El Guácharo, dat klinkt best stoer. Dan denk je toch wel aan een of andere bandiet die in een ver verleden een hele regio in Latijns Amerika schrik aanjoeg met zijn overvallen en berovingen. De waarheid is heel anders: het is namelijk de vetvogel. Wat Wikipedia er over zegt: “De vetvogel is een 40 tot 49 centimeter grote roodbruine vogel met witte vlekken op keel, kop en vleugels. Hij weegt tussen de 350 en 375 gram. Het verenkleed van mannelijke en vrouwelijke exemplaren zijn gelijk. Net als nachtzwaluwen heeft deze vogel een lange staart en lange vleugels, maar zeer korte poten. De vogels hebben een goed ontwikkelde reukzin en grote ogen.”
Vandaag, na de nodige reiskilometers naar de omgeving van de stad Caripe ten noorden van Maturín, stond een bezoek aan de verblijfplaats van deze vogels op het programma. Dat is namelijk een bijzondere, want deze dieren verblijven overdag in groepen van wel duizenden exemplaren diep in grotten. De Cueva "El Guácharo" is vooral rond zonsondergang een plek om te zijn. In de middag onder begeleiding van een gids een bezoek aan de grot, waar aan de plafonds duizenden vogels hingen. Af en toe vloog er nog wel eens een verstoorde vetvogel rond. De vogels vinden hun weg met behulp van echolocatie, net als bijvoorbeeld vleermuizen. Hij gebruikt klikkende geluiden met een hoge frequentie van 1.500 tot 2.500 hertz. Niet hoorbaar voor ons dus. Het was een leuke en leerzame wandeling door een mooie, hoge grot, maar ruim voor zonsondergang moesten wij de grot wel verlaten hebben.
Tot aan zonsondergang kun je nog even rondlopen door wat wandelpaden door het bos, maar zorg dat je op tijd terug bent bij een soort tribune op zo’n 50 meter van de ingang van de grot. Vanaf hier kun je dan zien hoe de vetvogels uitvliegen voor de nacht om op zoek naar eten te gaan. Ze zoeken hun voedsel tot een afstand van wel 75 kilometer, voordat ze voor zonsopgang weer terugkeren en de dag gebruiken om al het eten te verteren. Leuk om vanaf de tribune te zien hoe de vogels uitvliegen, maar uiteraard nog leuker om bij de ingang van de grot de vogels boven je uit te zien vliegen. Uiteraard is dat verboden, maar met een goede fles rum en een vriendelijke glimlach krijg je veel voor elkaar. Na een proostmomentje met wat gidsen van de grot werden we via een zijpaadje al bukkend en wegduikend naar de ingang van de grot, waar we uit het zicht van de tribune plaatsnamen op de vloer van de grot. Al snel hoorden we de vogels vliegen, eerst door de grot maar al snel zagen we de eerste boven ons naar buiten vliegen. Als er één schaap over de dam is, volgen er meer. En dat geldt dus ook voor vetvogels, voor we het wisten vlogen er echt honderden tegelijk over ons heen. Dit hield zo’n tien minuten aan, imposant om mee te maken. Nadat de laatste vogels waren overgevlogen, wachtten we nog even totdat iedereen van de tribunes vertrokken was. Dat was voor ons het sein om ook maar weer te vertrekken. Nog even een drankje met de gidsen ter afsluiting en we konden richting de Posada nabij Caripe. Hier weer een nacht in hangmatten in een gezamenlijke ruimte. Helemaal prima, we waren inmiddels goed gewend.
Reactie plaatsen
Reacties