Na een paar dagen in de omgeving van Mérida werd het tijd om weer door te reizen. Nog een laatste dag in de Andes voordat we de laagvlakten (Llanos) van Venezuela zouden gaan bezoeken. Hierbij reden we eigenlijk weer terug in de richting van de eerder bezochte stad Barinas, maar wel via een iets andere route en nu ook met alle tijd onderweg voor de nodige stops. De eerste onderbreking was in de stad Mucuchíes. Het wordt een stad genoemd, maar met nog geen 7.000 inwoners zou het bij ons een dorp worden genoemd. Mucuchíes ligt op bijna 3.000 meter hoogte, dus diep in de Andes. Het heeft hierdoor ook een koel klimaat, het is er gemiddeld niet meer dan 11 °C. Fijn dus maar dat vandaag de zon scheen, waardoor het met een trui aan prima te doen was.
In het stadje zelf niet heel veel bezienswaardigheden. Uiteraard ook hier weer een Plaza Bolívar met aan dit plein uiteraard ook de kerk. Eveneens aan dit plein een soort gemeentehuis, waar de mensen rijen dik stonden te wachten. Navraag bij de gids leerde dat deze mensen in de rij stonden voor voedsel. Hier kwam de armoede in het land toch wel weer duidelijk aan het licht. En ook hoe een president de mensen in hun macht houdt: geef ze onderwijs (ook al is dat meer propaganda dan dat ze echt iets leren) en eten (ook al zou het niet nodig moeten zijn om hiervoor in de rij te gaan staan) en ze gaan achter hun president staan. In Mérida was dat toch wel anders. Dit was een universiteitsstad waar de inwoners in de gaten hadden dat hun president niet het beste met hun voor had, Hugo Chavez werd daar door de meesten toch wel heimelijk ‘Hugo loco’ (gekke Hugo) genoemd.
Na Mucuchíes klommen we verder de hoogte in, met een stop bij de prachtige ‘Capilla de Piedra de San Rafael de Mucuchies’. Deze kapel is niet alleen gemaakt van natuurlijke stenen, maar ook van schelpen, koraal en uiteraard cement om alles aan elkaar te binden. Vergeet bij een bezoek aan deze kapel niet ook even te genieten van het lokale dessert: aardbeien met room. Een fotogeniek kapelletje, zeker afgezet tegen de prachtige bergen.
We bleven maar stijgen, uiteindelijk zouden we uitkomen ruim boven de 4.000 meter. De lucht werd steeds ijler, je voelde het aan de ademhaling. Gelukkig geen inspannende wandelingen vandaag, dat zou anders een flinke uitdaging worden. Wel nog een paar stops onderweg. De eerste was bij een condoropvang. Gewonde condors werden hier opgevangen, waardoor we ze (uiteraard wel veilig achter een hek) van dichtbij konden bekijken. Herstelde condors werden weer uitgezet, voor sommige zat een leven in de wildernis er door de ernst van de verwondingen helaas niet meer in. We zaten vol in het leefgebied van de condors, maar helaas geen condor in het wild gezien. Nog een paar laatste fotostops hoog in de Andes voordat we weer wat zouden gaan afdalen richting de Posada waar we zouden gaan overnachten. De panoramaviews lagen helaas wat verstopt in de wolken, maar indrukwekkend was het allemaal wel.
Bij welke posada we hebben overnacht kan helaas niet meer worden herleid. Wel zijn er nog twee dingen bijgebleven: het lag vlak langs de doorgaande weg op de route naar de Llanos en er was een lange periode van stroomuitval. Ondanks dat Venezuela een grote olie- en gasproducent is, is er in het land vaak sprake van stroomuitval. Volgens de Venezolanen vooral een kwestie van het afsluiten van stroom. De regering zou liever alles exporteren (om het vervolgens vooral in de eigen zakken te steken) dan dat de bevolking een goed stroomnet heeft. Voor ons was de stroomuitval die dag vooral een gezellig moment van wat lekkere drankjes bij kaarslicht.
Reactie plaatsen
Reacties