Grappig hoe je in de jungle precies bij het aanbreken van de dag wakker wordt. Uiteraard gaat het donker weer over in de ochtendschemering, maar daarnaast veranderen de geluiden in de jungle. Na een nacht vertrouwd te zijn geraakt aan de geluiden die de dieren maken die ’s nachts wakker zijn, veranderen die geluiden ineens en laten de dagdieren zich ineens horen. En dat valt dan dusdanig op, dat je wakker wordt. Gelukkig geen haast om gelijk op te staan, dus lekker nog even snoezen in de heerlijke hangmat. Wat een verademing trouwens om in te slapen. Het personeel ter plaatse was al vroeg bezig om het ontbijt te maken. De lekkerste geuren kwamen voorbij, terwijl wij allemaal nog lekker in de hangmat lagen. Tijd om toch maar op te staan, nog even opfrissen in het ijskoude water van de Rio Churun.
Na het ontbijt was het direct tijd om de spullen te pakken, we hadden nog dezelfde weg als gisteren af te leggen (maar dan uiteraard in omgekeerde richting). Snel aan boord van de boten dus en op pad. Nog een paar laatste blikken op de Salto Angel, die nu mooi in de ochtendzon lag en daarmee nog mooier was dan gisteren. Een blauwe lucht met alleen een enkel wolkje dat zich tegen de tafelberg vormde, het maakte het plaatje compleet. Ook nu onderweg weer regelmatig uit de boot, soms om te duwen en soms om even om een stroomversnelling heen te lopen terwijl de kapitein de boot veilig verder bracht.
Uiteindelijk kwamen we prima op tijd weer aan in Canaima. Hier hadden we nog even tijd om enkele watervallen te bezichtigen, waaronder de waterval die we gisteren vlak voor de landing met het vliegtuigje al hadden gezien. Het was zelfs mogelijk om achter een waterval langs te lopen, waar een soort van grot was. Een leuke, niet aangekondigde stop voordat we terug vlogen naar Ciudad Bolívar.
De terugvlucht was voor een reisgenoot en mij een opmerkelijke. Het kleine luchtvaartmaatschappijtje plande ter plekke de mensen in vluchten die weer terug zouden gaan naar Ciudad Bolívar. De planning bleek niet helemaal te kloppen, want er waren twee stoelen te weinig in de vliegtuigjes die op het punt stonden te vertrekken. Voor twee personen zou het dus enkele uren wachten worden, maar ze hadden een andere optie. Meevliegen met een particulier met eigen vliegtuigje, die toevallig ook die kant op moest. Gelijk maar gemeld dat dat geen probleem was. Toen de eigenaar van het vliegtuigje zich bij ons meldde, kregen we echter wel een raar gevoel. De man was helemaal in het wit gekleed (zelfs het montuur van de zonnebril was wit) en droeg heel veel blingbling. Hij kwam een beetje sjofel over. Achterin zijn vliegtuigje allerlei vage dozen, het zou allemaal wel. Wij wilden weg, dus we stapten maar in. Pas in de lucht viel ons op dat er in de vleugels wat popnagels ontbraken en dat er vele andere hard aan het trillen waren. We waren dus wel blij toen we veilig waren geland, zeker na de duikvlucht in een scherpe bocht die hij maakte bij de landing. Toen het vliegtuigje werd geparkeerd achter een hangar en daar de dozen snel werden uitgeladen, zijn we er maar snel vandoor gegaan. We hadden duidelijk geen behoefte om meer te weten over dit transport.
De vliegreis leverde wel genoeg op om over te vertellen aan onze reisgenoten, dat kon mooi tijdens de busreis naar het hotel. Geen verdere activiteiten meer in Ciudad Bolívar, gewoon een beetje bijkomen van dit tweedaagse avontuur.
Reactie plaatsen
Reacties