Na Lake Mutanda en Lake Bunyonyi volgde nu een derde meer: Lake Mburo. Geen overnachtingsplaats, maar een meer onderweg naar de stad Masaka. En eigenlijk ging het hier niet om het meer zelf, maar om Lake Mburo NP. Een nationaal park dus, vernoemd naar het meer dat midden in dit kleine natuurpark ligt. Het park heeft een grote variatie van wilde dieren, zoals zebra’s, impala’s, buffels en veel vogels. Het park is ongeveer 370 km² groot en is daarmee het kleinste savannepark van Oeganda. Veel toeristen zijn er in dit park niet, daarvoor is het park nog te onbekend. De toeristen reizen vaker naar het Nationaal park Queen Elizabeth en het Nationaal park Murchison Falls, vaak vanwege het ontbreken van de leeuwen in dit park. En juist dat maakte dit park bijzonder, want hierdoor was het mogelijk om een wandeling te maken door het park. Wel onder begeleiding van een gids en een bewaker met een geweer, want er zijn nog genoeg dieren die in een chagrijnige bui heel gevaarlijk zijn. Denk maar aan de waterbuffel, daar wil niemand ruzie mee. Het geweer ging uiteraard niet mee om buffels te schieten, maar om in geval van nood het dier te verjagen met een schot in de lucht. Inmiddels zijn er naar verluidt ook giraffes in het park uitgezet, maar helaas waren we daar dus een paar jaar te vroeg voor.
Het Lake Mburo NP hebben wij bezocht in de middag, in de ochtend moesten we eerst nog in de bootjes terug naar de oever van het meer om vervolgens nog de nodige kilometers door te reizen in het busje. Pas na een lunchstop kwamen we aan in het park, waar we dus lekker hebben gewandeld. Ondanks het ontbreken van grote roofdieren toch nog best spannend, zeker als je in de verte een waterbuffel ziet lopen. Opvallend in dit park was ook de aanwezigheid van vee, de boeren laten hun dieren gewoon in dit groene gebied grazen. Tijdens de toch nog genoeg dieren gezien, vooral veel grazers zoals hartebeesten, zebra’s en impala’s. Op het moment dat we te dicht in de buurt kwamen, gingen deze dieren er snel vandoor, maar toch hebben we ze goed kunnen zien. Ook de schreeuwerige blauwbalaap (duidelijk te zien hoe ze aan deze naam komen) liet zich onderweg goed gelden, al ging deze er ook rap vandoor toen we dichterbij kwamen. Al met al een leuk park, zeker omdat je het dus op een heel andere manier kan ontdekken.
Na de wandeltocht snel weer door, er moesten nog kilometers in het busje worden gemaakt. Bestemming was dus de stad Masaka, gelegen dichtbij het Victoriameer. We waren duidelijk weer op weg terug naar de omgeving Entebbe/Kampala, het einde van dit avontuur was in zicht. Waar we in Masaka verbleven staat me niet meer bij, er zijn ook geen foto’s die hier aanwijzingen voor geven. Waarschijnlijk gewoon een prima hotel, ik heb geen herinneringen aan slechte slaapplekken.
Reactie plaatsen
Reacties