Kwart voor vijf, buiten is het nog compleet donker en boven de dikke laag dekens is het ijskoud. Toch is het tijd om op te staan, want rond zonsopgang willen we bij de geisers zijn. Op een of andere manier zouden deze geisers juist dan actief zijn en het stoom metershoog omhoog spuiten. Dat lijkt een goed doel om wat nachtrust over te slaan. Ook in alle vroegte staat er weer een ontbijt klaar, al is de trek zo vroeg nog erg beperkt. Half zes door de vrieskou heen richting de auto, die gelukkig al was voorverwarmd door de chauffeur.
Het is nog een uur rijden in het donker, over zandige en stenige paden, voordat in de verte wat stoompluimen te zien zijn. En vooral veel andere jeeps. Alles en iedereen komt hier op hetzelfde moment samen (wat ook logisch is), terwijl we de rest van de trip op sommige momenten alleen op de wereld leken te zijn. De eerste geiser waar we langskomen spuit continu een metershoge stoompluim omhoog, net een reuzenfluitketel. Bij het tweede cluster aan geisers zijn vooral veel pluimen stoomdamp te zien. Een echte waterspuitende geiser lijkt er niet te zijn. Al met al viel het voor ons ietwat tegen, zeker gezien het vroege tijdstip van opstaan en de gruwelijke kou. Het was op dat moment -10°C met een snijdende kou, genoeg om binnen tien minuten totaal verkleumd te raken. Conclusie: leuk om te zien, maar verwacht er ook weer niet te veel van.
Met inmiddels een zonnetje om de omgeving op te warmen, rijden we door naar de meest zuidelijke punt van het gebied. Hier liggen twee aaneengesloten meren: Laguna Verde en Laguna Blanca. Het groene meer en het witte meer. Maar op het moment dat de meren zijn dichtgevroren, zoals nu het geval, zijn het vooral twee witte meren. Helaas dus geen groene kleuren te zien, maar de 6 kilometer hoge vulkaan Licancabur en wat andere bergen er omheen boden een heel mooi uitzicht. Deze vulkaan en de bergen vormen trouwens de grens met Chili, veel zuidelijker kun je in Bolivia dus niet komen.
Verder deze dag vooral veel kilometers maken, want we moeten aan het einde van de dag toch ook weer terug zijn in Uyuni. Gelukkig nog wel een aantal stops, de eerste is in de Desierto de Dali. Dit stuk woestijn is zo genoemd vanwege de gelijkenis van het landschap met een schilderij van Salavador Dali. Wij genoten vooral van de immense stilte in het gebied, dat maakt de belevenis met het mooie landschap compleet.
Zie onder de foto's voor de rest van het verslag. De foto's staan door technische problemen willekeurig door elkaar, na de reis wordt dit aangepast.
Bij Aguas Calientes (de naam zegt het al) zijn warmwaterbronnen te vinden. Deze zijn aangelegd aan de rand van een meer, met omkleedruimte en al. Veel toeristen warmen hier na een koude ochtend lekker op, wij vonden het leuker om wat foto's van de omgeving te maken. Hierbij stond als verrassing een groep vicuñas lekker achter een gebouwtje te grazen. Niet echt onder de indruk van mensen lieten ze zich prima fotograferen. De chauffeur nam wel een warm bad en toen hij was opgewarmd ging de tocht weer verder. Op naar de volgende vele kilometers.
Onderweg naar de lunch in een dorpje buiten het park nog een paar stops, vooral om even wat foto's te maken. Mooiste stop was bij een beekje waar veel lama's lekker van het groen dat er groeide aan het smikkelen waren. Prachtig om ook het kabbelende beekje in het zonlicht te zien, met op sommige plaatsen nog stukken ijs bij de oevers. De lunch was weer helemaal prima, er was weer meer dan genoeg. Goed geregeld, complimenten voor de chauffeur en staf onderweg.
De laatste stop was een onaangekondigde, maar wel een van de mooiste: Laguna Catal. Dit prachtige meertje ligt verscholen achter rotsformaties, op ongeveer een kilometer van de weg. Toen de auto er werd neergezet was nog compleet onduidelijk wat we zouden gaan zien. Meer dan dat we een stukje gingen lopen werd niet aangegeven. Het was een beetje klauteren over rotsen en over de drassige oevers van een beekje. De rotspartijen langs het beekje werden hoger, het werd een soort dal. Het laatste stuk nog klimmen over rotsen en ineens was er een prachtig uitzicht over het meer. Ook het meer lag ingesloten tussen rotsen, maar in en langs het meertje was het mooi groen. Stilstaand water, dus mooie spiegelingen van de rotsen zichtbaar. Langs een andere kant liep een route terug naar de auto. Hier liepen wat stroompjes over een bredere vallei. Ook hier kwamen we ogen tekort. Laguna Catal staat bijna op geen enkele kaart en wordt in geen reisgids beschreven, maar het is eigenlijk het mooiste meertje van het gebied. Geen flamingo's of andere spannende dingen, maar een prachtig plekje.
De laatste paar uur van de tour laten zich makkelijk omschrijven: rijden, rijden, rijden. Uiteindelijk eindigde de tour voor ons iets na vijf uur in de middag, nadat we netjes waren afgezet bij het hotel. Een mooie driedaagse trip (verdeeld in twee blokken) voor altijd in het geheugen opgeslagen. Op naar het volgende deel van dit avontuur.
Reactie plaatsen
Reacties