Heerlijk wakker worden in Oeganda. Het zonlicht viel lekker naar binnen in de hut, terwijl buiten de vogels zich goed lieten horen. Af en toe zelfs het geluid van overvliegende neushoornvogels, een perfecte start van de dag. Snel maar uit de veren, lekker in het ochtendzonnetje ontbijten en genieten van de vroege ochtend. Vandaag formeel gezien nog een dag om te acclimatiseren, er hoefde dus helemaal niets. Wel een optie om met onze gids een stuk te gaan wandelen in de omgeving, leuk om toch weer wat te zien van het dagelijkse leven in Oeganda. Na het ontbijt dus even goede schoenen aan en we konden op pad.
Tijdens de boottocht gisteren (en ook al in Entebbe) was duidelijk dat er in Oeganda veel armoede is. Veel lemen hutten of kleine stenen woningen, mensen in armoedige kleding en ook best veel afval en viezigheid op straat. Dat viel ook gelijk op toen we het terrein van de lodge af wandelden, het contrast kon bijna niet groter zijn. Mensen leefden echt armoedig, terwijl de lodge echt luxe was. De straat was onverhard en met de nodige kuilen. Landelijk gebied, dus slechts af en toe wat huisjes. Verder vooral veel kleine landbouwperceeltjes. Op de weg alleen veel voetgangers, hier en daar een oude brommer of fiets. Veel vrouwen en ook kinderen onderweg met jerrycans en emmers, ze moesten enkele kilometers lopen voor schoon water. En dat dus iedere dag weer. Dan is het best bizar dat ik die ochtend gewoon onder de douche kon (weliswaar niet drinkbaar water, maar toch). Voor de toeristen waren er gewoon genoeg flessen mineraalwater beschikbaar. Als je dan de armoede ziet 100 meter verderop op straat, voel je je wel heel erg ongemakkelijk.
Tijdens de wandeling waren de mensen zeer vriendelijk, de kinderen waren erg geïnteresseerd in die vreemde buitenlandse mensen. Volgens de gids kwam het ook nauwelijks voor dat reizigers de wandeling in de omgeving maakten, de meeste bleven liever lekker bij de lodge. Dan ben ik toch graag de uitzondering. Na een tijdje lopen kwamen we aan in een dorpje (voor zover ik heb kunnen terugvinden was dat Sugu). Iets meer stenen huizen dan buiten het dorp, maar ook hier weinig luxe. Kinderen speelden met oude fietsbanden, takken en stenen. Slechts één klein winkeltje en dan ook met nauwelijks assortiment. De mensen leven hier echt van wat het land (gewassen en vee) te bieden heeft, verdere luxe is er niet. De winkeleigenaar was in ieder geval erg blij met ons, de voorraad frisdrank (pure luxe) en snoep was er volledig doorheen. Uiteraard wel het nodige gedeeld met de kinderen om ons heen. Een reisgenoot had zelf kleine tolletjes meegenomen, dat vonden die kinderen wel erg leuk.
Net buiten het dorpje brachten we nog een bezoek aan een meer grootschalige boerderij. Ook weer een groot contrast met de omgeving. De boerderij was in eigendom van een westerling, die het groots had opgebouwd. Allemaal nette gebouwen en overal werd gebruik gemaakt van machines en tractoren. Gelukkig had deze boer veel lokale mensen in dienst, zodat de gemeenschap er ook nog iets aan had. De boer had zelfs gezorgd voor een school, zodat de kinderen gewoon onderwijs kregen. Hopelijk zorgt het er voor dat de mensen in de toekomst ook zelf iets kunnen opbouwen.
Na de stop bij de boerderij liepen we langzamerhand weer terug naar de lodge. Omdat ik regelmatig stopte om wat foto’s te maken, liep ik een stuk achter de rest. Toen ik langs een huis liep, snelde er een jonge vrouw naar buiten. Een jong kind op de arm en een ander kind aan de hand. In het Engels (tot de jaren ’60 maakte het land nog onderdeel uit van het Verenigd Koninkrijk, veel mensen spreken dus Engels) vroeg deze vrouw uit welk land ik kwam. Toen ik Nederland had geantwoord, stelde ze voor om met me mee te gaan naar ons land. Toen ik haar (al lachend) had gewezen op haar twee kinderen en waarschijnlijk ook een bijbehorende echtgenoot, merkte ze op dat ze die zonder problemen achter zou laten. Schrijnend verhaal, deze mensen leven in dusdanige armoede, dat ze zonder schroom alles achter zich zouden laten voor een toekomst in het westen. Toen ik onze groep weer had bijgehaald en het verhaal vertelde, zei de gids dat dit echt de werkelijkheid is in het land. Om stil van te worden.
Na terugkomst in de (inmiddels schandalig luxe aanvoelende) lodge een lekkere lunch en verder een middag relaxen in de schaduw van de bomen, met een uitzicht op het meer. Ook vandaag lieten verschillende vogels zich weer zien. Nog een laatste avond op deze plek, voordat we weer zouden doorreizen.
Reactie plaatsen
Reacties