Van Rode Zee naar Dode Zee, het scheelt maar 1 letter. Maar toch hebben we het over iets heel anders. De Dode Zee is het laagst gelegen meer ter wereld (geen zee dus!). Verder is het land direct naast het meer het laagstgelegen land (zo’n 420 m beneden NAP) ter wereld. De Dode Zee bevindt zich tussen de Jordaanvallei in het noorden, en de Wadi Araba in het zuiden en ligt op de grens van Jordanië, de Westelijke Jordaanoever van Palestina en Israël. De oppervlakte ervan is 1.020 vierkante kilometer. De meeste mensen zullen de Dode Zee kennen van de dusdanig hoge zoutconcentratie in het water, dat mensen er zonder problemen in kunnen drijven. De suggestie dat er geen leven in de Dode Zee is, klopt dan weer niet. Zelfs in dit meer bestaat leven. Geen vissen en andere waarneembare dieren, maar op microniveau is er daadwerkelijk leven. En nog een mythe ontkrachten: het is niet het zoutste water ter wereld, het meer staat op de derde plaats achter het Don Juanmeer op Antarctica en het Assalmeer in Djibouti.

Tot zover de feiten over de Dode Zee, vandaag eerst maar eens de rit maken van de Rode Zee naar de Dode Zee. Omdat de Dode Zee al weer ver in de richting van Amman ligt, hadden we zomaar iets van 250 kilometer te overbruggen op een dag. Vanwege de goede wegen is dat nog geen vier uur rijden, dus dat viel ook wel weer mee. Het werd een rit langs de grens met Israël en de Westelijke Jordaanoever, een andere weg dus dan we tot nu toe heel de reis hadden genomen. Geen King’s Highway meer voor ons.

Na een paar uur rijden kwamen we aan bij de zuidkant van de Dode Zee. Aan het water zelf zie je uiteraard niet heel veel, maar de zoutwinningen op en langs het water zeggen genoeg. We hadden nog een tijdje te rijden langs het meer, want ons hotel lag aan de noordkant. Eenmaal daar aangekomen, was het een kwestie van snel omkleden, want ook wij wilden uiteraard nog even drijven op het meer. Er bleek echter al snel een klein (maar geen onoverkomelijk) probleempje. Het hotel lag niet meer direct aan de Dode Zee. De Dode Zee wordt namelijk met water gevoed door de rivier De Jordaan. Vanwege de landbouw wordt echter steeds meer water ‘gewonnen’ (bijvoorbeeld door aanleg dammen), waardoor steeds minder de Dode Zee bereikt. Er is nu meer verdamping dan toevoeging van water, waardoor het peil in de Dode Zee daalt. Het was nu inmiddels tien minuten lopen naar de oever van het meer, terwijl het hotel ooit vlak langs het meer was gebouwd.

Helaas is het vandaag weer tijd om door te reizen, een dagje langer op deze plek was helemaal niet erg geweest. Gelukkig in de ochtend nog even tijd om in het vroege zonnetje het mooie landschap in ons op te nemen. Tot het moment dat een 4x4 aan kwam rijden om ons op te pikken en terug te brengen naar het dorpje Wadi Rum. Nog een laatste rit door het woestijnzand, een laatste blik op de prachtige rotsen die hoog boven het landschap uitsteken. In het dorp stond onze chauffeur al weer op ons te wachten. Ook vandaag weer een korte rit, wat dat betreft is Jordanië echt best een compact land. Ideaal, want weinig verlies door reistijd betekent meer tijd om leuke dingen te zien of doen. Vandaag dus maar een uurtje rijden, we gingen naar het meest zuidwestelijke puntje van het land.

De bestemming voor vandaag was Tala Bay, een soort complex met meerdere hotels langs het strand aan de Rode Zee ten zuiden van Akaba (Aqaba). Het hele ‘dorp’ lijkt puur te zijn gebouwd voor het (duik)toerisme. We verbleven drie nachten in een prima hotel (Grand Tala Bay Resort) met alle nodige voorzieningen. Dat is wel nodig, want buiten de bundel aan hotels is er in de directe omgeving echt niets te vinden. We hebben het tijdens ons verblijf nog een keer geprobeerd bij het noordelijker gelegen South Beach, maar ook daar was weinig te beleven (behalve ook weer strand en duikmogelijkheden).

Tala Bay is zoals al aangegeven duidelijk bedoeld om te relaxen langs zwembad of strand en om te duiken. Helemaal prima voor een paar dagen, we hebben er dus best wel van genoten. De Rode Zee bleek een prima plek om te duiken, er zijn veel plekken waar je koraal vindt of wrakken van oude voertuigen (boten, vliegtuigen, noem maar op).

Een van de dagen zijn we ook naar Akaba zelf gegaan. Daar was niet heel veel te beleven, het beperkt zich tot een oud fort (leuk om te bezoeken) en een archeologische vindplaats (helaas precies gesloten toen wij er waren). Verder veel hotels langs het strand. Geen gezellig centrum of een leuke boulevard, we waren er binnen twee uur wel weer klaar mee.

Het verslag van dag 10 voelt een beetje als het vervolg op het verslag van dag 9. We waren in de avond midden in de woestijn beland om een nacht door te brengen onder de sterrenhemel. Na een nacht van heerlijk slapen was het bij dageraad heerlijk wakker worden. Omdat we in het pikkedonker waren aangekomen, hadden we pas nu bij daglicht een idee van de omgeving. Terwijl wij een stuk de heuvel opliepen om de omgeving te bewonderen, hoorden we de chauffeur in de verte de auto opstarten, waarna hij onze kant op kwam. Terwijl hij het kampvuur nog een keer opstookte om ontbijt te maken, begon wij alvast met het opruimen van onze slaapplaats.

Na een prima ontbijt hadden we nog de hele ochtend om Wadi Rum te verkennen. Omdat we al een stuk verder in de woestijn hadden geslapen, konden we dus ook veel dieper het gebied in dan gisteren. Uiteindelijk kwamen we bijna uit bij de grens van Saudi-Arabië, we zagen het in de verte al liggen. Die grens overgaan was geen goed idee, dus we draaiden om en vervolgden onze route verder door Wadi Rum. Het ene prachtige landschap wisselde af met het andere, rondrijden in dit gebied gaat echt niet vervelen. Ook vandaag weer een aantal stops. Een wandeling door een kloof en het beklimmen van een aantal hoge rotsen voor het uitzichten maken zo’n tocht wel compleet.

Gisteren hadden we slechts een klein stukje van Wadi Rum gezien, op weg naar ons tentenkamp. Verder was het vooral een middag van wachten, we stonden dus te popelen om onder begeleiding van een gids/chauffeur nu echt veel meer te zien van deze prachtige woestijn. In een 4x4 gingen we na het ontbijt op pad. Al snel kwamen we een kudde dromedarissen tegen, leuk om die even van wat dichterbij te bekijken. Het zijn geen wilde dieren, ze hebben echt een eigenaar. De hele dag kunnen ze rondlopen door de woestijn, in de avond worden ze teruggehaald naar het kamp van hun eigenaar. De benen van de dromedaris zijn gekluisterd (een touw gebonden tussen hun voorpoten), zodat ze op een dag niet te ver weg kunnen lopen. Ze waren duidelijk niet mensenschuw, dus toen we stopten kwamen ze wel even kijken.

Voordat we echt verder de woestijn in gingen, reden we eerst naar het dorp Wadi Rum. Aan de rand van het dorp zijn namelijk de archeologische resten van een tempel te vinden. Ongelofelijk dat iemand ooit had bedacht om midden in een (toen) verlaten woestijn een tempel te bouwen. Het scheen wel een doorgaande route voor karavaans te zijn, maar dan toch. Na een eerder bezoek aan Amman, Umm Qais, Jerash en Petra kon de oude tempel niet als heel indrukwekkend worden betiteld, maar toch leuk om er een korte stop te maken. Maar daarna toch echt de woestijn in.

Het eerste stuk van de rit (in het gebied waar ook ons kamp lag) was het nog best druk. Veel mensen komen voor een dagje (of slechts 1 nacht) naar Wadi Rum, dus bijna iedereen blijft relatief dicht bij het dorp Wadi Rum. Gedurende de dag reden we steeds verder de woestijn in en kwamen we nagenoeg geen anderen meer tegen. Onderweg wel de nodige stops, bijvoorbeeld op een aantal plekken waar je een rots kunt beklimmen voor een mooi uitzicht op de omgeving. Een andere stop was bij rotstekeningen, die het bewijs leveren dat hier al heel lang geleden mensen zijn geweest. Weer een andere stop was bij een kloof. Waar wij door de kloof heen wandelden, reed de chauffeur om naar het andere eind van de kloof. Eenmaal daar aangekomen stond al een heerlijke lunch klaar.

De hele oude stad Petra (goed) bezichtigen in 1 dag bleek gisteren een te grote opgave, blij dus dat er vandaag nog de mogelijkheid was om in de ochtend een paar uur terug te gaan. Hier hadden we al rekening mee gehouden, zodat we een toegangsbewijs voor twee dagen hadden gekocht. Dat is veel voordeliger dan iedere dag een nieuw ticket (de tweede dag kost maar een paar euro extra), denk hier dus vooraf goed over na. Het vroege opstaan van gisteren wilden we niet herhalen, we hadden de schatkamer en het klooster al in alle rust gezien. Vandaag dus gewoon op tijd op en eerst nog even de tijd voor een ontbijt. Al met al waren we nog steeds om een uur of half 8 bij de ingang, dus het was nog echt niet druk.

Waar we gisteren de bouwwerken langs het pad naar de kloof nog nagenoeg hadden genegeerd, namen we er nu wel even de tijd voor om bij stil te staan. Vooral de Obelisk Tomb & Bab as-Siq Triclinium was nog best de moeite waard. Nadat we het hele pad weer hadden afgewandeld, liepen we nu (uiteraard) ook weer door de kloof. Grappig hoe anders zo’n kloof er uitziet als je er net een paar uur later bent dan eerder. Doordat de zon al een stuk hoger stond, werd de kloof al een stuk lichter. De rotsen lichtten door het fellere licht ook iets minder rood op. Bij de schatkamer was het duidelijk veel drukker dan toen we er gisterenochtend langs kwamen, fijn dat we gisteren vroeg uit de veren waren.

Na toch weer een moment de schatkamer te hebben bewonderd, gingen we gauw weer door. We hadden namelijk nog een wandeling naar boven op het oog. Deze hadden we ook weer op een plattegrond in onze reisgids gezien. Uiteraard betekende dat ook weer een flinke klim omhoog. Net voor de straat van de facades ga je naar links, waar de klim al snel begint. Bij deze tocht kom je eenmaal ook nog archeologische restanten tegen, zoals de ‘High Place of Sacrifice’, de Garden Temple en meerdere tombes. Zeker de moeite waard om omhoog te lopen. Vanaf hier kun je nog verder lopen om weer bij een uitzichtpunt op de schatkamer te komen. Helaas zijn er hier allemaal ‘gidsen’ die opdringerig melden dat je er alleen onder begeleiding kan komen. Als je zelf door wil lopen, krijg je zo ongeveer ruzie. Erg vervelend, wij hadden er geen trek in en zijn omgedraaid. Gelukkig hadden we via de Al-Khubtha Trail al een mooi uitzicht op de schatkamer gehad, het was voor ons al helemaal prima.

Tijd om weer af te dalen, we wilden langzaamaan weer terug naar het hotel. Aan het einde van de ochtend kwamen we daar weer aan. Tijd genoeg om nog even lekker op te frissen, de koffers te pakken en even te lunchen voordat onze chauffeur aankwam om ons naar het volgende hoofdstuk van deze prachtige reis te brengen: Wadi Rum.

Nog voor zonsondergang was het tijd om op te staan. Het doel was namelijk om zo vroeg mogelijk de historische stad Petra te bezoeken, zodat het hopelijk nog niet druk was tegen de tijd dat we bij het meest beroemde (en ook drukst bezochte) bouwwerk kwamen: De tombe van Al-Khazneh, oftewel de ‘schatkamer’. Het was dus nog donker toen we richting het entreegebouw van het complex liepen. De kassa’s waren nog dicht, er waren nog maar weinig mensen. Nadat de kassa’s waren geopend en we een kaartje hadden gekocht, snelden we naar de ingang en betraden we het complex.

Het daadwerkelijke Petra ligt nog een eind van de ingang af. Eerst loopt er nog een pad van makkelijk een halve kilometer lang door een redelijk open landschap tussen wat hogere rotsheuvels. Af en toe al een (al dan niet uit de rotsen gehouwen) bouwwerk. Alle bouwwerken sloegen we over, daar zouden we vanmiddag op de terugweg nog wel even bij stilstaan. Het pad lijkt te eindigen bij een hoge rotswand, maar schijn bedriegt. Door deze massieve rotspartij loopt de befaamde kloof (Al-Siq) naar het hart van Petra.

Vanaf het moment dat we de kloof inliepen, werd het tijd om het looptempo te verlagen en echt de tijd te nemen van de omgeving te genieten. De (nog bijna compleet verlaten) kloof lag nog mooi in de schaduw, waardoor het lekker koel was. De ochtendzon zette de veelal rode rotsen in een prachtig licht. Na iedere bocht in de meanderende kloof had je weer een ander indrukwekkend zicht. Na een tijdje wandelen door de kloof, die nog best lang is, hoorde je steeds luider het geluid van mensen in de verte. Nog een paar bochten en ineens doemde de schatkamer aan het einde van de kloof voor ons op. Wat een magisch moment!

De geluiden bleken afkomstig van de lokale souvenirverkopers, die hun waren aan het uitstallen waren. Het goede nieuws was dat ze niet recht voor de schatkamer stonden, dus eenmaal uit de kloof hadden we vrij zicht op dit in de rotsen uitgehakte bouwwerk, dat eigenlijk een tombe is. In de urn (aan de bovenkant van de tombe) zou een farao zijn goud hebben verstopt, vandaar de bijnaam ‘schatkamer’. Waarschijnlijk is het verhaal een fabeltje, maar het heeft in de loop der jaren de nodige goudzoekers getrokken! Er schijnen ook kogelgaten te zien te zijn rondom deze urn, andere verhalen vertellen juist weer dat dit gaten zijn geweest waarmee de oorspronkelijke bouwers hun steigers bevestigden. Heerlijk dit soort mythen.

Tijd om het mooie Dana achter ons te laten en de rondreis weer verder te vervolgen. De laatste stop voor vandaag is Wadi Musa, vanwaar we morgen in alle vroegte Petra gaan bezoeken. Maar vandaag eerst nog twee andere bijzondere plekken om langs te gaan: het kasteel van Shobak en Klein Petra (Siq al-Barid), een klein voorproefje voor de volgende dag. Dat lijkt dus ook vandaag weer een prima dag te worden.

In de ochtend dus eerst het kasteel van Shobak. Vanaf Dana rijden we weer richting de King’s Highway, om deze vervolgens in zuidelijke richting te nemen. Het plaatsje Shobak ligt vlak langs deze weg, vanaf daar is het nog maar een klein stukje heuvelop om bij het kasteel uit te komen. Vanaf de weg zie je het imposante bouwwerk al op de top van een heuvel liggen. Vanaf het bezoekerscentrum is het nog een stuk lopend omhoog (wel over een prima weg), voordat je het kasteel kan betreden.

Het kasteel van Shobak, gelegen iets ten noorden van Petra, is een kruisvaarderskasteel gebouwd in 1115. Voor Bijbelreizigers kent Jordanië een groot aantal belangrijke bezienswaardigheden. Voor de eerste Bijbelreizigers, de kruisvaarders, gold dit ook. Het veroveren van het Heilige Land was weliswaar stap één, maar daarna moest het natuurlijk nog verdedigd worden. Het kasteel, eerder Krak de Montreal of Mons Regalis genoemd, was onderdeel van de Frankische verdedigingslinie. Samen met het kasteel van Kerak moesten de kastelen het gebied tussen de Dode Zee en de Rode zee verdedigen.

De meest zichtbare (bovengrondse) gebouwen zijn wel grotendeels verwoest, maar ondergronds zijn er nog heel veel ruimtes te vinden die redelijk intact zijn. De liefhebber van lange zoektochten door donkere gangen en ruimtes kunnen hun lol op, neem dan alleen wel een zaklamp mee. Wij hebben ons beperkt tot de wat meer toegankelijke ruimtes. Ook de buitenmuren zijn nog grotendeels intact, maar dat zie je vooral als je op een afstandje van het kasteel bent. Vanaf het kasteel weer een mooi uitzicht op de vooral gortdroge omgeving.

Zoals al eerder vermeld is Dana NP een paradijs voor diegenen die van een pittige wandeling houden door bergachtig gebied. Vandaag waren ook wij aan de beurt, we hadden een volle dag voor een tocht door dit wel heel prachtige gebied. Gisteren bij aankomst was al een gids voor vandaag geregeld, dus stipt om acht uur stonden wij klaar. Daar waar wij op een of andere manier hadden gerekend op een erkende parkwachter, was een bewoner uit het dorpje zelf geregeld. Onze gids Achmed is een geitenhoeder, die af en toe bijklust als gids. Beter kun je dus niet hebben, want hij kent het gebied echt als zijn broekzak.

Na een hartelijke kennismaking kon het plan voor vandaag worden gemaakt. Wij hadden gisteren in het hotel al uitgebreid een kaart met wandelroutes bestudeerd en een (lekker lange) voorkeur bedacht, maar de gids gaf al snel aan dat de ambities wat naar beneden moesten worden bijgesteld. Om het klimmen en dalen wat te beperken, kon het beste de route worden gevolgd die over de flank van de bergen liep. Een afdaling de kloof in om er aan het einde van de middag weer uit te moeten klimmen, werd echt afgeraden. Achteraf gezien denk ik het eerste wijze besluit van deze dag.

Nadat de route was gekozen, konden we op pad. Eerst door het nog slaperige dorpje, waarbij eigenlijk alleen de honden zich lieten gelden. Blij dat deze honden ook Achmed dondersgoed kenden, ze dropen na wat geblaf snel weer af. In het dorp liepen we nog lekker in de schaduw. Niet alleen stond de zon nog vanaf een gunstige kant, ook was hier nog de nodige (door mensen geplante) begroeiing. Eenmaal buiten het dorp kwamen we vol in de zon terecht en dat zou zo blijven tot we hier terug waren. Gelukkig hadden we genoeg water en bescherming tegen de zon mee en op.

Vandaag de eerste echte reisdag binnen Jordanië. Eindbestemming van vandaag is het Dana Nationaal Park, ongeveer 180 kilometer ten zuiden van Amman. Dankzij de prima wegen in het land zal deze rit echt niet heel de dag in beslag nemen, zodat er genoeg tijd over blijft om onderweg een aantal mooie stops te maken. Om te beginnen stopten we op de Neboberg (Mount Nebo), ook wel Pisga genoemd.

De Neboberg ligt ongeveer 817 meter boven zeeniveau en is een onmisbare stop voor religieuze reizigers. Dit geldt voor zowel Christenen als Joden en Moslims. Het was op deze berg dat volgens de overlevering, Mozes (voor zijn overlijden op 120-jarige leeftijd) zou hebben uitgekeken over het Beloofde Land. Dit deed hij nadat hij zijn volk 40 jaar lang door de wildernis had geleid. Volgens de joodse traditie bevindt het graf van Mozes zich op de berg. De Christenen en Moslims menen dat het lichaam van Mozes aan de andere zijde van de Jordaan is begraven.

Voor ons had het niet deze religieuze lading, maar het is hoe dan ook een leuke stop (al is het alleen maar voor het uitzicht over de omgeving en de mooie mozaïekvloeren uit een inmiddels vergane kerk). Ook opvallend is het kruis met slangmotief. Dit is het werk van de Italiaanse kunstenaar Giovanni Fantoni. Het beeld verwijst naar de Nehushtan en staat symbool voor de woorden in het Johannes-evangelie. “En deze Mensenzoon moet omhoog worden geheven zoals Mozes eens de slang omhoog hief in de woestijn”. Vanaf de plek met het kruis heb je ook een panorama over het Heilige Land. De stad Jericho in de Westelijke Jordaanoever was zichtbaar vanaf de top en in de verte zagen we (al was het moeizaam) ook Jeruzalem liggen.

Vanaf de Neboberg een kort ritje naar de stad Madaba. In deze stad alleen maar een korte stop om de Sint-Joriskerk te bezoeken. In deze 19de-eeuwse oosters-orthodoxe kerk bevindt zich een zesde-eeuwse vloermozaïek die een kaart van Palestina voorstelt met aanduiding van de Jordaan, de Dode Zee en een deel van de Nijldelta. Een grondplan onder meer van Jeruzalem en Jericho is ook afgebeeld. Het is tot op de dag van vandaag de oudste kaart van Palestina en biedt heel veel historische inzichten in de regio. Een wegenkaart van het Heilige Land.

Vandaag een dagtrip vanuit Amman in Noordelijke richting. In de ochtend een stop in de buurt van het dorpje Umm Qais, in het grensgebied met Israël en Syrië. Dit dorpje is gebouwd op en naast de ruïnes van de Hellenistisch-Romeinse stad Gadara. Het is nog weinig toeristisch, ze zijn nu druk bezig met archeologische onderzoeken en het herstel en de conservering van de resten van deze zeer grote stad. In de middag weer wat terug richting Amman een bezoek aan de verwoeste stad Jerash. Deze stad wordt beschouwd als een van de belangrijkste en meest interessante Grieks-Romeinse-Byzantijnse steden in het Midden-Oosten. Een dag van veel oude culturen dus, met een terugkomst eind van de middag in de inmiddels vertrouwde stad Amman.

Maar in de ochtend dus eerst naar Umm Qais (of eigenlijk Gadara, zoals de stad vroeger heette). Vroeg op pad, want we hadden ruim twee uur te rijden naar deze locatie in het uiterste noordwesten van het land. In Amman moest de chauffeur ons nog door het hectische verkeer loodsen, maar eenmaal buiten de stad waren de wegen vrij leeg en konden we lekker doorrijden. Halverwege de ochtend kwamen we aan in Umm Qais, bovenop een heuvel. Om eerlijk te zijn, hadden we ons niet echt ingelezen en wisten we dus niet echt wat we konden verwachten. We kwamen aan op een kleine parkeerplaats en konden een entreebewijs kopen bij een klein loketje. De ingang lag aan de rand van een soort verlaten dorpje, met huizen waarvan zo ongeveer alleen de muren nog overeind stonden. Er viel weinig te zien, behalve dat er heel veel werd gewerkt door archeologen.

Tegen de tijd dat we eigenlijk het idee kregen dat Gadara niet heel veel voorstelde, liepen we het dorpje uit en keken we ineens vanaf de heuvel uit over een gigantisch uitgestrekte archeologische stad. Er stond niet heel veel overeind, maar de contouren van alle voormalige gebouwen en wegen waren goed te zien. Een stuk verderop kwamen we langs een oud amfitheater. Niet zo groot als in Amman, maar nog steeds indrukwekkend en ook mooi herbouwd. Vanaf de bovenkant van dit theater was het uitzicht op de omgeving nog mooier. Vanaf daar heb je ook een uitgebreid zicht op de Golanhoogte en meer westelijk op Israël. Uiteindelijk hebben we ons wel een paar uur vermaakt door door de oude ruïnes rond te struinen. Het is duidelijk dat er nog veel archeologische werkzaamheden zullen plaatsvinden de komende jaren, waarschijnlijk is er daar nog veel te ontdekken onder het zand, puin en stof. Maar ook nu al is het zeker aan te raden om er een bezoek te brengen.

Het is altijd even wennen aan de omstandigheden in een ander land. Bijzonderheden dit keer waren de warme, droge weersomstandigheden en ook de aanwezigheid van vele moskeeën. Rond een uur of vijf in de vroege ochtend waren we dus dankzij de oproep tot gebed vanuit verschillende minaretten klaarwakker. En als je dan toch vroeg wakker bent, kun je maar beter gelijk uit bed om er gewoon een mooie dag van te maken. Vandaag een volle dag om Amman, de hoofdstad van het land, te verkennen.

De stad is gebouwd in heuvelachtig gebied, wat het lastig maakt de juiste route te vinden. Een afslag verkeerd betekent vaak uitkomen aan een andere kant van een heuvel en dus ook in een heel andere wijk. Toen we in de ochtend eerst op zoek wilden naar de Citadel, kwamen we daar al snel achter. Het idee was simpel: we lopen de heuvel van ons hotel af en lopen naar de top van de heuvel er tegenover, waar de Citadel zou moeten zijn. Dat afdalen ging goed, maar het vinden van de juiste weg omhoog was een puzzel. Gewapend met een plattegrond liepen we al zoekend rond in een drukke straat tussen de twee heuvels in. Al snel werden we door iemand aangesproken. Op een of andere manier schiet een toerist dan toch in de verdediging, want meestal wil diegene dan vooral geld aan je verdienen. We waren dan toch ook erg verbaasd dat het gewoon een inwoner van de stad was die ons oprecht verder wilde helpen. En het bleek geen uitzondering, want gedurende de hele reis werden we door iedereen vriendelijk aangesproken en verder geholpen. Een dikke duim dus voor de inwoners van Jordanië.

Dankzij de vriendelijke man wisten we hoe we ongeveer verder konden lopen, al snel hadden we een weg omhoog gevonden. Het leek allemaal goed te komen, zeker toen er overal vriendelijke mensen ons in de goede richting wezen. Wel viel op dat we een totaal niet toeristische route volgden, het leek echt een 'shortcut'. Al snel bleek dat dat inderdaad het geval was, want eenmaal boven stonden we midden in de Citadel zonder langs het entreegebouw met de kassa's te zijn gelopen. Toch eerst maar even netjes betalen, want we hadden absoluut geen zin om in de problemen te komen. In het bezit van de kaartjes gingen we dan eindelijk de Citadel bezichtigen.

Eerst wat informatie over de Citadel. Het gebied dat bekendstaat als de Citadel ligt op de hoogste heuvel in Amman, de Jebel Al Qala’a. Sporen van bewoning op dit hoog gelegen deel gaan terug tot in de Bronstijd. Als onderdeel van de Decapolis, toen Amman Philidelphia heette, vind je uiteraard resten van de Romeinen, maar ook van de Byzantijnen en Omajjaden. Duizenden jaren lang werden politiek, religie en bestuur in de regio vanuit de Citadel bestuurd. De Citadel is omgeven door een 1700 meter lange muur, die vele malen is herbouwd. Met tien torens en drie poorten moest dit een zeker gevoel van veiligheid geven. Schijnbaar functioneert het nu in ieder geval niet meer goed, want wij kwamen zoals gezegd zonder problemen binnen. Op het complex is er veel te zien, maar de meest opvallende bezienswaardigheden zijn de Tempel van Hercules en het Ummayad-paleis.

Tot nu toe bestonden mijn reizen uit twee soorten: lange rondreizen van minimaal drie weken (vaak buiten Europa) en korte vakanties van ongeveer een week (en dan vaak ook binnen Europa). Om deze reden was het er eigenlijk nooit van gekomen om Jordanië te bezoeken. Petra, Wadi Rum, de Dode Zee en Amman: het stond allemaal hoog op mijn lijstje, maar Jordanië is zo'n bestemming waarbij een reis van een week te kort is, maar drie weken dan weer net te lang. De keuze viel dus eigenlijk altijd op andere bestemmingen. Maar in coronatijd was het aanbod van toegankelijke landen zeer beperkt. Jordanië sprong er qua bestemming uit, dus het werd twee weken richting het Midden-Oosten.