Nog een laatste mogelijkheid om wat leuks te gaan doen in de sneeuw. Skiën ging het nog steeds niet worden en bij de verhuurder van de fatbikes kregen we hetzelfde slechte nieuws als gisteren: de routes onbegaanbaar. Improviseren dus weer, maar daar waren we eigenlijk toch al wel een beetje op voorbereid. Gisteravond dus al gekeken wat er nog meer te doen was in de omgeving van Äkäslompolo. Daar kwam een best wel verrassende mogelijkheid uit: paardrijden. Na de activiteiten met de rendieren en husky's werd er dus nog een diersoort toegevoegd aan het lijstje: paarden. Het paardrijden was pas in de middag, dus we hadden nog even een ontspannen ochtend. De 'manege' lag een stuk buiten het dorp, dus dat werd nog een flinke wandeling van drie kwartier (regelen vervoer vonden we te veel gedoe). Eenmaal aangekomen hadden we eerst nog de tijd om de manege (die eigenlijk meer een boerderij bleek) te verkennen. De paarden werden klaargemaakt voor de tocht en ons werd nog een helm aangemeten. Nog even wat instructies (voor en na het opstappen) en we konden op pad.

De tocht werd een lekker rustige staptocht door de diepe sneeuw in het bos, tijd genoeg om te genieten van de werkelijk prachtige omgeving. Voorop een ervaren instructeur, wij er achter op paarden die (gelukkig voor ons) heerlijk tam waren. Het paard waar ik op reed kroop kort op zijn voorganger, hij had dus geen aanmoediging nodig om door te stappen. Hij was alleen wel zo goed opgevoed dat hij bij iedere splitsing wachtte op aansturing van mijn kant. Ook bij deze tocht weer een stop halverwege om aan het warme bessensap te gaan. De terugtocht door wat meer heuvelachtig gebied, dat werd op sommige momenten dus iets meer opletten en beter schrap zetten. Na een mooie terugtocht kwamen we weer aan bij de boerderij, de laatste activiteit van deze vakantie zat er op. Wel nog even drie kwartier terug lopen, maar met droog weer was dat geen probleem.

De avond nog even lekker ergens een hapje eten en nog even nagenieten van het moois en leuks van afgelopen dagen. Voor het slapen nog wel alles inpakken en opruimen, want de volgende ochtend wachtte een vroeg vertrek richting het vliegveld. De terugreis naar huis ging helemaal voorspoedig, halverwege de middag waren we al weer lekker thuis.  

De een na laatste (volle) dag alweer van deze winterse trip naar Fins Lapland. Gisteren had het flink gesneeuwd en afgelopen nacht is er nog weer een flink pak bijgekomen. Vandaag overdag is vrij te besteden, al bleek het pak sneeuw een flinke beperking in de keuze te geven. Het idee was om deze week nog een keer te gaan skiën, maar met zoveel verse sneeuw is dat toch niet optimaal. Een andere activiteit op het lijstje: fatbiken. Dwars door de sneeuw ploegen met van die stoere fietsen met extra brede banden, dat klinkt toch wel goed. Bij het verhuurbedrijf kwamen we alleen wel van een koude kermis thuis: geen goede omstandigheden om te gaan fatbiken. De fietsroutes worden normaliter toch enigszins geprepareerd (want anders is er echt niet door te komen), maar na de sneeuwval van afgelopen nacht was dat nog niet gebeurd. Helaas pindakaas dus, mogelijk morgen meer geluk.

Dat werd dus op zoek naar een andere leuke activiteit voor overdag. Een blik op onze basisuitrusting leerde dat er ook sneeuwschoenen in zaten, de befaamde 'rackets' die je ook vaak in films ziet. Eigenlijk toch ook wel leuk om die dan ook een keer te gaan uitproberen. Vandaag dus een leuke wandeltocht door de sneeuw. Eerst over het grote meer, daarna door wat (bevroren) moerasgebied en daarna een flink stuk door het bos. Het bleek nog best makkelijk te gaan, het wandelen op de sneeuwschoenen is niet heel erg ingewikkeld. Uiteraard wel uitkijken voor takken en boomwortels, die flink verstopt waren onder een pak sneeuw. Af en toe dus een struikelpartij, maar gelukkig was het steeds zacht vallen. Bestemming van de wandeling was een soort hut in het bos dat fungeerde als restaurant voor wandelaars en cross country skiërs. Lekker om even op te warmen en te lunchen. Na een uitgebreide stop werd het tijd om de sneeuwschoenen weer onder te binden en terug richting het dorp te lopen. Gelukkig was er een andere route met dezelfde eindbestemming, goed voor de variatie. De terugweg was flink heuvelachtig, dus we mochten even flink aan de slag. Uiteraard nog wel wat stops voor sneeuwballen gooien en de mooiste verse sneeuw vroeg echt nog om een perfecte 'sneeuwengel'. Pret in de sneeuw dus. Eenmaal terug in het dorp nogmaals opwarmen en wat lekkers in een eettentje, voordat we het laatste stuk (zonder sneeuwschoenen) naar ons verblijf teruggingen.

In de avond werd het tijd voor het enige georganiseerde programma-onderdeel in het donker: noorderlicht kijken. Duidelijk dat de organisatie de dag hiervoor heel slecht had gepland. Niet alleen was het noorderlicht er gewoon niet (dat kon ook niet worden verspeld aan het begin van de week), maar het was ook (zoals wel was voorspeld) flink aan het sneeuwen. Ondanks dat een noorderlicht duidelijk kansloos was, gingen we toch gewoon met een gids op pad voor een mooie sneeuwtocht in het donker. Eerst een stuk met een busje en daarna een wandeling door een bos en een soort van verlaten dorpje. Blij dat we heel de dag hadden geoefend met de sneeuwschoenen, want deze bleken al snel nodig. Achteraf blij dat we gewoon mee waren gegaan op deze trip, want het is echt wel bijzonder om in het donker door een besneeuwd bos te stappen. Op een gegeven moment kozen we er voor om allemaal de zaklampen uit te doen en nadat de ogen aan het donker waren gewend door te lopen. Opvallend hoeveel zicht je dan nog hebt, vooral de besneeuwde paden lichten mooi op tussen de donkere bomen. Halverwege de wandeltocht kwamen we bij een hut aan de rand van een open vlakte. Hier werd een vuurtje gestookt om op te warmen en ook om lekkere bessenthee te maken. Na de stop kwamen we door het oude, verlaten dorpje, dat er best wel spookachtig bij lag in het donker. Langs het dorpje stroomde een beekje, dat we een tijdje lang volgden. Daarna nog een paar paadjes en we waren al weer terug bij de bus. Nog een kwartiertje rijden en we konden weer lekker naar ons huisje. Een leuke, actieve dag was ten einde.

Nog een 'must-do' tijdens een winteravontuur: een sleetocht met husky's. Lang naar uitgekeken, maar vandaag was het dan eindelijk zover. Het gebied waar de huskytocht zou plaatsvinden, lag op best een afstand. Eerst dus weer een transfer met een busje. Na ongeveer een uurtje rijden kwamen we aan bij een locatie vanwaar de sledetocht zou plaatsvinden. Dit is niet gelijk aan de locatie waar de honden worden gehouden, maar wel waar een soort vast kamp is gemaakt en vanwaar met een sneeuwscooter routes worden gemaakt. Deze routes worden ieder ochtend geprepareerd, zodat de sneeuw niet te hoog is, de honden makkelijk kunnen lopen en de slee ook prima glijdt. Verder werkt het vast en zeker ook goed om de honden op koers te houden. Bij het startpunt is ook een ruime hut waar groepen lekker kunnen verzamelen en opwarmen.

Terwijl de groep de nodige instructies kreeg, werden de honden voor de sledes gespannen. Dat is nog een flink karwei, waarbij de samenstelling en volgorde van honden per slee erg belangrijk is. De slimste honden voorop, de sterkste achterin en vooral ook honden die elkaar accepteren naast elkaar. De honden waren er nog redelijk rustig onder, tot het moment dat iedereen instapte en de sledes bijna konden vertrekken. Het leverde ineens een hoop drukte en geblaf op. De voorste slee werd bestuurd door een medewerker, de sledes er achter door de reizigers. Twee per slee: 1 lekker onder een dekentje op de slee, de andere achterop. De achterste moet sturen, remmen en duwen als het heuvelop wel erg zwaar wordt voor de honden. Het grappige is dat de honden ook (bijna verontwaardigde achterom kijken als ze vinden dat het zwaar wordt en je dus moet duwen. Verder lopen de honden dolenthousiast erg hard door, er moet vooral vaak geremd worden omdat het te hard gaat. En zo lang er niet wordt geremd, rennen de honden door. En de belangrijkste waarschuwing is toch wel dat de bestuurder nooit van de slee af moet stappen, want de honden en slee zijn er zo vandoor en je vindt ze niet meer terug. Verdere bijzonderheid over de honden: rennen en plassen en poepen is zonder problemen te combineren.

De sledetocht, die nog best lekker lang duurde (er zijn ook tochten waarbij je maar 10 minuten onderweg bent, wij waren een paar uur op pad), was simpelweg fantastisch. Dwars door de natuur en dan die interactie met die prachtige honden (in dit geval Siberische husky's en niet de misschien meer bekende Alaska husky's), dat is niet te evenaren. Halverwege even het omwisselen van rijder en bijrijder en daarna weer lekker verder. We konden er gewoon niet genoeg van krijgen. Maar helaas, ook deze tocht kwam uiteindelijk weer tot een einde. Maar er was nog een heel leuk toetje: knuffelen! Waar de Alaska husky's over het algemeen iets minder van knuffelen houden, daar waren deze Husky's helemaal in voor een uitgebreide sessie. Een leuke manier om weer een leuke activiteit af te sluiten.

Snelheid, spanning en sensatie. Vandaag een lekker avontuurlijke dag met een lange sneeuwscootertocht. Het eerder geleende warme pak en de snowboots kwamen goed van pas, de outfit werd aangevuld met een goede helm. Daarna een uitgebreide instructie, want het sneeuwscooteren brengt wel de nodige risico's met zich mee en het is dus belangrijk goed te weten hoe te handelen. We hadden samen met zijn tweeën een sneeuwscooter, waardoor we om de beurt chauffeur en passagier waren. Ideaal om soms ook even van de omgeving te kunnen genieten.

De tocht begon vanuit het dorp, waar brede paden waren aangelegd speciaal voor sneeuwscooters. Er hoefden dus bijna nooit auto's op de openbare weg lastig te worden gevallen. De gebaande scooterwegen waren ook ideaal om gewend te raken aan de sneeuwscooters, zonder in een berm of tegen een boom te belanden. Dat een sneeuwscooter besturen nog best lastig is, bleek niet veel later. Het dorp lag achter ons en we reden (of gleden?) rond in heuvelachtige bossen. De sneeuwscooterpaden waren nu best smal, met aan beide zijden alleen maar mulle sneeuw waar een sneeuwscooter heel makkelijk in wegzakt. En met een groep onervaren toeristen gebeurde dit dan ook om de haverklap. Blij dat die scooters wel een stootje kunnen hebben, want wonderbaarlijk genoeg was er eigenlijk geen enkele keer schade. En nog beter: niemand raakte gewond.

Is een sneeuwscootertocht met al die stuurfouten en ongelukjes dan een vervelende activiteit? Absoluut niet! Hoe gaaf is het om door een prachtig besneeuwd bos te crossen, heuvelop en heuvel af... Voor mij geen winteravontuur zonder sneeuwscooter. En zeker een lange tocht (in dit geval een halve dag) maakt het een prachtig avontuur, ook dit keer weer.

Gisteren koud? Het kan altijd gekker, vanmorgen was het -30 graden. Gelukkig gingen we vandaag 'op pad' naar een plek waar het 'slechts' -22 graden zou blijken te zijn. Bestemming vandaag was een rendierenfarm, alhoewel gezegd dient te worden dat een boerderij niet helemaal de lading dekt. Het grootste deel van de rendierenkudde leeft vrij in de bossen en meldt zich alleen op het moment dat er gevoerd wordt. En uiteraard was het zo geregeld dat dat was op het moment dat wij er waren. In een betoverend sneeuwlandschap konden we eerst rondwandelen in de omgeving en goed vrienden maken met de rendieren. Dat werkt het makkelijkst als je een paar handen mos bij je hebt, dat schept een band. Na het voeren van de rendieren was het tijd om nog een ritje te maken op een rendierenslee. Vooral de grootste rendieren worden ingezet om de sleeën te trekken. Zonder problemen trekken ze een zware houten slee met twee personen er op en ze maken nog flink vaart ook. Het leverde een leuk tochtje op.

Na de tocht met de slee kon lekker met een warme bessensap worden opgewarmd bij een groot houtvuur. Daarna nog even een rondje lopen, waarbij ik de mazzel had een groot half gewei van een rendier te vinden. Normaal verkopen ze die geweien, maar als je er een vindt, heb je mazzel en mag je hem houden. Het eerste souvenir was binnen. In een houten gebouw hadden ze nog een klein familiemuseum met foto's en verhalen die flink wat generaties terug voerden. De dag werd afgesloten met de terugtocht richting Äkäslompolo. Het zonnetje op de winterse bossen zorgde voor een mooi uitzicht tijdens de hele rit.

Vanuit Nederland hadden we al een aantal activiteiten geboekt voor deze week en gisteren na aankomst was afgestemd wanneer we wat wilden gaan doen. Een en ander uiteraard afhankelijk van de weersvoorspelling en ook de beschikbaarheid van de verschillende activiteiten. Vandaag een erg koude, maar wel heldere dag, dus best prima om te gaan cross country skiën. In de ochtend eerst de materialen ophalen, daarna op pad met een instructeur. Omdat we deze week meerdere activiteiten hadden, was het een uitgebreide set materialen. Naast de cross country benodigdheden (die we overigens de hele week mochten gebruiken) ook een lekker dik pak en dikke snowboots, zodat iedere dag de kou goed kon worden getrotseerd. Iets te dik voor het cross country skiën, dus deze trokken we maar niet aan. Omdat Äkäslompolo in een dal ligt, is het daar kouder dan in de omgeving en was bedacht om het cross country skiën iets hoger te gaan oefenen. Een busje bracht ons daarom op de hellingen van het Ylläs skigebied. Daar werden ons de basisbeginselen bij de brengen. Vooral het gewicht op de juiste plaats boven de ski's krijgen bleek nog een opgave. Na een ochtendje oefenen leek het er best een beetje op, genoeg om zelf ergens in de week nog eens op pad te gaan op de smalle, lange latten. Aan het einde van de ochtend werden we teruggebracht naar het dorp, tijd om even op te warmen en ergens te gaan lunchen.

In de middag kriebelde het toch om wat in de ochtend was geleerd nog even te oefenen. En gezien het mooie weer zou het ook zonde zijn om binnen te blijven. Het dorp ligt aan een groot meer, wat helemaal besneeuwd was. Over dit meer starten een aantal aangelegde en onderhouden cross country routes. Ideaal om op het vlakke meer te starten en daarna aan de overkant de bossen in te gaan en wat heuvelachtigere sporen te proberen. Met het zonnetje erbij was de  omgeving prachtig, het werd een fijne middag. Moe maar voldaan kwamen we tegen de avond terug in het huisje. Daar herhaalde zich een beetje hetzelfde als gisteravond: geen plannen totdat het noorderlicht zich weer aandiende. Gelukkig dit keer al om een uur of 7, dus dat viel lekker mee. Snel weer in de warme kleren (het geleende pak en de snowboots kwamen gelijk goed van pas) en snel naar buiten. Omdat we het noorderlicht al hadden mogen zien, durfden we het aan om eerste het stuk richting het meer te lopen zonder bang te zijn te laat te komen. Gelukkig was het noorderlicht nog goed zichtbaar toen we er aankwamen, zodat we een mooi (en niet door licht verstoord) zicht hadden. Het blijft een bijzonder zicht om die kleurige strepen door de hemel te zien 'dansen'.

Het verslag van een eerste dag gaat meestal nagenoeg alleen over een lange reis vanaf huis tot aan de bestemming. De reisduur naar het meest noordelijke deel van Finland bleek echter reuze mee te vallen. Het vertrek vanaf huis was wel erg vroeg in de ochtend, want de vlucht vanaf Schiphol stond om een uur of 7 gepland. De vluchttijd naar Kittilä, waar de dichtst bij Äkäslompolo gelegen luchthaven ligt, bedraagt iets meer dan drie uur. Dat betekent dus dat Fins Lapland sneller kan worden bereikt dan bijvoorbeeld Griekenland. Scandinavië was vandaag flink bewolkt, dus onderweg was er niet al te veel te zien. Bij de landing, toen langzaam door de bewolking werd gezakt, ontvouwde zich een compleet winters landschap. In afwijking van de Alpen zijn er veel minder hoge bergen, maar is wel sprake van bosrijke gebieden. In de wijde omgeving waren dus enorme bossen te zien met met verse sneeuw bedekte bomen. Een paar minuten later zette het vliegtuig de wielen veilig op een stijf bevroren, maar sneeuwvrij gemaakte landingsbaan. Voor het verlaten van het vliegtuig pakte iedereen zich al heel dik in, want op de luchthaven zijn geen slurven om in de aankomsthal te komen, de kou diende gelijk te worden getrotseerd. Terwijl het zachtjes begon te sneeuwen, snelde iedereen zich naar de aankomsthal. Het vliegveld is klein, dus we stonden binnen tien minuten na het verlaten van het vliegveld met koffer en al buiten op de parkeerplaats.

Door het boeken van een combipakket (vliegreis, verblijf en transfers) hoefde geen vervoer te worden geregeld, er stond al een bus klaar om meerdere reizigers naar Äkäslompolo te brengen. Een rit van (door de winterse omstandigheden) ongeveer een uurtje. Onderweg was het al volop genieten van het witte, stille landschap. Heel Lapland is dun bevolkt, het was dus vooral een rit door de bossen. Ongeveer tien minuten voordat Äkäslompolo werd bereikt, passeerden we een flinke heuvel/berg, waar het Ylläs skigebied op ligt. Voor nu geen stop, maar wie weet dat er later deze week nog geskied gaat worden. Het zal afhangen van onder andere het weer. De bus zette alle reizigers af in een restaurant aan de rand van het dorp Äkäslompolo. Door de vroege aankomst (het was nog maar net lunchtijd inmiddels) waren alle kamers en appartementen verspreid over het dorp nog niet beschikbaar, vandaar een gezamenlijke ontvangst in het restaurant. Pas eind van de middag zou iedereen naar de eigen accommodatie worden gebracht, dat was dus nog wel een poos wachten. Tijd genoeg dus om alvast het dorp te verkennen en eerste op zoek te gaan naar een plek voor een simpele lunch. Tot slot nog even boodschappen doen voor de avond, wij hoefden er later niet meer uit.