Het is tijd om weer naar huis te gaan. Allereerst een afscheid van ons heerlijke huisje in het landelijke Vila Nune, een klein paradijsje op aarde. Ondanks dat we hier al in de ochtend moesten uitchecken, was het nog lang geen tijd om naar de luchthaven van Porto te gaan. De vlucht richting Nederland stond pas later in de avond gepland, tijd genoeg dus om de dag nog te vullen met een uitje. Op dag drie van dit avontuur was Guimarães al bezocht, maar de twee kastelen die vanaf de heuvel waren gespot stonden nog op het lijstje om te bezoeken. En aangezien Guimarães ook nog eens mooi op de route richting Porto lag, was het de ideale stop om deze reis af te sluiten. De weg richting de parkeergarage in het grote winkelcentrum aan de rand van de historische stad wisten we al te vinden, dus binnen de kortste keren stonden we weer in het centrum.

Om bij de twee 'kastelen' te komen, moesten we eerst het al eerder verkende centrum doorkruisen. Al langslopend bleek dat de grote katholieke kerk nu open was, we konden dus als tussenstop even binnen kijken. Hetzelfde gold voor nog een kerk onderweg naar de andere kant van het historische centrum. Na deze stop was het toch echt tijd om door te lopen naar de geplande bestemmingen van vandaag: het paleis van de hertogen van Braganza en het kasteel van Guimarães. Deze liggen pal naast elkaar en zijn allebei te bezoeken. Vergeet ook niet om de paden om het paleis en kasteel heen te bewandelen om deze oude middeleeuwse bouwwerken vanaf de buitenkant te aanschouwen. Al met al ben je wel een paar uurtjes zoet als je alles hier wil zien. Dat kwam goed uit, we hadden toch de hele dag de tijd. In de middag nog lekker rondgewandeld door de stad. Al dwalend door de straatjes kom je vanzelf weer allerlei nieuwe dingen tegen. Misschien komt het doordat we twee keer prima weer hadden, maar Guimarães was wat mij betreft toch wel de leukste stad die we in het noorden van Portugal hebben gezien.

Eind van de middag weer terug richting het winkelcentrum. Daar nog even een snelle hap voordat we verder reden richting de luchthaven van Porto. Ruim op tijd leverden we de auto in bij de verhuurder, waarna we naar de vertrekhal werden gebracht. Hier uiteraard weer het gebruikelijke inchecken, door de douane en daarna vooral het lange wachten. Mooi op tijd vertrok het vliegtuig naar Schiphol, waar we laat in de avond aankwamen. Snel de auto in en naar huis, waar we de dagen erna nog lekker konden nagenieten van deze trip in coronatijd. Blij dat het nog was gelukt om er even lekker tussenuit te gaan.

De een-na-laatste dag van dit avontuur in het noorden van Portugal al weer. Twee dagen achter elkaar luieren zit niet in de aard, dus tijd om weer wat te ondernemen. De meeste steden en andere bezienswaardigheden in de regio hadden we inmiddels al gehad, dus de keuze vandaag viel op een mooie wandeling in het landelijke gebied in de omgeving. Startpunt was een dorpje met de prachtige naam Santo Aleixo de Além-Tâmega. Uiteraard ook nu weer de wandeling gehaald uit de informatiemappen bij ons huisje. Een gemarkeerde wandelroute, dat moest dus wel goed komen. In het begin was dat ook zo, goede paden met duidelijke markeringen. Eerst nog door de het dorpje, maar al snel heerlijk door de beboste heuvels. Op een gegeven moment liep het toch spaak, onduidelijk hoe de route verder liep. Langs de betonnen waterloop leek geen pad te lopen, door het weiland ernaast leek ook geen route te gaan. Nadat we een minuut of tien hadden gezocht, besloten we toch maar zelf ons plan te trekken en met behulp van ons mobieltje een eigen route te lopen die ergens wel weer de geplande wandelroute moest gaan kruisen. Een beetje puzzelen en zoeken dus, maar uiteindelijk was het een fijne wandeling door deze bosrijke omgeving. Na een tijdje vonden we ook de route weer terug, dus op deze manier vonden we ook de weg richting het dorp weer terug. Een niet al te inspannende wandeling, maar toch voldoende om uiteindelijk voldaan weer lekker terug te gaan richting huisje voor de laatste nacht in Portugal.

Iedere reis staat voor ons in het teken van dingen zien, de omgeving verkennen. Maar zo richting het einde van deze trip was er toch ook wel de behoefte om ook lekker te ontspannen. Vandaag dus maar weer (net als een paar dagen eerder) een dagje helemaal niets. Lekker even uitslapen, ontbijten op het terras in het zonnetje, met een goed boek bij het zwembad en verder lekker niets. In de middag nog even de korte wandeling naar het riviertje Tâmega. Tussen het helemaal niets doen dus even tien minuten over een wandelpaadje door het groen naar het riviertje. Geen strandje om daar verder te luieren, maar wel even het mooie uitzicht bewonderen en een paar fotootjes maken. Daarna snel weer terug naar het zonnige zwembad, lekker even de batterij goed opladen.

Vandaag een 'thuiswedstrijd', de befaamde map van de eigenaresse van ons verblijf gaf nog een aantal bezienswaardigheden in de nabije omgeving van Vila Nune aan. Na het ontbijt dus met de auto op pad voor steeds korte stukjes rijden, de eerste stop was al na ongeveer tien minuten. In Cabeceiras de Basto, een stadje iets ten noorden, waren we eerder al geweest om boodschappen te doen (dichtstbijzijnde grote supermarkt), maar van de plaats zelf hadden we verder nog niets gezien. Vlakbij de supermarkt, waar we voor het gemak dus maar parkeerden, ligt het voormalig klooster met aangebouwde kerk 'Igreja e Mosteiro de São Miguel de Refojos'. Dit prachtige complex staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en was (zelfs in coronatijd) te bezoeken. Voor het complex een mooi plein/park (Praça da República), waarmee je de top bezienswaardigheden van Cabeceiras de Basto wel te pakken hebt. Leuk als je in de buurt (of op doorreis) bent, vergeet ook niet even de prachtige kerk te bezoeken.

Nog iets verder naar het noorden kom je over de doorgaande weg langs het oude dorpje Agra. Hier reden we in eerste instantie nog even voorbij, eerst nog even net buiten dat dorpje een stop bij een oude Romeinse brug over het riviertje de Ave. De brug is nog intact, al kan worden afgeraden om er iets anders dan voetgangers overheen te laten gaan. Wel prachtige plaatjes met die mooie stenen brug over het smalle stroompje tussen de heuvels, rotsen en bomen. Prima stop voor een kwartiertje, onderweg naar andere plaatsen. Of het startpunt van een mooie wandeling door de omgeving. Wij draaiden in ieder geval weer om naar waar we vandaan kwamen, klaar voor nog een laatste stop in Agra. Dit heel kleine dorpje wordt geduid als zo ongeveer het best geconserveerde dorp uit de omgeving. Een zeer vredig en rustig dorpje, bestaande uit slechts een paar straatjes. Aan het einde van de ochtend waren we uiteindelijk al klaar met onze rondzwervingen, tijd om weer lekker een middag te luieren bij het huisje.

Dag 10 van deze trip alweer. Tijd om weer een stadje aan te doen. Vandaag op het programma: Barcelos. Voor dit bezoek was ook specifiek de donderdag uitgekozen, want op deze dag is er de weekmarkt in deze stad. Deze 'Marche de Barcelos' heet de grootste markt van Portugal te zijn, in veel reisgidsen wordt een bezoekje aan deze markt ook aangeraden. Een uurtje rijden vanaf Vila Nune, erg goed te doen dus. Op een marktdag is het nog wel even goed zoeken naar een parkeerplaats (want de markt is uitgerekend op het grootste parkeerplein van de stad, waar die dag dus geen auto's mogen parkeren), reken dus op een tijdje zoeken en uiteindelijk ook een stukje lopen naar de markt. De markt doet in ieder geval zijn faam aan, het is erg groot. Het is geen typisch toeristische markt (slechts enkele kramen waar wat souvenirs te krijgen zijn), het is duidelijk bedoeld voor de mensen uit Barcelos zelf en vanuit de wijde regio. Mooi weer, dus het was een drukte van belang. Groente, fruit en andere etenswaren, huishoudelijke artikelen en zelfs levende huisdieren, er was van alles te koop. Leuk om over deze markt te struinen, al is het duidelijk geen dag vullend programma. Gelukkig is het ook nog leuk om door het stadje zelf te wandelen. Mooie pleintjes en kerkjes, veel standbeelden met de typische haan uit deze regio, wat middeleeuwse gebouwen en ook archeologische vindplaatsen: het is er allemaal. Ook genoeg horeca om even te eten of wat te drinken, een prima stad om een dagje te vertoeven dus. Halverwege de middag vonden we het wel weer genoeg, tijd om lekker terug te gaan naar Vila Nune en het einde van de middag nog even te genieten van het najaarszonnetje bij het zwembad.

Na een luie dag gisteren was het weer tijd voor actie. Op dag twee van deze reis hadden we al ontdekt dat de voormalige spoorlijn Linha do Tâmega, die ook door Vila Nune liep, was omgebouwd tot de Ecopista da Linha do Tâmega. Dit betekent dat je nu dus over een onafgebroken pad kan wandelen en fietsen van Arco de Baulhe naar Amarante, een route van 46 kilometer lang. Vandaag dus lekker fietsen, al bleek het lastig om (in deze coronatijd) ergens fietsen te huren. Uiteindelijk via internet een fietsverhuur in Celorico de Basto gevonden. Dat is ongeveer halverwege de route, met nog ongeveer 25 kilometer te gaan richting het stadje Amarante. De route voor vandaag werd dus door ons vastgesteld op een retourtje Amarante vanuit Celorico de Basto, ook nog goed voor een totaal van 50 kilometer. Eerst nog even met de auto richting de fietsverhuur, waar de keuze moest worden gemaakt tussen een elektrische of gewone fiets. En als je je niet wil laten kennen, kies je dus voor een gewone fiets. Achteraf gezien kan wel worden gesteld dat het een zeer actieve dag werd. 

Vanaf de fietsverhuur kon direct op de fiets worden gestapt, het voormalige stationnetje van Celorico de Basto (met daarlangs dus de fietsroute) lag dichtbij. Nog voordat we goed en wel waren vertrokken hadden we daarmee al gelijk de eerste fotostop, want het oude stationsgebouw was mooi opgeknapt. Na de eerste kiekjes van de dag dan eindelijk echt op de pedalen, in zuidelijke richting reden we al snel het plaatsje uit het landelijke gebied in. Het fietspad leek vlak, maar stiekem was het toch allemaal wel vals plat. Lekkere stukken naar beneden werden afgewisseld met toch nog venijnige klimmetjes. En dan nog mazzel hebben, want vanwege het voormalige spoor was het fietspad veel vlakker dan de overige wegen in het gebied. Voor de minder sportieve fietsers is een elektrische fiets uiteindelijk toch echt wel aan te raden. Tijdens de fietstocht kwamen we om de paar kilometer een ander klein dorpje tegen, voorzien van de mooiste namen: Lourido, Codeçoso, Chapa en Gatão. In ieder dorpje een eigen stationnetje, de een mooi gerestaureerd en de ander weer in redelijk vervallen staat. Tussen de dorpjes veel landelijk gebied, met soms wat bossen en soms ook wijngaarden. Met heel de dag een helderblauwe lucht waren de uitzichten nog eens extra mooi. Uiteindelijk kwamen we langzamerhand in wat meer bebouwd gebied, een aankondiging van onze aankomst in Amarante. Ook hier weer een oud stationsgebouw, alleen nu in een wat drukkere omgeving. Vanaf het stationnetje op zoek naar het centrum, tijd voor een lunch en wat te drinken.

'De koffie loopt, sportiever wordt het niet.' Deze misschien ietwat flauwe spreuk was prima van toepassing voor vandaag, het was gewoon een dag lekker helemaal niets doen. Beetje uitslapen, lekker uitgebreid ontbijten en daarna richting het zwembad. Mooi weer, maar wel wat frisser, dus behalve een enkele duik gewoon lekker in het zonnetje een boekje lezen. Ergens in de middag liep de eigenaresse langs, die gaf aan dat er een wandelpaadje liep richting het riviertje Tâmega, een paar honderd meter heen en terug. Daar hadden we dan nog wel puf voor, dus gingen we ook nog even die kant op. Het riviertje was niet heel indrukwekkend, maar dat kan ook komen omdat het de laatste tijd niet echt heel veel had geregend. Na de korte wandeltocht weer lekker het leesboek gepakt, het was echt geen dag om actief te zijn. Een heerlijk dagje in de zon, het was even echt volledig het vakantiegevoel.

Als je op een luchthaven van een grote stad landt en aan het einde van de reis ook weer terugvliegt vanaf de luchthaven van die stad, dan moet je de stad zelf eigenlijk ook wel bezoeken. Een stedentrip naar Porto stond dan ook op de planning voor tijdens deze vakantie. Vandaag was wat minder weer voorspeld, voor ons dan altijd de ideale dag om een stad te bezoeken. Dan dus vandaag Porto. Wel een lange autorit vandaag, bijna anderhalf uur enkele reis. En dat dan nog zonder de zoektocht naar een parkeergarage in of bij het centrum van de stad. De navigatie maakte er vandaag een beetje een potje van, we werden door steegjes gestuurd die voor onze auto toch echt niet te doen waren. Dan maar op het gevoel op zoek naar een parkeergarage, wat uiteindelijk ook gewoon is gelukt.

Porto bleek al snel een groter centrum te hebben dan de eerder bezochte steden, niet onlogisch als je beseft dat het de een-na-grootste stad van het land is. Ook zijn alle straten steiler, zeker in de wijken naar de rivier toe is dat goed merkbaar. Om niet onnodig te lopen (en vooral te klimmen) is het in Porto toch wel handig om een soort plan te hebben en niet zomaar door de straten te zwerven. Reisgids in de hand dus maar en op basis daarvan langs alle bezienswaardigheden. Als eerste wilden we richting de Livraria Lello, een boekhandel die wordt beschouwd als de mooiste van de wereld. Binnen waan je je in een Harry Potter filmset. Buiten waan je je echter in de Efteling, er stonden gigantische rijen. De wachttijd om even binnen te kunnen kijken was wel heel erg lang, dat was echt teveel van het goede. We wilden ook nog wel tijd over hebben om de rest van Porto te zien, dus dit sloegen we toch maar even over. Dan maar naar de nabij gelegen tweelingkerk. De Igreja dos Carmelitas en Igreja do Carmo zijn tegen elkaar gebouwd, maar door de harmonieuze façade duurde het even voordat we door hadden dat het twee verschillende kerken waren. De kerken zijn door een smal huis met elkaar verbonden. De kerken zijn te bezoeken, wij vonden het in ieder geval de moeite waard. Vergeet ook niet de zijkant van de Igreja do Carmo te bewonderen, de blauwe tegels op de muur zijn echt bijzonder. Vlakbij de tweelingkerk staat de kerk met de hoogste en meest herkenbare toren van Porto, de Igreja e Torre dos Clérigos. Deze toren steekt boven het centrum uit, mede omdat het ook op ongeveer het hoogste punt van het centrum is gebouwd. Een mooi herkenningspunt om altijd de weg te weten.

Langzaamaan begonnen we via de smalle straatjes en steegjes af te dalen richting de oever van de rivier Douro. Eerst langs de kathedraal van Porto (met een klim de toren in voor het uitzicht over de omgeving) en het nabijgelegen treinstation Porto São Bento. Loop daar zeker even naar binnen om de typische beschilderde blauwe tegels op de muren te bewonderen. Vervolgens via het marktgebouw Mercado Ferreira Borges en het Palácio da Bolsa uiteindelijk naar de Cais da Ribeira, de oever langs de rivier.

Na toch best wel wat stedentrips tijdens de eerste dagen in Portugal (Viana do Castelo, Guimarães en Braga) werd het voor het gevoel toch wel tijd om het buitengebied wat meer te gaan verkennen. Het Noorden van Portugal staat namelijk goed bekend om de wijnstreken en ook de mooie natuur. In de eerder genoemde mappen van de eigenaresse van het huisje waren ook een aantal wandelingen opgenomen. Vandaag geen zin om ver te rijden met de auto (want dat hadden we de laatste dagen al genoeg gedaan en het zal ook echt geen hobby van ons worden), dus het werd een wandeltocht in de omgeving. Dat is ook echt geen probleem, want Vila Nune ligt dicht bij het bergachtige Parque Natural do Alvão, een uitgestrekt natuurgebied. Dit is het zelfde gebied waar we een paar dagen geleden in de wolken, regen en mist met veel angst en beven doorheen waren gereden. Gelukkig nu aan de kant van Vila Nune gebleven, dus op een korte klim door de heuvels na hoefden we weinig kilometers met de auto af te leggen.

Start van de wandeling was in het kleine dorpje Ermelo, geen idee of er een link is met de gelijknamige Nederlandse plaats. Weinig toeristisch, dus ook geen specifieke parkeerplaatsen voor bezoekers/wandelaars. Dan maar op de gok ergens parkeren, hopelijk staat de auto dan niemand in de weg. In het dorp was het nog wel even zoeken naar het startpunt van de wandeling 'Fisgas de Ermelo', maar uiteindelijk het informatiebord gevonden. Vanaf daar een duidelijke markering van de route. We konden op pad. Via de smalle straatjes van Ermelo liepen we geleidelijk aan het dorpje uit, Eerst nog op elkaar gepakte huisjes, daarna wat huisjes in het groen en uiteindelijk het bos in, waar we bij een beekje (de Rio Olo) zouden uitkomen. Het eerste stuk van de wandeling volgde het beekje, langzaam omhoog de heuvels in. De vegetatie werd steeds minder: grote bomen werden lage bomen, vervolgens alleen nog struiken en op het laatst lage struiken, grassen en mos. De landschappen werden steeds weidser en uiteindelijk werd duidelijk waar het beekje vandaan kwam: een grote waterval. Deze werd steeds beter zicht- en hoorbaar. Gelijk ook duidelijk wat 'fisgas' betekent, de wandeling liep dus rond de waterval.

Pak een reisgids over het noorden van Portugal en je vindt op de voorkant -of in ieder geval ergens paginagroot in de reisgids zelf- een grote foto van het heiligdom Santuário do Bom Jesus do Monte. Bovenop een heuvel staat een achttiende-eeuwse basiliek. Een prachtig gebouw en een prachtig uitzicht over de omgeving, maar toch is dat niet de grootste blikvanger van het heiligdom. Dat zijn namelijk de trappen, die van beneden af de heuvel op leiden richting de basiliek. De site van Visit Portugal beschrijft dit als volgt: "De trappen die naar de top leiden, worden gevormd door 17 terrassen, elk versierd met symbolische fonteinen, allegorische standbeelden en andere barokke decoraties die verschillende thema´s hebben: de Via Sacra, de Vijf Zintuigen, de Deugden, het Plein van Mozes, en, helemaal bovenaan, de acht bijbelse figuren die bij de veroordeling van Jezus aanwezig waren. Bijzonder is om van beneden af omhoog naar de trappen te kijken; de fonteinen van bewerkt graniet op de verschillende terrassen komen mooi uit tegen de witte achtergrond en vormen als het ware een kelk, waar de kerk op rust."

Logisch om bij een bezoek aan Noord-Portugal dus in ieder geval het heiligdom Santuário do Bom Jesus do Monte te bezoeken. Vanuit Vila Nune was het nog best een tijd rijden (bijna een uur), dus het was ook best logisch om het bezoek aan het heiligdom (dat nog geen halve dag in beslag neemt) te combineren met een andere bestemming in de buurt. De te combineren bestemming was een voor de hand liggende: de stad Braga, door de Romeinse invloeden in de architectuur ook wel het Rome van Portugal genoemd. Het heiligdom is aan de rand van deze stad gebouwd (formeel ligt het in Tenões, maar vanaf de heuvel heb je ook uitzicht op Braga), dus binnen tien minuten sta je in het centrum van Braga. Gezamenlijk een mooie dagtrip dus.

Vroeg in de ochtend dus gelijk maar op pad, hopelijk de drukte bij het heiligdom voor. Volgens de reisgids zou je onderaan de heuvel moeten parkeren, waarna je vanaf daar naar boven zou moeten. Dat kan lopend (eerst over een pad door een soort bos en daarna via de eergenoemde wereldberoemde trappen), maar ook met een kabelwagen. Deze laatste is een ingenieus werk uit de 19e eeuw en was de eerste die in Portugal werd geïnstalleerd (in 1882). De wagen werkt nog steeds op basis van een watersysteem en overwint een niveauverschil van 300 meter in slechts drie minuten. Dat klonk als een zeer goed alternatief voor het lopen, wat dus eigenlijk een flinke klim zou betekenen. Het plan kon echter gelijk in de prullenbak, want de navigatie loodste ons zonder dat we er eigenlijk erg in hadden direct tot bovenop de heuvel, waar we zelfs zo ongeveer naast de basiliek konden parkeren. Zo heeft zelfs iets vervelends als de corona pandemie voordelige kanten. Het was dus ook echt niet druk, wat wel plezierig was.

Binnen een minuut na aankomst stonden we dus op een soort pleintje, met aan de ene kant de basiliek en aan de andere kant vanaf de boven gezien de befaamde trappen. Vanwege de rust toch maar eerst de trappen bewonderen, mogelijk zou het nog lukken foto's te maken met maar weinig mensen er op. Onderweg naar beneden de mooiste standbeelden, fonteintjes en allerlei ornamenten. En ondertussen tussen de beelden de mooiste uitzichten over de omgeving van Braga. Met het ochtendzonnetje in de rug gaf dat een erg mooi plaatje. Eenmaal beneden kom je weer bij een pleintje uit, waar je je kunt omdraaien voor het fantastische (en vooral wereldberoemde) zicht op de trappen en terrassen. De basiliek ligt zoveel hoger, dat het nog maar een klein gebouw lijkt. Na de nodige foto's nog verder naar beneden, over paden door een bosachtige omgeving. Langs de paden staan ook nog een aantal kleinere bouwwerken, het deed bijna sprookjesachtig aan. Helemaal beneden kom je uiteindelijk bij de grote parkeerplaats uit en ook bij het benedenstation van de kabelwagen. Helaas hadden we de kabelwagen naar boven net gemist. Ter plekke bleek dat deze kabelwagen maar eens per half uur zou rijden, dat zou dus wel lang wachten worden. Dan dus maar lopend die 300 meter klimmen naar het plein voor de basiliek. Voordeel dat je dan alles ook nog eens van de andere kant kan bekijken. Geen haast verder, dus we liepen op een rustig tempo weer naar boven.

Eenmaal op de top nog een bezoek aan de basiliek zelf. Sla dat vooral niet over, ook binnen is het erg mooi. Vooral de Italiaanse invloeden vallen hierbij op. Achter de basiliek is nog een park met vijver aangelegd, ook daar nog even een rondje gedaan. Daarna werd het tijd om richting Braga te gaan, ook daar wilden we nog het nodige gaan bekijken.

Na de eerste dagen lekker in het nazomer zonnetje het noorden van Portugal te hebben verkend, was het weer vandaag wel heel veel minder. Bij het opstaan regende het voortdurend, de temperaturen waren flink gekelderd. Een ontbijtje bij de open haard, daar hadden we niet op gehoopt (en ook niet op gerekend). Het werd dus een ochtend met een goed boek en af en toe wat puzzelen (ook de papieren versies, lekker ouderwets). Ook tijdens de lunch was het nog flink druilerig, het leek dus een echte dag binnen te worden. Maar na de lunch stopte het toch met regenen. De voorspellingen voor de middag waren dat het ook grotendeels droog zou blijven, dus toch maar even kijken wat we er in de omgeving te doen is. De eigenaresse had een aantal mappen, vol met bezienswaardigheden en activiteiten in de regio. Keuze zat dus, maar onze keuze viel op Casa de Mateus. Dit paleis uit de 18e eeuw, gebouwd in een lekker potsierlijke barokke stijl, lag niet heel ver weg en het idee van een te bezoeken gebouw leek ons wel wat met deze kans op buien.

Tijd om dus toch nog op pad te gaan in de huurauto. Tot nu toe hadden we bijna alles over de tolwegen gereden. Lekker snel, maar toch ook wel aardig prijzig. Omdat Vila Real, waar Casa de Mateus ligt, volgens de routeplanner niet heel veel langer rijden was buiten de tolwegen om, besloten we om deze wegen voor vandaag maar te vermijden. Dat bleek niet het meest slimme idee, want we werden direct de steile heuvels ingestuurd. Smalle wegen met haarspeldbochten en dan ook nog eens nauwelijks zicht doordat de bergen nog letterlijk in de wolken waren. Dwars door een natuurgebied, dat waarschijnlijk normaal prachtig zal zijn, maar nu spookachtig aandeed in de wolken, regen en mist. Blij dus toen we begonnen af te dalen richting de stad Vila Real. Via enkele provinciale wegen werden we om de stad heen geleid, tot we aan de oostkant van de stad onze bestemming hadden bereikt. Het goed nieuws: aangekomen bij Casa de Mateus trokken de wolken weg en werd het gewoon weer heerlijk nazomerweer.

"Guimarães, de geboortestad van Afonso Henriques, de eerste koning van Portugal, wordt beschouwd als de wieg van Portugal. Het historisch centrum van Guimarães is nauw verbonden met het ontstaan en de identiteit van Portugal. Het deel binnen de stadsmuren werd door Unesco erkend als werelderfgoed om de originaliteit en authenticiteit waarmee het werd gerestaureerd. De stad bezit vandaag de dag een harmonieus en goed bewaard cultureel erfgoed met sierlijke smeedijzeren balkons, granieten afdakjes, herenhuizen, bogen die smalle straatjes verbinden, door de jaren uitgesleten straatstenen, torens en kloosters. U waant zich soms even in de middeleeuwen, toen de adel er prachtige woonhuizen liet bouwen zoals het Casa Mota Prego, het Palácio de Vila Flor, Palácio do Toural en zovele andere die aan Guimarães een unieke uitstraling geven." Klinkt goed toch? Deze informatie van deze site heeft ons in ieder geval overgehaald om tijdens deze trip ook een dagje Guimarães aan te doen. Dat deze stad op slechts iets meer dan een half uur rijden van Vila Nune lag, was ook nog eens mooi meegenomen.

De eigenares van ons verblijf adviseerde ons om vooral niet in het centrum op zoek te gaan naar een parkeerplek. Net buiten het centrum ligt het grote overdekte winkelcentrum GuimarãeShopping, waar voldoende parkeerplaatsen te vinden zijn (en dan ook nog eens gratis parkeren). Prima tip, van daaruit was het hooguit tien minuten lopen naar hartje stad. Via het Largo do Toural (groot plein) struinden we door de smalle straatjes. Mooie historische gebouwen, ook verborgen op plekken waar je het niet zomaar verwacht. Via alle straatjes kom je eigenlijk altijd weer uit op twee pleinen met terrassen, het centrum is goed compact. Genoeg horeca, dus een lunch was ook makkelijk gevonden. Tijdens de lunch hadden we het over allerlei bordjes die naar een kabelbaan verwezen, dat maakt uiteraard erg nieuwsgierig. Aan de rand van het centrum liep je langs een mooie stadstuin tussen twee straten richting een kerk, daarna naar links en enkele honderden meters verder kom je bij het dalstation van de kabelbaan. Geen idee wat er boven te vinden zou zijn, maar toch maar een kaartje gekocht en op weg naar boven. Het zou naar wij dachten in ieder geval een mooi uitzicht opleveren over de stad.

Na een lange dag gisteren, met een vroege vlucht, een bezoek aan een stad en toch wel wat uurtjes in de auto, vandaag het voornemen lekker rustig aan te doen. Lekker op het gemak opgestaan, een ontbijtje in het ochtendzonnetje. Even het vakantiegevoel voeden. Daarna het idee om het dorpje en de nabije omgeving te verkennen, hopelijk komen we onderweg nog een bakkertje of supermarktje tegen. Dan hoeven we later op de dag toch niet met de auto op pad. Tijdens de wandeling door het slaperige dorpje kwamen we ineens uit op een geasfalteerd pad. Te smal voor een weg, het leek meer een wandel- of fietspad. Uit nieuwsgierigheid zijn we toen dat pad gaan volgen. Het pad liep opvallend vlak, op sommige plaatsen was het zelfs ingegraven in de heuvels om steile stijgingen of dalingen te voorkomen. Geen scherpe bochten ook, alleen ruime bochten langs de hellingen. Een opvallend pad in ieder geval.

We volgden het pad in noordelijke richting, we hadden namelijk gezien dat in ieder geval in het dorp Arco de Baúlhe winkels zouden moeten zijn. Ondanks het voornemen tot een korte wandeling, duurde het uiteindelijk wel een uur voordat we in dat dorp waren. Best een flinke wandeling dus nog, we moesten ook nog terug. Eenmaal in Arco de Baúlhe volgde al snel een verklaring voor het bijzondere pad. We kwamen aan bij een oud stationsgebouw, het einde van het pad ging over in een oud rangeerterrein, compleet met nog een aantal oude wagons. We hadden dus al die tijd over een oude spoorlijn gelopen. Op een bord stond aangegeven dat de voormalige spoorlijn Linha do Tâmega was omgebouwd tot de Ecopista da Linha do Tâmega, een mooie fiets- en wandelroute dus. Vanuit Arco de Baúlhe loopt dit pad helemaal door tot aan de stad Amarante. Voor ons was in ieder geval een idee geboren voor een activiteit tijdens deze vakantie: een fietstocht over de lijn.

In het dorp vonden we al snel een winkeltje, er kon weer worden ingeslagen. Samen met de boodschappen van gisteren konden we er voorlopig even tegen. Wetende dat er dus geen bakkertje in Vila Nune zelf is, toch maar ingezet op brood om zelf af te bakken. Daarna weer de wandeling terug naar Vila Nune, waarbij we nog een stuk verder liepen over de ecopista. Hier kwamen we aan op het hele kleine voormalig stationnetje van het dorp, kleiner dan ik ooit heb gezien. Vanaf hier binnendoor richting het huisje, langs de wijngaarden waarvan het blad van de planten al heel mooi richting herfst begon te kleuren. Onder het mooie zonnetje een kleurrijk tafereel. Onderweg kwamen we nog langs het kleine kerkje, daarna afdalen richting 'huis'.

Na een lunch bij het huisje was het lekker luieren bij Quinta dos Moinhos. Ons huisje lag mooi ingesloten in de boomgaard. Ondanks dat er meerdere huisjes waren, had iedereen volledige privacy. Het terrein is hier helemaal op ingericht. Het miniresort is tegen een helling aangebouwd, vanaf het terras een prachtig uitzicht over het dal en de omliggende heuvels. Bij het huisje een eigen zwembad, helaas was deze al leeggepompt en klaar voor de winter. Gelukkig was er ook nog een groot, gedeeld zwembad. Een echte 'infinity pool' met prachtig uitzicht. De ideale plek voor ons dus om de middag door te brengen. Af en toe even een paar baantjes zwemmen, maar verder vooral lekker in het nazomerzonnetje met een goed boek. Even een middag helemaal niks. In de avond weer lekker bij de open haard, na een eigen bereide maaltijd. Lekker om een huisje met alle voorzieningen te hebben.

Normaal is een eerste dag van een nieuw avontuur een dag van reizen, wachten, reizen, door beveiliging en douane, nog eens wachten en een laatste stuk reizen. Dat wordt echter anders als je echt heel vroeg moet vliegen (een uur of zes in de ochtend), er bijna geen reizigers zijn en je ook nog eens een directe vlucht binnen Europa hebt. Dan stap je dus om acht uur 's ochtends in je huurauto en heb je nog de hele dag voor je. En aangezien we toch pas ergens in de middag in het huisje konden, is het handiger om de eerste dag dus gelijk maar een eerste plaats in het Noorden van Portugal te bezoeken. Hierbij maar gekozen voor een stad die 'het verst' van Vila Nune ligt, maar die vanuit Porto (waar we op vlogen) goed bereikbaar is. Omdat de luchthaven aan de noordkant van de stad lag, kozen we voor de meer noordelijk gelegen kustplaats Viana do Castelo. Een uurtje rijden vanaf de luchthaven, dus rond een uur of negen stonden we al in het centrum van dit stadje met ongeveer 90.000 inwoners. Al om de eerste hoek vonden we een bakkertje met een terrasje voor de deur. Onder een heerlijk zonnetje eerst dus maar even ontbijten, voordat de stad zou gaan worden verkend.

Vooraf hadden we ons nog niet heel uitgebreid verdiept in deze stad, dat moesten we ter plaatse nog even doen. Tijdens het ontbijt dus maar even de meegenomen reisgids doorgebladerd om de bezienswaardigheden in ons op te nemen. Op basis hiervan ontstond het plan om eerst de Monte Santa Luzia op te gaan. Vanaf ons ontbijtplekje zagen we namelijk al de Santuário do Sagrado Coração de Jesus boven de stad uitsteken, die boven op deze heuvel/berg staat. Het goede nieuws was dat er een kabelbaan vanaf het centrum naar boven voert, dat scheelt weer een zware klim. De ingang van deze kabelbaan bleek echter niet heel makkelijk te vinden. Eerst moet je de andere kant van het treinstation zien te bereiken, daarvoor moet je de brug over de sporen zien te vinden. Achter het station vervolgens nog een drukke weg oversteken en deze een stukje volgen. Uiteindelijk het kabelbaanstationnetje gevonden en met het kleine treintje naar boven. De kabelbaan komt direct bij de Santuário do Sagrado Coração de Jesus uit. Deze basiliek is qua architectuur gebaseerd op de Sacré-Coeur in Parijs. De basiliek was zowel te bezoeken als beklimmen. Bovenin de toren heb je een weids uitzicht over Viana do Castelo, de rivier Lima en uiteraard de Atlantische Oceaan. Om de basiliek heen (en vooral er achter) is ook genoeg bos te vinden. Terwijl we een rondje liepen, kwamen we ook uit op Citânia de Santa Luzia. Deze resten van een Keltiberische nederzetting uit de vierde eeuw voor Christus hadden we niet direct verwacht, maar uiteraard hebben we de gelukkige omstandigheid aangegrepen om deze archeologische site te bezoeken. Een verborgen bezienswaardigheid die echt de moeite waard is.