Half vijf, het is nog pikkedonker. Toch gaat de wekker. Gisteravond met de eigenaar van het hotel afgesproken dat we bij zonsopgang bij een uitzichtpunt willen zijn. Als het weer mee zit, dan is er een prachtig uitzicht over de Borobudur met op de achtergrond de Merapi-vulkaan. Bij slecht weer is er niets te zien. Afspraak was dus om om half vijf 's nachts even te zien hoe het weer lijkt te zijn. Conclusie: 50-50, dus we wagen het er op. In het pikkedonker een helm op en achterop een brommer. Het is nog erg fris en zeker de eerste paden geen hand voor ogen te zien. Ook op de bredere wegen nog nauwelijks verkeer, iedereen slaapt verder nog. Na een minuut of tien begint een klim over smalle wegen heuvelop, goed vasthouden dus. Uiteindelijk stopt de brommer op een kleine parkeerplaats, vanaf hier is het verder te voet. Gelukkig zijn er brede treden aangelegd, dat loopt wel makkelijk (al is het door de nattigheid wel glad). De klim is nog best pittig, pas na een minuut of tien wordt de top van de heuvel bereikt. Tijd zat om nog even bij te komen, het is nog best donker en er is dus nog niet veel te zien. Zorgwekkend is alleen wel dat het nog erg bewolkt is, het miezert zelfs nog een beetje. Het wordt dus afwachten, hopelijk hebben we toch nog mazzel. Uiteindelijk wordt het gelukkig steeds droger. Ook wordt het steeds lichter, het is duidelijk dat de zon hard aan het werk is. En dan opeens zien we het silhouet van de Borobudur. Eerst heel vaag en langzamerhand steeds beter. Op de achtergrond komt ook de Merapi-vulkaan een beetje in beeld. Een mysterieus beeld, want vooral laag tussen de bomen hangen nog nevels. Het mooie vrije uitzicht zal het niet gaan worden, maar het nevelachtige maakt het ook hier toch wel weer bijzonder. Tijd om weer terug te gaan naar het hotel, op naar het ontbijt.
In iedere reisgids is wel een foto te vinden van bovenop de Borobudur. De opgaande zon zet de kleine stupa's in een warm licht, de ideale foto. Helaas hebben eerdere bezoekers de boel flink verpest, want de drommen toeristen hebben aardig wat schade toegebracht. De situatie nu is dat niemand meer de Borobudur mag beklimmen, het blijft bij een rondje om het gigantische bouwwerk (123 m bij 123 m) heen. Nou ja, een half rondje dan, want twee kanten zijn afgezet in verband met restauratiewerkzaamheden. Dat zorgt er allemaal toch wel voor dat de beleving van de Borobudur wat wordt gematigd. Hoewel het aanzicht van deze kolos nog erg bijzonder blijft, ben je binnen een half uur wel klaar met een bezoek. De weg naar buiten is een flink langere, want er moeten gigantisch veel souvenirkraampjes worden gepasseerd richting de parkeerplaats. Was de Borobudur een hoogtepunt? Nee. Blij dat het in het programma zat? Ja, het hoort echt wel bij een bezoek aan Java.
Vlakbij de Borobudur nog wel een extra stop bij een klooster. Een leuk complex met veel standbeelden en kleine aangelegde tuinen. Qua bezoekers ook een oase van rust vergeleken met de Borobudur zelf en een aanrader voor een korte stop onderweg. Hetzelfde geldt voor de iets verderop gelegen Candi Mendut, een boeddhistische tempel. Vooral de gigantische boom naast de tempel maakt een mooi plaatje compleet. Twee welkome stops dus voordat koers werd gezet richting Wonosobo. Deze stad, een stuk verder ten westen van Yogya, was de overnachtingsplaats voordat morgen het Diëng Plateau zou gaan worden bezocht. Een rit van twee uur, helaas weer in slecht weer (wat ook wel gebruikelijk is in de middagen in deze tijd van het jaar). Over Wonosobo en het hotel verder niets noemenswaardig, duidelijk alleen een noodzakelijke stop op weg naar het volgende hoofdstuk van de reis.
Reactie plaatsen
Reacties