Ook vandaag weer kilometers maken door Namibië. Bestemming voor vandaag is zomaar weer een keer de bewoonde wereld, namelijk het stadje Swakopmund aan de kust van de Zuidelijke Atlantische Oceaan. Maar eerst dus nog een flink aantal uren op de weg, en dit keer voor een groot deel een erg bijzondere. We reden door woestijnlandschap en asfaltwegen kunnen daar erg slecht tegen. De oplossing hiervoor had ik zelf niet kunnen bedenken: zoutwegen. Zout geeft een prima verharding en doordat het hier bijna nooit regent blijven deze wegen ook in prima staat. En mochten er wat hobbels in de weg komen, dan biedt een shovel al de oplossing en kan de weg er weer jaren tegenaan. Urenlang in de volle zon en dus ook hitte en bijna alleen maar zandvlaktes zover het oog reikt, dat werd dus knikkebollen in het busje. Totdat we ineens een klapband hadden en stil kwamen te staan. Nergens hulp te bekennen, dus we waren erg blij dat we een handige chauffeur hadden, die gelukkig ook alle spullen had om een band te kunnen verwisselen. Voor ons een half uurtje de kans om te genieten van de absolute stilte in de woestijn. Waar je ook kijkt, er is niets te zien dan zand (en bergen heel erg in de verte).
Gelukkig konden we ook snel weer op pad. Hoe vreemd is het als je op een gegeven moment vanuit het niets de oceaan ziet, na urenlang alleen maar zand. Ook weer een moment om even te stoppen en te genieten van het gebulder van de oceaan die hoge golven op de kust uitstort. Ook de verkoelende wind was meer dan welkom, na zoveel dagen hitte echt een verademing. Na een korte stop toch weer door, er was nog een stuk langs de kust te rijden. Ondanks de tegenslag met de klapband toch best op tijd in Swakopmund. Omdat we zomaar een nacht gingen slapen in een huisje, hoefde geen kamp te worden gemaakt en kon het stadje worden verkend. Swakopmund heeft best weinig inwoners (ongeveer 40.000), maar heeft toch alle voorzieningen. In alles straalt het stadje Duitsland uit, dat zie je niet alleen aan de architectuur, maar ook aan winkels en horeca. De voertaal is ook nog voor een groot deel Duits, dat was best bijzonder om hier steeds te horen.
Een stadje betekent ook weer een keer uit eten in een restaurant. Het eten van onze gids was erg goed, maar een keer niet eten op een klapkrukje met het bord op schoot is ook wel eens lekker. Net als een echt koud biertje, ook best wel fijn. Net voor het betreden van het restaurant ook weer de nodige reuring. Op een meter of vijftig allemaal auto's met beveiliging er omheen. Bleek dat Angelina Jolie en Brad Pitt in het stadje waren en net aankwamen bij hun huis. Ondanks dat je weet dat ze er (deels) wonen, verwacht je ze toch zeker niet ze te zien lopen. Gelukkig geen verdere drukte in het restaurant, waar we heerlijk hebben getafeld. Morgen geen reisdag, dus twee nachten in een gewoon bed. Even een normale douche en de mogelijkheid de was te laten doen. Wat een luxe is dat dan ineens.
Reactie plaatsen
Reacties