Twee lange reisdagen voor de boeg. Na de west- en zuidkant resteerde nog de oostkant van Madagascar. Dat betekent dus weer reizen. En dat ging uiteindelijk ook nog eens veel moeizamer dan verwacht. Gevalletje T.I.A., oftewel "This Is Africa".
De eerste reisdag was naar Antsirabe, de stad ten zuiden van de hoofdstad Antananarivo. In deze stad waren we op dag 3 van onze reis ook al geweest. De dag begon nog conform planning. Eerst een stop bij een waterval, daarna een ijzersmederij en nog even over een drukke markt. Leuke onderbrekingen van een lange reis. Op weg naar de lunch en een houtsnijdersdorp sloeg de T.I.A. toe. Een flinke klap voorin de bus, bezorgde gezichten bij de chauffeur en gids en een paar minuten later een bus die het voor gezien hield. Rook vanuit de motor, er was iets met de koeling. Na een poosje afkoelen motor en bijvullen koelwater, toch maar weer proberen. Dat ging voor even goed, we waren weer een paar kilometer verder voordat het weer klaar was. Met een herhaling van zetten wisten we een benzinestation te bereiken. Een aantal voordelen: er was een monteur beschikbaar die ging helpen en we hadden zelf ineens een toilet en snacks en drinken. En toen begon het lange wachten. Eerste nieuws was een kapotte thermostaat. Toen dat probleem was verholpen, bleek een leiding lek en een paar uur later werd ook geconstateerd dat de radiator lek was. De boel was zo oververhit geraakt, dat het koeldeel zo ongeveer was opgeblazen door de stoomdruk. Vanuit de reisorganisatie konden we ook weinig verwachten, er werd alleen maar een nieuwe bus naar Antsirabe gestuurd. Leuk voor morgen, maar vandaag hebben we er niets aan. Het was dus óf de bus repareren óf slapen in de bus. Blij dus met de mensen die wel druk voor ons bezig waren, want na zes uur was de bus (provisorisch) gerepareerd en konden we onze weg vervolgen.
Inmiddels was het al wel donker en het was niet het meest veilige gebied om te doorkruisen. Gelukkig kon ook nu weer een escorte van twee militairen worden geregeld, wel een veilig gevoel. Uiteindelijk om elf uur in de avond aangekomen in het hotel. De keuken was al om tien uur dichtgegaan. Ze hadden ons eten nog wel gemaakt, maar het stond dus wel te verpieteren bij de receptie. De koude kip en patat naar binnen geschoven en daarna snel naar bed.
De volgende dag werd duidelijk dat de nieuw gestuurde bus eigenlijk niet geschikt was voor 18 reizigers + bagage. De kapotte bus moest toch maar mee voor de bagage, de reizigers konden in de andere bus. In Antananarivo zou dan weer nog een bus staan en zouden we in die bus de rest van de reis vervolgen. Handig geregeld? Nee. T.I.A.? Ja. De pech onderweg bleek daarna ook nog niet voorbij. Een vrachtwagen kwam uitgerekend met pech te staan op een smalle brug, daar kon niemand meer langs en vanwege de problemen met de wielen was wegduwen geen optie. Er moest dus een onderdeel van 20 km verderop komen, daarvoor werd een brommer ingezet. Dat werd dus weer wachten. Gelukkig zorgden een aantal lokale kinderen voor vermaak. Er werd gezongen en gedanst, zo ging de tijd wel snel voorbij. Na twee uur kwam de boel weer langzaam in beweging, al duurt het wel lang om aan twee kanten volledig vastgelopen verkeer weer op gang te krijgen. Wat een chaos.
Leuke stops onderweg konden we ook vandaag dus weer vergeten, het was doorjagen om enigszins op tijd in Andasibe aan te komen. Wel nog de buswissel in Tana, dat was ook weer een bonus van drie kwartier. Na Tana nog vier uur voor de boeg, dat werd dus weer een aankomst in het donker. Gelukkig werd in het hotel geduldig op ons gewacht, om 21 uur konden we toch nog aanschuiven voor een prima maaltijd.
Na twee heel lange reisdagen vol met tegenslag waren we er wel even klaar mee, gelukkig morgen weer een natuurpark om te bezoeken.
Reactie plaatsen
Reacties