezoek aan Etosha NP, toch nog de 'koning van de dieren' mogen spotten.

Vanuit Etosha NP gingen we verder in zuidelijke richting. Volgens het vastgestelde programma zou vandaag een grot worden bezocht waar allerlei muurtekeningen uit de verre oudheid te vinden zouden zijn. Dat klonk op voorhand nog niet echt als een interessante stop. De gids kwam echter met een alternatief voorstel. Voorwaarde was alleen dat iedereen het unaniem eens zou zijn met deze afwijking van het programma. Met een groep van maar vijf reizigers valt zoiets in ieder geval een stuk makkelijker te bespreken dan met de normale groepsgroottes. Het voorstel was in ieder geval om niet naar de grot te gaan, maar naar een zogenaamde cheetah farm. Dat is geen plek waar cheetah's worden gefokt, maar waar ze worden opgevangen. Er is wetgeving die zegt dat cheetah's die overlast geven of om een andere reden worden opgevangen niet ergens anders mogen worden uitgezet in het wild. Hierdoor zijn er in Namibië meerdere minireservaatjes van enkele hectares groot, waar cheetah's worden opgevangen en in het semi-wild kunnen leven. Het leek ons een prima idee om zo'n farm te bezoeken, het unanieme besluit was dus binnen tien minuten genomen. Omdat de cheetah farm niet op het programma stond, is alleen niet meer via de reispapieren te achterhalen hoe deze heette en waar deze was gesitueerd. Geen informatie daarover dus.

Ergens in de middag kwamen we aan bij de cheetah farm. Een locatie achter een hoog hek. Bij de poort werden we begroet door een aantal honden. Weinig waaks en al snel kwamen we er achter dat zij deze taak ook niet hadden. Er kwamen op het gemak drie cheetah's aanlopen en op ons af. Gelukkig gaf iemand van de farm al snel aan dat deze drie tam waren, niets om bang voor te zijn dus. De drie cheetah's waren als welpjes gevonden in het wild, de moeder was overleden. Op de farm hadden ze ze verder opgevoed, vandaar dat ze dus gewend waren aan mensen en ook aardig tam waren. Om deze reden konden ze later helaas ook niet bij de wilde soortgenoten op een ander deel van de farm worden uitgezet. Nadat de drie prachtige dieren even aan iedereen hadden gesnuffeld en iedereen was goedgekeurd, konden we verder doorlopen. Onze slaapplaats was op de farm, dus daar konden ook weer de tenten worden opgezet. Daarna nog even op het gemak knuffelen met onze drie nieuwe vrienden, tot het moment dat er gevoerd ging worden. Dan veranderen de cheetah's toch ineens in de wilde dieren die het toch ook blijven. Stoor ze dus niet bij het eten, dan heb je een probleem.

Later in de middag moesten de wildere cheetah's worden gevoerd. Iedereen in de laadbak van een pick-up, inclusief een groot vat met vlees. Wetgeving verbiedt dat levend wild wordt gevoerd, wat er ook weer voor zorgt dat de dieren niet meer leren hoe te jagen. Zonde om ze toch opgesloten te zien in kleine reservaatjes zonder andere dieren, terwijl de populatie in het wild flink aan het afnemen is. Het voeren was in ieder geval toch een spannende gebeurtenis, duidelijk dat deze dieren echt nog natuurlijk gedrag tonen en dus vooral niet lief zijn naar mensen. Dat bleek al bij de poort naar het terrein waar deze cheetah's rondliepen. Vanuit alle bosjes en struiken kwamen cheetah's tevoorschijn toen onze gids de poort open deed. Hij was alleen niet onder de indruk van zes cheetah's die dreigend op hem afkwamen lopen en wist ze toch op afstand te houden. Eenmaal binnen met de pick-up werd het vat van de auto gehaald en werden de stukken vlees naar de dieren geworpen. Wij bleven uiteraard zo veilig mogelijk in de laadbak staan. Bij het voeren bleek duidelijk de hiërarchie tussen de dieren. De sterkste dieren hadden eerste keus, de zwaksten moesten maar hopen op wat eten. Ondanks dat het zonde is dat de cheetah's niet mogen worden uitgezet in het wild, is het echt goed dat er plekken zijn waar ze worden opgevangen en waar ze nog enkele hectares bos hebben waar ze kunnen leven. De avond was een rustige, het was goed slapen met de 'waakkatten' om ons te beschermen.

'Met een oppervlakte van meer dan 22.000 vierkante kilometer is dit Nationale Park in het noorden van Namibië één van de grootste en bekendste in Zuidelijk Afrika. In het park leven zo’n 114 verschillende diersoorten, 340 vogelsoorten, 110 verschillende reptielen, 16 amfibiën en slechts 1 vissoort. Onder deze dieren zijn olifanten, witte- en zwarte neushoorns, leeuwen, zebra’s, giraffes, wilde beesten, luipaarden, cheetahs, impala’s, koedoe’s, jakhalsen, elanden en nog vele andere prachtige beesten.' Logisch dus dat dit onderdeel van de rondreis door Zuidelijk Afrika op voorhand al als een van de favorieten kon worden bestempeld. Al vanaf het moment dat we, na een reis van enkele uren vanaf Waterberg, het park inreden stond iedereen dan ook in de 'gamedrive-modus'. Volle aandacht voor het wild dat achter iedere boom en struik kan staan, zitten of liggen. We dachten een makkie te gaan hebben, want het landschap in Etosha is heel erg open. Veel uitgestrekte vlaktes en weinig bossen, bomen en struiken. Al snel bleek echter dat dieren heel weinig nodig hebben om toch te 'verdwijnen' in het landschap. Gelukkig was onze chauffeur/gids erg bedreven in het spotten van dieren, dus er was voor ons weer genoeg te zien. En op de heel open vlaktes konden we uiteraard zelf nog wel het grote wild spotten, zoals bijvoorbeeld giraffes en gemsbokken.

Wat Etosha NP erg uniek maakt, is het totaal andere landschap in vergelijking met de andere grote nationale parken in Afrika. Zoals gezegd erg open, erg zijn zelfs vlaktes van vele kilometers groot. De meeste vlaktes komen in het natte seizoen onder water te staan, maar nu stond heel veel al weer droog. Een aantal vlaktes waren echte zoutvlaktes, hier kan in de natte periodes schijnbaar toch nog zeewater komen. Nu waren het mooie glinsterende, witte vlaktes in de zon. Tot in de middag reden we rond door het uitgestrekte natuurpark en er waren genoeg dieren die zich lieten zien. Geen roofdieren te vinden (logisch, want die leven vooral 's nachts), maar vooral veel grazers: zebra's, gemsbokken, impala's, giraffes en ook een gigantisch zwijn konden op de foto worden gezet. Aan het eind van de middag kwamen we aan bij kamp Namutoni, waar kwartier kon worden gemaakt en de tenten konden worden opgezet. Ook dit kamp zit weer binnen de hekken om het wild buiten de deur te houden. Toch een mooi idee, de mensen binnen de hekken en de dieren vrij in de wildernis.

Binnen de hekken van kamp Namutoni ligt Fort Namutoni, een oude Duitse politiepost gebouwd in 1896. Tijdens de eerste wereldoorlog is het fort nog gebruikt om Engelse gevangenen op te sluiten. Ook schijnt het fort begin vorige eeuw bij een strijd nog volledig verwoest te zijn geweest. Het fort dat er nu staat is dus herbouwd. Nu zit er een lodge in het fort en kan de toren worden gebruikt voor het uitzicht. En juist dat laatste heeft nog een mooi plaatje opgeleverd. Tegen zonsondergang had iedereen zich verzameld bij een drinkplaats net buiten de omheining van kamp Namutoni. Dat wil zeggen de toeristen op een verhoging net binnen de omheining en de dieren (althans dat hoopte iedereen) bij de drinkplas net buiten het kamp. Omdat die plas altijd netjes wordt gevuld, is het een plek waar dieren vooral bij zonsopgang en zonsondergang vaak komen drinken. Vandaag wat minder, op een verdwaalde jakhals na was er weinig te spotten. Waar de rest de zonsondergang bij de plas afwachtte, dacht ik mijn geluk toch te moeten gaan beproeven op de toren van het fort. Eerst ook daar nog weinig te zien, maar juist bij het schieten van foto's van de zonsondergang kwam er een giraffe door het beeld lopen. Helemaal superscherp is het niet, maar het plaatje is toch wel een leuke.

De tweede dag was een dag van twee lange gamedrives, eentje in de vroege ochtend en eentje later in de middag. Tussendoor een soort van siësta, voor zowel ons als de dieren. Het is dan echt bloedheet, dus alles en iedereen zoekt dan fijn de schaduw op. Ook vandaag weer een prachtige dag, zowel voor wat betreft de dieren als het landschap. Meest vermeldenswaardig was een clan hyena's, die bezig waren om een lekker hapje te verorberen. Opvallend dat om de groep hyena's heen allerlei dieren gewoon doorliepen en aan het grazen waren, alsof er niets aan de hand was. Nu staan hyena's natuurlijk bekend als aaseters, maar het zijn ook prima jagers. Op een of andere manier weten de prooidieren gewoon wanneer er wel gevaar dreigt van de hyena's en wanneer ze dus weg moeten wezen. Uiteraard hielden alle dieren de hyena's wel nauwlettend in de gaten. Nu leverde het in ieder geval plaatjes op van hyena's op de voorgrond en allerlei andere dieren op de achtergrond. Aan het einde van de middag weer post gevat bij de drinkpoel bij het kamp. Dit keer waren de dieren wel dorstig, vooral een grote groep zebra's maakte het een mooi schouwspel. Nog een nachtje in het kamp, morgen weer door naar de volgende bestemming.

Namibië is een relatief droog land, dat daarom ook wordt getypeerd door voornamelijk droge savannes en woestijnen. Een van de uitzonderingen is het het Nationaal Park Waterberg, de bestemming voor vandaag. Vanaf Buitepos gezien ligt Waterberg NB mooi halverwege op weg naar Etosha NP. Een stop bij Waterberg is dan eigenlijk wel een must, zeker voor degenen die ook wel van mooie wandelingen houden. Vandaag in ieder geval eerst een halve dag rijden richting Waterberg, met na de lunch nog alle tijd voor een wandeling (en daarvoor nog een heerlijke plons in het koude water van het zwembad bij de campsite).

In de ochtend begon de rit in ons busje nog over stoffige wegen door een gortdroog landschap. Pas vlak voor aankomst bij Waterberg werd het landschap ineens veel groener. In de verte stak al snel een rood rotsmassief met een hoogte van 200 meter ver boven de rest van het landschap uit. Dit is het Waterberg Plateau, dat onder begeleiding van een gids kan worden beklommen en waar bovenop verdere wandelingen kunnen worden gemaakt. De rotsen op het plateau zijn sterk verweerd door erosie en tonen de immense krachten van de natuur die in de loop der tijd alles in het werk stelt om de bergen te doen verdwijnen. Onder aan het rotsmassief liggen een aantal resorts en kampeergelegenheden. Op een plek met een mooi uitzicht op het plateau konden wij ons kamp opzetten. Na een paar weken komt er een bepaalde routine en handigheid in het opzetten van de tenten, dus inmiddels was dat een snelle klus. Dat gaf mooi de tijd om snel aan de lunch te gaan en na de afwas was er nog tijd genoeg om even te gaan zwemmen.

Aan het einde van de middag werd het tijd om goed wandelschoenen aan te gaan trekken. Met een zaklamp in de rugzak begonnen we met de beklimming richting de bovenkant van het plateau. Geen moeilijke klim, al moest er op sommige plekken wel even over stenen geklauterd worden. Boven wachtte in ieder geval een mooie beloning, want doordat het Waterberg Plateau de enige berg in de omgeving is, had je een bijna oneindig uitzicht over een groene vlakte. Zeker in het licht van de naderende zonsondergang staken de oranjekleurige rotsen steeds gekleurder af tegen het donkerder wordende groen. Inmiddels leeft er weer veel wild boven op het plateau, maar destijds hebben we er geen groot wild gespot. Een paar ondeugende bavianen en mangoesten op en rond het kamp en onderweg tijdens de klim lieten nieuwsgierige klipdassen zich voorzichtig tussen de rotsen zien. Bovenop het plateau vooral veel vogels, maar het kan ook zo zijn dat met het bewonderen van het uitzicht de aandacht voor de aanwezige dieren wat minder was. Na boven op het plateau te hebben genoten van de zonsondergang, konden we in de schemering weer afdalen richting kamp. Hier stond weer een heerlijke braai (bbq) op ons te wachten, dus met een goed gevulde maag konden we uiteindelijk onze slaapzakken weer gaan opzoeken.

Na de mooie dagen in Botswana lag er weer een lange reisdag in het verschiet, waarbij ook de grens met Namibië werd overgestoken. Vandaag geen indrukwekkende natuurpark als bestemming, maar een pleisterplaats net over de grens in Namibië. In dit hele kleine dorpje was een rest camp te vinden. Naast een paar simpele hutjes was er ook genoeg plaats om tenten op te zetten. Geen zwembaden of iets dergelijks, maar wel prima sanitair om de volgende dag weer helemaal fris de reis te kunnen vervolgen. Gelukkig was ook het mooie weer teruggekeerd, dus ook een prima gelegenheid om in het zonnetje wat te lezen en relaxen.

In Buitepos was verder niet heel veel te beleven, alleen de cheeta's (jachtluipaarden) die er in een verblijf werden opgevangen, konden op ieders aandacht rekenen. Wat zijn het toch een prachtige dieren. Je zou ze heel graag willen knuffelen, maar deze toch best wilde exemplaren waren hier duidelijk niet voor geschikt. Dan maar van een afstandje bewonderen.