De koude nacht in de Andes liet zich ook goed gelden in de kamers van de Posada. Onder de hele stapel met dikke dekens was het nog goed vertoeven, maar in de ochtend was het toch even doorbijten met het opstaan. Het zonnetje kwam al lekker door de ramen (eigenlijk open gaten) naar binnen, maar het opwarmen na zonsopgang ging toch een stuk langzamer dan het afkoelen bij zonsondergang. Toch maar even dik aankleden en dan snel in het zonnetje op het terras. Lekker de eerste zonnestralen van de dag verwelkomen.
Na het ontbijt een wandelingetje in de omgeving naar een mooi uitzichtpunt. Hier verkijk je je al snel op de afstanden en de duur van een stuk lopen. Alles lijkt dichterbij dan het is, waarbij de steile paden altijd zorgen voor een pittige tocht. Tel daar vervolgens nog even bij op dat gedurende de ochtend de zonnekracht en hitte flink toenemen en een simpel wandelingetje wordt al snel een inspannende bezigheid. Gelukkig maakte het uitzicht ook nu weer alles goed, wat is het hier fantastisch mooi.
Bij de Posada kon geen lunch worden geregeld, waarschijnlijk trekt iedereen er vanaf hier hele dagen op uit, zodat er normaal geen vraag is naar een lunch. Wij hadden echter wel trek, dus dan moet de lunch maar op een andere manier worden geregeld. De gids ging in het dorpje navragen of er iemand was die wel een lunch wilde regen. Een prima manier voor de inwoners van het dorpje om wat bij te verdienen, dus al snel was er iemand aan de Plaza Bolívar die de keuken in ging om voor ongeveer 20 personen te koken. Met de lunch kon een deel van ons binnen plaatsnemen, anderen gingen op het plein op een stoepje in de schaduw zitten. Een prima lunch, knap dat iemand dat al improviserend voor zo’n grote groep kon maken. De lunch met deze groep reizigers trok nogal bekijks, het werd dus een gezellige boel met veel kinderen uit het dorp erbij.
In de middag een tocht op ezels in de omgeving. Vanwege de grote groep reizigers moesten er twee groepen ezels worden samengevoegd, waardoor het eigenlijk één grote bende werd. De pikorde tussen de groepen ezels moest worden bepaald, zodat het een kwestie werd van duwen, bijten en schoppen. En dat dan met ons op de ruggen van die ezels, best beangstigend eigenlijk. Pas tegen de tijd dat we terug waren, was de boel gesetteld. De hele rit bleef het dus onrustig, een medereiziger werd in het gedrang zelfs tegen de schenen geschopt en hield er een flinke blessure aan over. De rit op de ezels ging naar boven, waardoor weer een ander gebied werd verkend. Ook hier weer de mooiste vergezichten die nooit zullen vervelen.
In de avond was er nog een soort processie naar de kerk van het dorp. Geen idee meer wat er werd gevierd, maar wat me nog wel bijstaat was dat een mariabeeld op een soort baar richting kerk werd gedragen en dat er veel kaarsen en fakkels werden meegedragen. Leuk om dat (vanaf een afstandje) mee te maken.
Reactie plaatsen
Reacties