Nog even over het landschap van Kaa-Iya: gortdroog bos en een zeer warm klimaat. Zeker nu het natte seizoen in het gebied ver achter ons ligt, is alles echt kurkdroog. Weinig bladeren aan bomen, hoe anders moet het er in de regentijd uitzien. Normaal is het in juli nog niet zo erg, maar de gids gaf aan dat het echt een zeer droog jaar is. En dat terwijl het echt droge seizoen nog moet beginnen (september-oktober). Hopelijk ondervindt het gebied niet te grote schadelijke gevolgen van dit wel hele droge jaar. Met het vorenstaande is het zeer monotone landschap wel aardig verklaard, ook elders in het gebied is niet iets heel anders te verwachten. Wel benieuwd hoe anders alles is in het natte seizoen.
Dag drie in het park (de tweede volle dag) belooft in ieder geval weer een intense te worden, een volle dag op zoek naar de dieren in het park. Wel een latere start van de dag, want ook de gids kon het hoge tempo met weinig slaap niet helemaal meer volhouden. Helemaal logisch voor hem, omdat hij ook nog eens moet zorgen voor alle maaltijden en het opruimen na het eten. En van hulp van onze kant wil hij eigenlijk niets weten, dus het is erg hard werken voor hem. In ieder geval vandaag pas een ontbijt op het moment dat het al licht is geworden en een vertrek van het kamp rond een uur of acht.
Waar we gisteren in de middag bij de waterpoel hebben gepost, doen we dat vandaag in de ochtend. Na een korte rit weer een wandeling van 20 minuten door het bos naar de poel. Onderweg langs het pad al de nodige tekenen van leven. Eerst de verse uitwerpselen van een poema, daarna nog sporen van tapirs en van een jaguar (waarbij het er op leek dat de jaguar achter de tapir aan het jagen is geweest). Ook hoorden we nog een dier wegvluchten door de struiken, volgens de gids mogelijk een tapir. Hoe dan ook genoeg bewijs van het feit dat de dieren echt regelmatig bij de poel komen. Helaas resulteerde dit nog niet in de jackpot tijdens aankomst bij de poel. Wel dezelfde vogels als de vorige dag, maar van het grotere wild helaas geen spoor. Het camouflagedoek en de krukjes hadden we gisteren achtergelaten, dus geen onnodig gesjouw. Snel de boel weer opgesteld en afwachten maar.
Tijdens het wachten wilde een van ons vanwege het zich niet zo lekker voelen terug richting kamp, de gids ging dus met diegene weer terug. Hij zei nog iets over lunch maken en weg waren ze. Met zijn drieën daarna maar de focus op het dieren spotten. Helaas geen dierenactiviteit te bespeuren en toen na een paar uur de krukjes ook echt voor geen meter meer zaten, hebben we de goedbedoelde pogingen maar gestaakt. Helaas hebben de dieren zich hier niet door ons laten foppen, waarschijnlijk wisten ze dondersgoed dat we er waren en lieten ze zich bewust niet zien.
Verslag gaat verder onder de foto's.
Probleem was alleen dat er nog geen spoor was van onze gids, hij bleef wel erg lang weg. Blijven had echter niet heel veel zin, aangezien we de gecamoufleerde stellingen al hadden verlaten. Dan maar alvast alles opruimen en terug richting het brede zandpad, hij zou zo wel terugkomen om ons op te pikken. Bij het zandpad ook nog geen 4x4 in zicht, dan lopen we maar vast in de goede richting (aan stilstaan en wachten hebben we echt een hekel). Helaas bleek de gids wel erg vertraagd, want pas ruim drie kilometer lopen later zagen we hem in de verte aankomen. Het bleek dat er een waterstoring was geweest, zodat hij pas erg laat kon beginnen aan de lunch. Het goed nieuws was dat de lunch wel klaar stond, bij terugkomst dus gelijk lekker aan de rijst met kip.
Direct na het middageten weer op pad, nu weer de gebruikelijke gamedrive in de 4x4. Voor het gevoel de laatste kans op het spotten van het grote wild, we hoopten nu echt op een jaguar of een poema. De volharding van de afgelopen dagen werd in ieder geval nu wel beloond, ongeveer een half uur voor het ondergaan van de zon hadden we een jaguar te pakken. De gids had hem goed gezien, want zelfs op misschien maar tien meter afstand hadden we nog best moeite om hem te spotten in de struiken. Maar wat een prachtig dier! Hij hield ons continue in de gaten, maar het duurde wel een minuut of tien voordat hij ons zo zat was, dat hij een rustiger plekje ging opzoeken. Dat was lang genoeg om hem goed te bewonderen en de nodige foto's te schieten. De dag was nu al geslaagd.
Ondanks het succes (of mede dankzij het succes) wilde de gids de zoektocht naar ook een poema niet opgeven. Dit betekende weer een heel lange gamedrive, want hij achtte de kans op succes het grootst op ongeveer 65 km afstand van het kamp. Hier waren eerder meerdere poema's gespot. In inmiddels het pikkedonker reden we over het zandpad, gefocust op alle mogelijke dieren. Helaas op de heenrit verder geen succes, behalve helemaal aan het einde een prachtige uil. Daarna was het tijd om even uit te rusten en daarbij onder het eten van wat fruit nog eens te genieten van een prachtige sterrenhemel. Verder wel even uitkijken voor schorpioenen op het zandpad, er liepen er genoeg. Klein en zandkleurig, maar volgens de gids wel 'bloody poison'. Toch maar even oppassen waar je je voeten zet dus maar.
De terugrit was een erg lange, moeite genoeg om de ogen nog open te kunnen houden. Totdat we in de verte ineens iets op het pad zagen liggen. Helaas was de gids al iets te ver doorgereden en had het dier er voor gekozen om op te staan en weg te lopen. Helaas hadden we toen pas in de gaten dat het hier om nog een jaguar ging. Helaas maar even gezien, maar ook nu echt weer een wauw-moment. Iedereen gelijk weer helemaal wakker, dus weer met energie om verder te spotten. Dit leverde echter alleen nog wat vossen op. Terug op het kamp weer snel naar bed, morgen nog een paar laatste momenten in het park.
Reactie plaatsen
Reacties