Tot nu toe bestonden mijn reizen uit twee soorten: lange rondreizen van minimaal drie weken (vaak buiten Europa) en korte vakanties van ongeveer een week (en dan vaak ook binnen Europa). Om deze reden was het er eigenlijk nooit van gekomen om Jordanië te bezoeken. Petra, Wadi Rum, de Dode Zee en Amman: het stond allemaal hoog op mijn lijstje, maar Jordanië is zo'n bestemming waarbij een reis van een week te kort is, maar drie weken dan weer net te lang. De keuze viel dus eigenlijk altijd op andere bestemmingen. Maar in coronatijd was het aanbod van toegankelijke landen zeer beperkt. Jordanië sprong er qua bestemming uit, dus het werd twee weken richting het Midden-Oosten.
Over de reisdag valt over het algemeen weinig te zeggen, behalve dat het wachten, wachten en nog eens wachten is. In dit geval waren de voorzorgsmaatregelen wel een bijzonderheid. Overal mondkapjes dragen, extra paperassen en controles. Ook in dit geval was dat het verhaal, in zowel Nederland als Jordanië. Gelukkig bleken we allebei niet koortsig, want dat had flink roet in het eten kunnen gooien. Opluchting dus toen we met bagage en al buiten de luchthaven stonden en we dus het land in waren. Hier stond onze chauffeur voor de komende twee weken al op ons te wachten, klaar om ons naar de eerste bestemming te brengen. In het donker reden we naar de hoofdstad Amman, naar ons hotel in het centrum. Snel even tassen naar de kamer en op zoek naar een late maaltijd. Daarna snel naar bed, na zo'n lange dag ben je toch altijd moe.
Reactie plaatsen
Reacties