Zoals al eerder vermeld is Dana NP een paradijs voor diegenen die van een pittige wandeling houden door bergachtig gebied. Vandaag waren ook wij aan de beurt, we hadden een volle dag voor een tocht door dit wel heel prachtige gebied. Gisteren bij aankomst was al een gids voor vandaag geregeld, dus stipt om acht uur stonden wij klaar. Daar waar wij op een of andere manier hadden gerekend op een erkende parkwachter, was een bewoner uit het dorpje zelf geregeld. Onze gids Achmed is een geitenhoeder, die af en toe bijklust als gids. Beter kun je dus niet hebben, want hij kent het gebied echt als zijn broekzak.
Na een hartelijke kennismaking kon het plan voor vandaag worden gemaakt. Wij hadden gisteren in het hotel al uitgebreid een kaart met wandelroutes bestudeerd en een (lekker lange) voorkeur bedacht, maar de gids gaf al snel aan dat de ambities wat naar beneden moesten worden bijgesteld. Om het klimmen en dalen wat te beperken, kon het beste de route worden gevolgd die over de flank van de bergen liep. Een afdaling de kloof in om er aan het einde van de middag weer uit te moeten klimmen, werd echt afgeraden. Achteraf gezien denk ik het eerste wijze besluit van deze dag.
Nadat de route was gekozen, konden we op pad. Eerst door het nog slaperige dorpje, waarbij eigenlijk alleen de honden zich lieten gelden. Blij dat deze honden ook Achmed dondersgoed kenden, ze dropen na wat geblaf snel weer af. In het dorp liepen we nog lekker in de schaduw. Niet alleen stond de zon nog vanaf een gunstige kant, ook was hier nog de nodige (door mensen geplante) begroeiing. Eenmaal buiten het dorp kwamen we vol in de zon terecht en dat zou zo blijven tot we hier terug waren. Gelukkig hadden we genoeg water en bescherming tegen de zon mee en op.
Tijdens de wandeling was het goed opletten waar je je voeten kon neerzetten, gewoon precies doen wat de gids ook doet. De hellingen liepen flink schuin en overal lagen losliggende stenen. Op veel plekken wel een smal pad, maar soms liep je over de rotspartijen. Eenmaal buiten het dorp kon je steeds dieper in de kloof kijken, de uitzichten werden mooier en mooier. Helemaal top was het soort maanlandschap, waarbij er over een soort witte, ronde rotsen heen kon worden gekeken. Alle fotomomenten haalden het looptempo in ieder geval flink naar beneden.
Aan het einde van de ochtend maakten we een uitgebreide stop in een soort zijarm van de kloof. Achmed maakte van wat sprokkelhout een klein vuurtje terwijl wij in de schaduw van een struik even wat rust namen. Uit de rugzak kwam een kleine ketel en een fles water, zodat er een natuurlijke thee kon worden gemaakt. Ondertussen probeerden we nog wat wild te spotten, maar dat is overdag erg moeilijk. Hiervoor zou je bij zonsopgang op deze plek moeten zijn.
Na de stop keerden we om, we liepen dezelfde route weer terug. Het was inmiddels op het heetst van de dag, dus het aantal drinkstops ging mee omhoog. Halverwege de middag waren we terug in het dorp, waarna we afscheid namen van Achmed en de mooie wandeling ten einde kwam. In het dorpje waren een paar slaapgelegenheden en eentje had ook nog een soort dakterras met een prachtig uitzicht op de omgeving en gelukkig ook voldoende zonnewering. Een ideale plek om even een drankje te doen en bij te komen van de tocht. Toen er nog wat andere toeristen kwamen, werd het al snel gezellig. De rest van de middag werd dus hier doorgebracht, totdat het tijd werd om de niet te evenaren zonsondergang bij het hotel weer waar te nemen. Na het diner in het hotel lekker op tijd het bedje in, al met al was het een vermoeiende (maar wel heel goede) dag.
Reactie plaatsen
Reacties