Namibië is een relatief droog land, dat daarom ook wordt getypeerd door voornamelijk droge savannes en woestijnen. Een van de uitzonderingen is het het Nationaal Park Waterberg, de bestemming voor vandaag. Vanaf Buitepos gezien ligt Waterberg NB mooi halverwege op weg naar Etosha NP. Een stop bij Waterberg is dan eigenlijk wel een must, zeker voor degenen die ook wel van mooie wandelingen houden. Vandaag in ieder geval eerst een halve dag rijden richting Waterberg, met na de lunch nog alle tijd voor een wandeling (en daarvoor nog een heerlijke plons in het koude water van het zwembad bij de campsite).
In de ochtend begon de rit in ons busje nog over stoffige wegen door een gortdroog landschap. Pas vlak voor aankomst bij Waterberg werd het landschap ineens veel groener. In de verte stak al snel een rood rotsmassief met een hoogte van 200 meter ver boven de rest van het landschap uit. Dit is het Waterberg Plateau, dat onder begeleiding van een gids kan worden beklommen en waar bovenop verdere wandelingen kunnen worden gemaakt. De rotsen op het plateau zijn sterk verweerd door erosie en tonen de immense krachten van de natuur die in de loop der tijd alles in het werk stelt om de bergen te doen verdwijnen. Onder aan het rotsmassief liggen een aantal resorts en kampeergelegenheden. Op een plek met een mooi uitzicht op het plateau konden wij ons kamp opzetten. Na een paar weken komt er een bepaalde routine en handigheid in het opzetten van de tenten, dus inmiddels was dat een snelle klus. Dat gaf mooi de tijd om snel aan de lunch te gaan en na de afwas was er nog tijd genoeg om even te gaan zwemmen.
Aan het einde van de middag werd het tijd om goed wandelschoenen aan te gaan trekken. Met een zaklamp in de rugzak begonnen we met de beklimming richting de bovenkant van het plateau. Geen moeilijke klim, al moest er op sommige plekken wel even over stenen geklauterd worden. Boven wachtte in ieder geval een mooie beloning, want doordat het Waterberg Plateau de enige berg in de omgeving is, had je een bijna oneindig uitzicht over een groene vlakte. Zeker in het licht van de naderende zonsondergang staken de oranjekleurige rotsen steeds gekleurder af tegen het donkerder wordende groen. Inmiddels leeft er weer veel wild boven op het plateau, maar destijds hebben we er geen groot wild gespot. Een paar ondeugende bavianen en mangoesten op en rond het kamp en onderweg tijdens de klim lieten nieuwsgierige klipdassen zich voorzichtig tussen de rotsen zien. Bovenop het plateau vooral veel vogels, maar het kan ook zo zijn dat met het bewonderen van het uitzicht de aandacht voor de aanwezige dieren wat minder was. Na boven op het plateau te hebben genoten van de zonsondergang, konden we in de schemering weer afdalen richting kamp. Hier stond weer een heerlijke braai (bbq) op ons te wachten, dus met een goed gevulde maag konden we uiteindelijk onze slaapzakken weer gaan opzoeken.
Reactie plaatsen
Reacties