Na een wat onrustige nacht in de posada door het verkeer over de doorgaande weg kon de verder afdaling worden ingezet naar ‘Los Llanos’, oftewel de vlaktes. Los Llanos is de vlakke savanne ten oosten van het Andes gebergte. Het gebied is net zo vlak als het polderdeel van Nederland, maar dan vele malen groter. Het is land dat in het natte seizoen bijna volledig onder water staat, maar dat zich in de droogte perfect leent voor safari. Er heerst een tropisch klimaat, dat was wel even wennen na de dagen in de toch relatief koude Andes.
Het reizen door het gebied kenmerkte zich vooral door vele uren rijden over kaarsrechte wegen met uitzicht op oneindige vlaktes. Gelukkig wel af en toe doorbroken door riviertjes en meertjes met veel vegetatie en ook dieren. Onderweg spotten we nog een brulaap, veel capibara’s en ook een paar alligators. Qua vogels veel rode ibissen, reigers en ook wat lepelaars. Opmerkelijk hoeveel dieren nog kunnen leven in zo’n vlak gebied, waar ook veel landbouw wordt bedreven.
Het meest indrukwekkende ‘wildmoment’ was toch wel tijdens ons lunchmoment. Terwijl wij in een wegrestaurantje wachtten op de lunch, werd toch aanraden om even buiten te komen kijken. Achter het restaurant lag een meertje. Midden op het meertje zagen we een hoop reuring in het water, maar we konden op dat moment nog niet gelijk zien wat het was. Het bleek een aanvaring tussen een anaconda en een alligator. De een dacht de ander te verschalken en ook andersom. Omdat dit gevecht nog wel uren kon duren, hebben we de uitkomst van het gevecht niet kunnen afwachten, maar dat er sprake was van twee heel krachtige dieren en een gelijk opgaand gevecht was wel duidelijk.
Halverwege de middag kwamen we aan bij onze overnachtingsplaats. Dit keer geen hotelletje, maar een soort minipark met huisjes. Lekkere hangmatten voor in het zonnetje en veel groen, een klein paradijsje. In de avond nog vermaak met muziek en dans (en hier en daar een klein drankje), het bleef nog lang gezellig.
Reactie plaatsen
Reacties