Na een luie dag gisteren was het weer tijd voor actie. Op dag twee van deze reis hadden we al ontdekt dat de voormalige spoorlijn Linha do Tâmega, die ook door Vila Nune liep, was omgebouwd tot de Ecopista da Linha do Tâmega. Dit betekent dat je nu dus over een onafgebroken pad kan wandelen en fietsen van Arco de Baulhe naar Amarante, een route van 46 kilometer lang. Vandaag dus lekker fietsen, al bleek het lastig om (in deze coronatijd) ergens fietsen te huren. Uiteindelijk via internet een fietsverhuur in Celorico de Basto gevonden. Dat is ongeveer halverwege de route, met nog ongeveer 25 kilometer te gaan richting het stadje Amarante. De route voor vandaag werd dus door ons vastgesteld op een retourtje Amarante vanuit Celorico de Basto, ook nog goed voor een totaal van 50 kilometer. Eerst nog even met de auto richting de fietsverhuur, waar de keuze moest worden gemaakt tussen een elektrische of gewone fiets. En als je je niet wil laten kennen, kies je dus voor een gewone fiets. Achteraf gezien kan wel worden gesteld dat het een zeer actieve dag werd.
Vanaf de fietsverhuur kon direct op de fiets worden gestapt, het voormalige stationnetje van Celorico de Basto (met daarlangs dus de fietsroute) lag dichtbij. Nog voordat we goed en wel waren vertrokken hadden we daarmee al gelijk de eerste fotostop, want het oude stationsgebouw was mooi opgeknapt. Na de eerste kiekjes van de dag dan eindelijk echt op de pedalen, in zuidelijke richting reden we al snel het plaatsje uit het landelijke gebied in. Het fietspad leek vlak, maar stiekem was het toch allemaal wel vals plat. Lekkere stukken naar beneden werden afgewisseld met toch nog venijnige klimmetjes. En dan nog mazzel hebben, want vanwege het voormalige spoor was het fietspad veel vlakker dan de overige wegen in het gebied. Voor de minder sportieve fietsers is een elektrische fiets uiteindelijk toch echt wel aan te raden. Tijdens de fietstocht kwamen we om de paar kilometer een ander klein dorpje tegen, voorzien van de mooiste namen: Lourido, Codeçoso, Chapa en Gatão. In ieder dorpje een eigen stationnetje, de een mooi gerestaureerd en de ander weer in redelijk vervallen staat. Tussen de dorpjes veel landelijk gebied, met soms wat bossen en soms ook wijngaarden. Met heel de dag een helderblauwe lucht waren de uitzichten nog eens extra mooi. Uiteindelijk kwamen we langzamerhand in wat meer bebouwd gebied, een aankondiging van onze aankomst in Amarante. Ook hier weer een oud stationsgebouw, alleen nu in een wat drukkere omgeving. Vanaf het stationnetje op zoek naar het centrum, tijd voor een lunch en wat te drinken.
Daar waar we een korte stop in Amarante hadden voorzien, bleek Amarante een prachtig mooi stadje. Dat betekende ook wat tijd uittrekken om deze plaats wat beter te ontdekken na de lunch. Op de wilde gok kwamen we als eerste uit op een klein pleintje langs de Tâmega. Dit smalle riviertje meandert dwars door Amarante, met de mooiste uitzichten tot gevolg. Voor de lunch hadden we dus al snel een restaurantje gevonden met een balkon met uitzicht op het water. Na de lunch een wandeling door het plaatsje, vooral langs het water. De bomen in het stadje hadden inmiddels al de mooiste herfstkleuren, prachtige plaatjes dus. Eenmaal weer ongeveer terug bij het eerdergenoemde pleintje kwamen we uit bij het museum van de stad, dus daar ook nog even binnengelopen. Verder vooral nog rondgezworven door allerlei kleine steegjes en via vele trappen heuvelop en heuvelaf. Zo kom je nog de leukste pleintjes, kerkjes, een marktje en zelfs een archeologische opgraving tegen.
Het bezoek aan Amarante duurde al met al enkele uren, hoog tijd om weer terug op de fiets te stappen, er lag nog een terugweg van 25 kilometer voor de boeg. Ondanks dat we over precies hetzelfde fietspad reden, was er toch weer genoeg te zien. Het draaien van de zon en het aanschouwen van alles vanaf de andere kant leidde toch weer tot de nodige foto-stops. Uiteindelijk gingen de benen bij iedere kilometer zwaarder aanvoelen, dus we waren blij toen we Celorico de Basto in het vizier kregen. Daar hadden we nog wel een ijsje verdiend, voordat de fietsen werden teruggebracht en de laatste kilometers naar het huisje met de auto werd overbrugd. Een relaxte avond bij het haardvuur voelde wel als een mooie beloning voor het harde werk op de fiets.
Reactie plaatsen
Reacties