Soms wordt je toch weer verrast door de schoonheid van een bepaald plekje op aarde en vandaag was zo'n dag. Onder het licht van het opkomende zonnetje werden we wakker in het ook erg mooie 'dorpje' op een heuvel net buiten Samaipata. Nog best fris, maar het zonnetje begon de omgeving al een beetje op te warmen. Na het ontbijt en na een laatste blik op de omgeving gingen we met onze chauffeur op weg naar de volgende bestemming: het nationale park van Amboro. Dit park, dat (onder een andere naam) zelfs doorloopt tot in Paraguay, ligt langs de weg terug richting Santa Cruz.
Daar waar de omgeving langs de weg al erg mooi was, daar zou het verder de bergen in alleen nog maar mooier worden. Na ongeveer een half uurtje rijden stopten we langs de weg en werden alle spullen overgeladen in een gereedstaande pick-uptruck. Met een chauffeur van het kamp gingen we op pad, direct de weg af een onverhard pad op. Steil omhoog, alle kanten op schuddend. Veel stenen, modder en haarspeldbochten: een intense rit. Langs het pad de nodige begroeiing met daarachter akkers en weilandjes op de steile hellingen.
Eenmaal boven een prachtig uitzicht over het gebied. Tijd om daarvan te genieten was er niet echt, want direct werd een steile afdaling ingezet. Hetzelfde slechte pad, maar dan dwars door een dicht woud. Bocht na bocht over het smalle pad, ik zou het zelf niet kunnen en willen rijden. En dan te bedenken dat het pad nu vanwege het droge seizoen in goede conditie was, geen idee hoe ze dit in de regentijd doen. Na ongeveer een half uur reden we ineens het kamp binnen. Een mooie groene grasvlakte met enkele gebouwtjes. Maar wat een bizar mooie omgeving. Door het grasveld vrij zicht op de mooiste piekige bergen, helemaal rondom. Rood en grijs gesteente met prachtige bossen bovenop en ook vanuit de laagte opkruipend tot aan de steilste delen van deze bergen. Met recht een paradijsje op deze planeet.
Verslag gaat verder onder de foto's.
Halverwege de ochtend waren we al op het kamp, dus helaas konden we nog niet in de kamers. Gelukkig was er al een gids die ons alvast een stukje door het woud wilde rondleiden. Het werd de orchideeënroute, een wandelingetje van ongeveer een uur, vooral langs een beekje dat door het dal tussen de bergpieken meandert. Helaas weinig orchideeën in bloei, het is niet de tijd van het jaar. Dat maakte de wandeling niet minder mooi, het was een prima tocht. Opvallend dat het best koel was, normaal is het in de jungle beklemmend warm. Goed uit te houden dus. Wel opletten waar je loopt, veel boomwortels, stenen en op- en afstapjes. Verder nog wat smalle planken over het riviertje, gelukkig hield iedereen het droog. Na de eerste kennismaking met het woud was het tijd voor een lunch. Eten wat de pot schaft, maar ze hadden het daar prima voor elkaar.
In de middag (na een soort siëstamoment) goede schoenen aan, zonnebrand en deet op en een flinke fles water mee. Tijd voor een stevige hike van een uur of drie. De Loro-route, dat gaf hoop op papegaaien. Al snel na de start werd duidelijk dat we flink aan de bak mochten, het smalle pad liep stijf omhoog. In de schaduw van de hoge bomen was het prima vertoeven, van echte hitte geen last. De gids wist veel over de natuur te vertellen, het bleek alleen lastig dit goed over te brengen. Een gids die weinig engels sprak, de toeristen die dan weer nauwelijks spaans spraken, maar uiteindelijk leek iedereen elkaar toch aardig te begrijpen. Het eerste hoogtepunt van de dag diende zich aardig snel aan, er scharrelde een armadillo (gordeldier) door de bosjes. Redelijk verstopt, maar met wat speur- en klauterwerk toch goed te zien. Best bijzonder, aangezien het toch nachtdieren zijn.
Na flink wat stijgen kwamen we uit bij het steile gedeelte van de berg. Waar ik enkele dagen geleden nog sprak over heuvels, moet ik daar toch op terugkomen. Wat een gigantische reuzen! Zelf waren we al op zo'n 2.000 meter hoogte, de pieken staken daar nog zo'n 1.500 meter bovenuit. Dat is een gigantische wand om tegenop te kijken. Op de steile wanden groeiden gigantische bromelia's, geen idee hoe ze dat doen. En die plekken bleken ook ideaal voor ara's om te nesten. Helaas was niemand thuis, we zouden ze pas eind van de middag (net voor zonsondergang) hoog boven het kamp zien terugvliegen richting de nesten. Schijnbaar zoeken ze hun eten in deze periode ver weg.
Langs de wand liepen we door richting het eerste uitzichtpunt. Woorden tekort om dit te beschrijven, daar zijn de foto's dan weer beter in. Na een korte stop door richting een uitzichtpunt op een heuvel die in de verte al zichtbaar was. Eerst dus een pittige afdaling, maar binnen no time nog een verrassing: alweer een armadillo. Deze keer vol in het zonnetje op het pad. Ideaal fotomomentje dus, zeker omdat deze dieren weinig zien en hij dus steeds dichterbij kwam. Pas bij het snuffelen aan schoenen besefte hij dat er iets niet klopte, daarna ging hij er snel vandoor. Dit moment pakken ze in ieder geval niet meer af. Na een verdere afdaling direct weer een klim. En een flink steile ook. Op weg naar het uitzichtpunt wel meerdere vogels, dat werd gewaardeerd. Vanaf het tweede uitzichtpunt was het kamp mooi te zien, daarna volgde nog een korte afdaling en de tocht voor vandaag zat erop. Een heerlijke dag, hopelijk de volgende dag nog zo een.
Dag twee in Amboro NP begon na het ontbijt met nog een pittige hike. Het was nog vroeg in de ochtend, dus nog lekker koel. Het eerste stuk voerde langs het riviertje, er waren best wat vogels te zien. Helaas nog te weinig licht voor goede foto's, het blijft dus verder bij de sterke verhalen. Na een tijdje werd een klim ingezet richting een uitzichtpunt en daarna weer een afdaling richting kamp. Woud: prachtig. Uitzicht: erg mooi. Wild: helaas weinig gezien. Schijnbaar toch een lastig seizoen. Maar hoe dan ook onvergetelijk.Terug bij het kamp nog een vrije ochtend. En al rondstruinend nog de nodige vogels gezien. Verder ook wat aguti's, grote knaagdieren die wel hard kunnen rennen en hoog kunnen springen. Zij kwamen af op het eten dat op en rond het kamp te vinden is, bijvoorbeeld het opgeslagen dierenvoer. Een makkelijk maaltje dus.
Na de lunch tijd voor het vertrek. Nog even een laatste blik achterom en via hetzelfde avontuurlijke pad terug naar de bewoonde wereld. Nog even een fotostop bij een hooggelegen uitzichtpunt en daarna de afdaling richting asfaltweg. Daar stond al een busje op ons te wachten, waarna we in nog eens 2,5 uur terug reden naar Santa Cruz. Wat een drukte ineens vergeleken met Samaipata en Amboro. Blijkt toch nog maar eens dat ik op vakantie toch meer van de natuur ben in plaats van de grote stad.
Reactie plaatsen
Reacties