Verandering van plannen: geen twee nachten verblijf in de middle of nowhere, maar alleen de tweede nacht. De eerste nacht gewoon in het 'eigen' hotel in Uyuni. Even gecheckt of dat nog gevolgen zou hebben voor het programma, maar dat lijkt helemaal goed te gaan. Daarom dus ook vandaag gewoon weer een verslag, want er is wifi in dit hotel. Vanuit een warm bed dus hierbij een poging iedereen bij te praten over een wonderbaarlijk mooie dag op de zoutvlaktes van Uyuni.
Vanwege de vele mooie plekjes zijn er veel foto's gemaakt en is er veel toe te lichten. Het verslag is dus opgesplitst in vier delen: het bezoek aan het treinenkerkhof, de ochtend op de zoutvlakte, de wandeling over het cactuseiland en als laatste de namiddag op de zoutvlakte. Scroll dus helemaal door om niets van het verslag te missen.
Uyuni maakte in het verleden onderdeel uit van het mijngebied rond Potosí. In heel de regio reden de nodige (stoom)treinen rond, maar na het instorten van de mijnindustrie raakte veel in verval. Veel locomotiefs werden afgerangeerd ergens een stuk buiten Uyuni. Inmiddels is de stad 'gegroeid' tot richting dit treinenkerkhof, maar de inmiddels roestige treinen steken nog steeds aardig vrij af tegen de omgeving.
In de ochtend werden we opgehaald met een eigen 4x4 (fijn om weer een privétour te hebben) en naar de rand van de stad gebracht. Eerste stop was dus het treinenkerkhof, waar je vrij tussen en rond de roestige treinen kunt lopen. Erg vervallen, maar daarmee ook weer erg fotogeniek. Een leuke plek om even te bezoeken dus. Vlak naast het treinenkerkhof een aantal van metaalafval gemaakte beelden. Denk aan een zwijn of giraffe, maar ook aan gevaarlijk uitziende robots. Leuk om hier ook even langs te lopen voordat de tocht wordt voortgezet.
De zoutvlaktes van Uyuni, een verhaal apart. Een van de belangrijkste redenen om naar Bolivia te gaan. Maar om eerlijk te zijn, zijn de hooggespannen verwachtingen zelfs ver overtroffen. Misschien door de belevenissen van vandaag erg gekleurd, maar op dit moment kan ik meniet herinneren dat ik ooit op een mooiere plek ben geweest.
Vanuit Uyuni is het nog twintig kilometer rijden naar de zoutvlakte. Eerst langs het vliegveld en daarna nog door het dorpje Colchani. Hier stoppen tours graag nog even om meer uit te leggen over de zoutproductie (maar vooral om nog de nodige souvenirs te slijten). Onze chauffeur sprak nagenoeg alleen Spaans en wij eigenlijk nauwelijks, maar ook dit keer kwamen we er wonderbaarlijk genoeg weer aardig uit en hebben we dus nog het nodige opgestoken. Na een korte stop nu eindelijk echt op weg naar de zoutvlakte (Salar de Uyuni). Eerst nog een stuk over een gloednieuwe asfaltweg, waarbij bij ons wel de vraag rees waarom je zo'n weg zou aanleggen op een locatie waar alleen 4x4's rijden. Politiek op zijn best zullen we maar zeggen.
Binnen een aantal minuten reden we een prachtige witte vlakte op, zover je kon kijken. Alleen heel erg in de verte waren een aantal bergen te zien, maar verder alleen wit zout en nog vlakker dan de nederlandse polders. Maar zo verschrikkelijk mooi, niet te beschrijven. Helemaal onbebouwd is de vlakte niet, er staat een zouten monument voor de Dakar-rally en een eenlaags hotel dat ooit is neergezet. Er zitten geen vloeren in, het staat gewoon op het zout. Wat verder speelde, was de kortsluiting in het hoofd. Hoewel je echt weet dat het zout is, het blijft maar voelen als sneeuw. Automatisch dus heel voorichtig uitstappen, terwijl het uiteraard absoluut niet glad is.
Na een tijdje toeren over de vlakte, stopte de chauffeur op een werkelijk prachtige plaats. Ongerept en door het bij het opdrogen opbarsten de meest mooie patronen in het zout. Een mooiere plek is niet denkbaar. Terwijl wij foto's aan het maken waren, ging de chauffeur een gelegenheidsbistro maken. Van alles kwam uit de auto: tafels, stoelen, een parasol, kleedjes, noem maar op. Een perfecte lunch voor de perfecte plek. Geniaal bedacht en uitgevoerd. Na de lunch de befaamde fotoshoot met allerlei voorwerpen. Door de uitgestrekte vlakte vertekenen afstanden en krijg je de meest grappige foto's. Enkele voorbeelden bij de foto's hieronder.
Midden op de vlakte ligt het cactuseiland Isla Incahuasi. Uiteraard geen echt eiland, maar een rotsige heuvel middenin de vlakte. Maar het voelt en oogt echt als een eiland, alleen de boten missen nog. Het hele eiland is beaaid met cactussen, sommige wel meters hoog. Je kan een wandeling maken over een stenig en rotsachtig pad. Vanaf boven de mooiste uitzichten tussen de cactussen door, over de zoutvlakte. Wel rustigaan lopen, de hoogte van bijna 3.700 meter hakt er bij inspanningen nog steeds wel in. Bijzonder dat er ookgenoeg dieren leven, we hebben genoeg vogels gezien en hoorden ook op de grond de nodige dieren wegschieten. Hoe dan ook was ook dit eiland te mooi om te bevatten. Hoe een mooie dag nog mooier kan worden.
Na het cactuseiland was er nog wel wat tijd over, dus er werd nog een stop ingelast bij een plaats waar water uit de diepte omhoog borrelt en zijn weg vindt over de vlakte. Het water is afkomstig van een vulkaan vele kilometers verderop. Na een korte fotostop hier op weg naar het laatste punt van de tour voor vandaag: een plek midden op de vlakte, in afwachting van de zonsondergang. Tafeltje erbij, kleedje erover, wijn en glazen: er kon nog even geklonken worden op een perfecte dag. Het werd inmiddels alleen wel flink koud, dus even een extra vest, een muts en handschoenen aan. Nog even genieten van de zonsondergang en daarna lekker richting Uyuni om op te wamen in het hotel.
Reactie plaatsen
Reacties