Het is eindelijk zover: gorilla dag! Niet dat de rest van de reis niet de moeite waard was (integendeel, Oeganda is echt prachtig), maar dit was toch wel de dag waar ik echt naar uit had gekeken. Nu maar hopen dat we de berggorilla’s echt zouden zien, want dat is uiteraard geen garantie. Gorilla’s kunnen per dag vele kilometers afleggen, dus je moest ze maar vinden. En verder moeten ze maar accepteren dat je in de buurt komt. Als ze een slechte dag hebben (bijvoorbeeld als ze juist die dag een rivaliserende gorillagroep tegen zijn gekomen), dan kun je het vergeten en zorgen ze wel dat je op afstand blijft. Spannend dus!
Zoals zo veel keren eerder deze reis was het weer erg vroeg op. Terwijl het buiten nog compleet donker was, ging de wekker al. Snel aankleden, checken of alle benodigdheden (vooral camera en genoeg accu’s en SD-kaarten!) in de rugzak zaten en voor een heel vroeg ontbijt naar het restaurant van de lodge. Op van de zenuwen, dus heel veel eten ging er nog niet in. Dan maar even wat eten meenemen, misschien zou de trek onderweg nog wel komen. Snel met ons kleine groepje in het busje en op pad. De chauffeur wilde goed vroeg op pad gaan, zodat we ook bij een lekke band nog op tijd zouden kunnen komen. Tijd is tijd, er wordt op niemand gewacht. Wel nog even tijd voor een fotostop vanaf een heuvel bij zonsopgang. Het mooie uitzicht op de bergen en de vulkanen werd zorgvuldig vastgelegd.
De berggorilla’s leven in het Nationaal Park Bwindi Impenetrable Forest, het was dus nog wel een stukje rijden. Het Bwindi Impenetrable Forest is in beschermd natuurgebied met een oppervlakte van 330 km². Het woud is bekend om zijn populatie van berggorilla's, bijna de helft van de wereldpopulatie leeft hier. Bwindi bestaat uit een jungle die naar schatting de laatste 25.000 jaar niet meer aan ecologische veranderingen onderhevig is geweest. In 1932 kreeg het bescherming als Impenetrable Forest Reserve. In 1991 kreeg het de naam Bwindi Impenetrable Forest. Lokaal wordt het park gewoon Bwindi genoemd, de lokale naam voor bos of woud. Het park ligt op een hoogte tussen de 1.160 en 2.600 meter.
Aan de rand van het park moesten we ons melden bij een kantoor van de parkwachters. Even registreren, daarna een stuk voorlichting waarbij werd uitgelegd wat je wel en vooral ook niet moest doen. Ook een toelichting over de groep gorilla’s die wij (hopelijk) zouden bezoeken: de Nkuringo familie. We kregen onder andere te horen dat de groepleider -zilverrug Nkuringo- kort geleden was overleden en dat Safari nu de leider was van de groep. Verder was er recent een tweeling geboren, wat best zeldzaam is. Dankzij de introductie van de familie werd de zin om op pad te gaan nog verder aangewakkerd.
De volgende stap was het introduceren van het personeel. Ondanks dat wij maar met zes toeristen waren, ging er een veelvoud van mensen met ons mee. Behalve speurders (waarvan er al een aantal vooruit waren) en gidsen ook bewakers. Verder werden ons ‘dragers’ aangeboden. Dit zijn studenten die zich in aangewezen volgorde mogen aanbieden om je spullen te dragen (rugzak, maar ook een apart tasje met de lunch). Een beetje op dezelfde manier als de bagagedragers bij de lodge dus. Dit was van tevoren al aan ons uitgelegd, dus uiteraard huurde iedereen een drager. Een reisgenote huurde er zelfs drie: één voor het rugzakje en twee om haar (met haar rokersconditie) de bergen op en af te sjouwen als het nodig was. Een beetje vreemd idee, maar de studenten waren maar al te blij dat ze waren ingehuurd.
Zoals gezegd waren er dus al speurders vooruit. Zij beginnen in de vroege ochtend op de plek waar de gorilla’s de dag ervoor voor het laatst zijn gezien en volgen van daaruit het spoor. Middels portofoons houden ze het kantoor op de hoogte in welk gebied de gorilla’s zich bevinden. Toen het kantoor bericht had gehad dat de gorilla’s waren gelokaliseerd, stapte iedereen in de beschikbare voertuigen (voor ons was het schikken, want ook met ons gingen zoveel mogelijk gidsen, bewakers en studenten mee) en werd naar een punt gereden zo dicht mogelijk bij de gorilla’s. Stel je hier niet al te veel van voor, want het kan nog steeds betekenen dat het uren lopen is.
Op de juiste plaats aangekomen, was het een kwestie van snel op pad. Rugzakken en de lunch werden afgegeven aan de dragers, die (heel lief) al wat takken hadden afgesneden en die hadden aangeboden als wandelstok. Mogelijk niet echt nodig voor mij, maar voor de zekerheid wel braaf aangenomen. Vanaf de weg liepen we via een smal pad het groen in. Degenen vooraan hadden kapmessen mee en zorgden voor een zo vrij mogelijke wandelroute. Soms betekende dat gewoon nog steeds klimmen en klauteren en jezelf door de struiken duwen. Je moet er echt wel wat voor over hebben om berggorilla’s te zien. Ondertussen was er nog steeds contact tussen de speurders en de gidsen, zodat we de goede kant op bleven gaan. Formidabel werk hier, want het plan liep perfect. Na een paar uur wandelen zagen we namelijk op ongeveer dertig meter voor ons een paar boompjes/struiken heen en weer zwiepen. Na een paar seconden zagen we ook een zwart koppie tevoorschijn komen, het was een jonge berggorilla die zich heerlijk aan het uitleven was. We hadden de groep bereikt!
Vanaf hier was het even herschikken in de groep. Rugzakken werden aan de studenten gegeven, zij bleven hier. De groep toeristen liep met maar een paar gidsen verder door, zodat de groep mensen bij de gorilla’s niet te groot zou zijn. Stap voor stap kwamen we dichterbij, we zagen aan alle kanten ook steeds meer gorilla’s. Ook de grote silverback Safari kwam in zicht, hij zat lekker bamboe te eten. En wat een mazzel, hij zat ook nog eens in een relatief open gebied. Een van de gidsen wenkte met steeds dichterbij, totdat ik echt nog maar enkele meters van deze gorilla stond. De rest van de groep toeristen volgde ook voorzichtig. De gorilla zat iets lager op de heuvel en tussen mij en hem waren een paar kleine bosjes. Dit vormde voor zijn gevoel voldoende barricade en daarmee vond hij het prima.
Vanaf deze plek kwamen we echt ogen tekort. Overal om ons heen gorilla’s, die zich weinig van ons aantrokken. Dankzij het wat meer open gebied was alles echt goed te zien. De gids wees me op een gegeven moment ook op een heel jonge gorilla, die dus vlak naast Safari lag. Ook op misschien maar drie meter afstand, echt bizar. Ik had me heel veel voorgesteld van deze gorilla-trek, maar ik had nooit kunnen vermoeden dat het zo indrukwekkend zou kunnen zijn. In het begin vooral veel foto’s gemaakt (je weet nooit wanneer ze weer gaan verkassen en ze weg zijn), maar daarna vooral ook de tijd genomen om volop te genieten van dit (voor mij) unieke moment.
Een bezoek aan de gorilla’s duurt maximaal een uur, ingaand vanaf het moment dat je er komt. Dit is ter bescherming van de gorilla’s en dit is ook waar ze aan zijn gewend. Aan het einde van het uur merkte je ook dat ze voelden dat de tijd voorbij was, ze werden wat onrustiger. Safari was er ook klaar mee, dus hij stond op (en wat is hij dan ineens gigantisch groot) en liep heuvelop het bos in. Op zich is dat niet het meest bijzondere, maar wel dat hij dus echt vlak langs me liep en hierbij zelfs mijn broek schampte. Een gevalletje van even laten zien wie de baas is. Boodschap begrepen, hij was duidelijk de baas. Dat het bij mij zo ongeveer dun door de broek liep, daar hebben we het maar niet over. Vanuit de gidsen het signaal dat we er nu echt vandoor moesten, alle gorilla’s gingen ook langzamerhand achter hun leider aan. Ik kan ook nu (jaren later) wel stellen dat dit één van de meest indrukwekkende momenten ooit is geweest, dit vergeet ik nooit meer.
Na het bezoek liepen we een poos door, totdat we ver weg waren van de gorilla’s. Daar kregen we even de tijd om bij te komen en te lunchen. De lunch was echt te veel, dus al het lekkers werd gedeeld met de studenten. Zij dus ook extra tevreden. Na de lunch nog enkele uren doorlopen, totdat we bij een weg kwamen waar we konden worden opgepikt. Nog even terug naar het kantoor om iedereen af te zetten en nog wat te drinken. Daarna was het tijd om terug te gaan naar de lodge. Nog helemaal vol adrenaline kwamen we terug, waar de rest nu vol smart zat te wachten op onze verhalen (en nu ook foto’s). Blij dat iedereen van de groep de gorilla’s goed heeft gezien en daarmee ook een fantastische ervaring heeft gehad. De hele avond werden nog de mooie ervaringen met elkaar gedeeld, we raakten er maar niet over uitgepraat. En dan te bedenken dat er nog een aantal dagen over waren op deze reis, waar nog meer mooie dingen konden gaan gebeuren.
Reactie plaatsen
Reacties