Gisteren een fantastische eendaagse tocht over de zoutvlaktes ten noordwesten van Uyuni, vandaag de eerste dag van een tweedaagse trip richting het zuidpuntje van Bolivia. Hier ligt het Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa, een beschermd natuurgebied op grote hoogte. Uiteindelijk ergens op een hoogte van zo'n 4.800 meter uitgekomen, maar zowat alles lag in ieder geval boven de 4.000 meter grens. Gelukkig geen zware wandelingen of andere sportactiviteiten, dus dat moest allemaal wel goed lukken.
Met een lange dag voor de boeg was het belangrijk op tijd te vertrekken. Gelukkig wel gewoon tijd voor ontbijt, dus dat zou geen onderbreking onderweg opleveren. De chauffeur zette koers in zuidelijke richting, met een eerste stop in San Cristobal. Onderweg nog weinig bijzonderheden, al zijn de wegomleidingen bij wegwerkzaamheden wel avontuurlijk te noemen. Na een plasstop snel weer door, waarna het landschap geleidelijk wel begon te veranderen. Het werd allemaal wat heuvelachtiger en ruiger en we stegen verder. Exact het landschap en klimaat waar lama's en alpaca's zich thuis voelen. De inwoners in deze hoge gebieden houden de lama's en alpaca's hier als vee. Verder ook veel akkers, helaas allemaal leeg vanwege het seizoen.
Nog iets verder en hoger minder bewoners en dus ook minder menselijke activiteiten, maar meer natuur. Het nationaal park was nog niet bereikt, maar er was al veel meer natuurlijke vegetatie te vinden. Denk op deze hoogte niet aan bomen of hoge struiken, maar door de hoogte groeien er alleen wat pollen gras en hele lage struiken. En dat alles tussen veel zand en rotsen. Hier kwamen we ook de eerste vicuña's tegen, de rankere familie van de lama's. Deze dieren zijn juist niet of nauwelijks als vee te houden, zij lopen dus vrij rond. Verder twee keer nandoes gezien, zij zijn de kleinere versie van struisvogels. Best mazzel, zo vaak zie je ze niet. De pech was alleen wel dat we nog op de doorgaande weg reden, een fotostop was eigenlijk geen optie. Gelukkig wilde de chauffeur een paar keer heel snel stoppen, maar meer dan even raampje open en snel een foto was er niet bij.
Verslag gaat verder onder de foto's. Het fotoverslag loopt een beetje door elkaar, dat wordt later nog rechtgezet.
De eerste echte bezienswaardige stop was bij een aantal rotsen die mooi in het landschap lagen. Inclusief een kleine kudde lama's, soms moet je een beetje geluk hebben. Daarna naar een aantal meertjes (Laguna Cañapa, Laguna Hedionda, Laguna Chiarkota en Laguna Honda. Prachtige zoutwatermeertjes, gelegen tussen de mooiste bergpieken. Aan de rand van de meren zie je het opgedroogde zout, wat een witte rand geeft om de meren heen. Het eerste meer was niet al te groot, maar had wel als voordeel dat het aardig toegankelijk was en vooral dat er heel veel flamingo's zaten. Bij het tweede meer hebben we geluncht, met uitzicht over het meer en de achterliggende bergen. Een prima plek voor een lekkere maaltijd. Ook hier weer de nodige flamingo's, allemaal roze stippen over het hele meer. De laatste twee meren zouden wat giftiger zijn, maar enkele flamingo's vonden ook dat wel prima plekken om te verblijven. Vanwege de stank bleven wij alleen maar wel op een goede afstand.
De dag schoot inmiddels al goed op en we hadden nog het nodige om te bezoeken. Allereerst de Árbol de Piedra, een rotsformatie in het natuurpark. Meest in het oog springende rots is de 'boomrots', met een dunne 'stam' en breed 'bladerdek'. Wij waren vooral verbaasd dat een rots op zo'n smalle basis niet afbreekt. Fotogeniek is het echter wel. Maar dat gold ook voor de vele andere rotsen van deze formatie, waar je makkelijk tussendoor kan lopen. Een stuk verderop nog een stop bij een andere rotsformatie, maar nu om een andere reden: viscacha's. Deze dieren worden ook wel wilde chinchilla's genoemd, maar lijken meer op konijnen met chinchillastaarten. Best zeldzaam, maar op deze plek weten deze knagers dat er mensen te vinden zijn die wel appeltjes willen delen. Het was dus niet moeilijk om ze te spotten, ik heb er zelf nog een weten te paaien met wat fruit.
De laatste stop was bij het grote meer 'Laguna Colorada', een meer dat mooi roze kleurt, zeker bij goed weer. Wel een windige plek en met het langzaam ondergaan van de zon werd het al flink koud. Wel weer een mooi uitzicht, ook deze staat weer in het geheugen gegrift.
Na deze laatste stop op weg naar de overnachtingsplek. Mooie hotels zijn hier uiteraard niet te vinden. Wel zijn een soort van stenen barakken opgetrokken. Het ziet er van buiten niet uit, maar van binnen best prima. Ieder een eigen kamer met badkamer en al. Helaas geen verwarming, er wordt alleen een kachel gestookt in de klei e centrale zaal. Hier werd eerst thee en koffie geserveerd en later ook het eten. Aan het einde van de maaltijd kreeg iedereen een warme kruik van het personeel, zodat het onder de vier dekens ook echt warm zou worden. Ter informatie: het zou 's nachts flink gaan vriezen. Stroom was er met behulp van een aggregaat tot een uur of tien, dus dat was ook prima. Allemaal een klein beetje behelpen, maar zo slecht was dit hostel nou ook weer niet. Een beste meevaller dus. Vroeg onder de wol, want ook heel vroeg weer op.
Reactie plaatsen
Reacties